Filmpublicist, Hollywood-acteur, correspondent, biograaf en (oorlogs)fotograaf: Nederlander Sam Waagenaar (1908-1997) was het allemaal. Never a Dull Moment, luidde dan ook de titel van zijn autobiografie.

De documentaire over zijn leven, die dezelfde titel draagt, opent met een fantastische anekdote. Als 21-jarige werd Waagenaar door een vriend gevraagd een Nederlandse reclamecampagne voor Hollywood-spektakel Ben-Hur (1925) op poten te zetten. Hij zorgde ervoor dat elk Hema-product met een folder van de film over de toonbank ging, en dat elke melkfles een sticker van het Romeinse epos met zich meedroeg. En dat terwijl Waagenaar toen eigenlijk werkzaam was voor een schoenenimporteur.

De succesvolle campagne leverde hem een baan op bij Metro-Goldwyn-Mayer, de filmstudio die Ben- Hur had gemaakt, die hij al snel weer inruilde voor een kortstondige carrière als operettezanger in Parijs. Vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog keerde hij terug naar Hollywood, waar hij een tiental rolletjes als nazi- officier zou spelen. Om vervolgens twee jaar lang dienst te doen in het Amerikaanse leger, als persofficier in oorlogsgebied.

Dat filmmaker Pim Zwier in deze unieke levensloop de basis voor een boeiende documentaire zag is goed voor te stellen. Maar vreemder is het dat hij zijn film volledig vulde met citaten uit Waagenaars autobiografie, ingesproken door acteur Hans Dagelet, en slechts ondersteund door foto's en archiefbeelden.

Die autobiografie werd nooit gepubliceerd, en al snel wordt duidelijk waarom. Waagenaar spreekt met weinig beleving en emotie over zijn leven. Een opsomming van gebeurtenissen, meer weet hij er niet van te maken.

Die afstandelijkheid en monotone vertelwijze breekt Never a Dull Moment al snel op, zeker omdat Zwier het verhaal omlijst met een nogal suffe verzameling van plakboekfoto's en weinig verrassende filmfragmenten. En als er al archiefmateriaal is dat je echt wilt zien, dan ontbreekt het gek genoeg juist. Zoals de beelden van Waagenaar als nazi-officier in Amerikaanse oorlogspropaganda.

Slechts spaarzaam weet Zwier de geschiedenis wel tot leven te wekken, met name in de scènes uit bevrijd Frankrijk. Waagenaar landde drie dagen na D-Day in Normandië, en maakte de intocht van De Gaulle in Parijs mee. Mooi zijn de journaalbeelden waarin je Waagenaar in de achtergrond ziet feesten, als anonieme soldaat.

Het krachtigst is de passage waarin hij over zijn bezoek aan Auschwitz vertelt, de plek waar zijn ouders omkwamen. Maar dat is gelijk ook het enige moment waarop Waagenaar iets van zijn ziel blootgeeft.