De regisseurscarrière van actrice Angelina Jolie komt maar moeizaam van de grond. Debuut In the Land of Blood and Honey (2011), een potsierlijke liefdesgeschiedenis tegen de achtergrond van de Joegoslavische Burgeroorlog, werd door critici finaal afgekraakt. En ook het ambitieuze WO II-drama Unbroken (2014) maakte weinig indruk.

Derde poging By the Sea is helaas niet veel beter, maar wel persoonlijker. Jolie schreef zelf het scenario voor het intieme, op Europese leest geschoeide relatiedrama. En ze speelt ook één van de twee hoofdrollen als de depressieve Vanessa, die midden jaren zeventig samen met haar man Roland (Jolie's echtgenoot Brad Pitt) enkele weken in een idyllisch dorpje aan de Zuid-Franse kust verblijft.

Het ooit zo gelukkige echtpaar — zij was een gevierd danseres , hij een gevierd schrijver — brengt het grootste deel van de vakantie gescheiden door. Roland, worstelend met een forse writer's block, drinkt zich dag na dag de vernieling in bij de plaatselijke bar, waar eigenaar Michel (fijne bijrol van Niels Arestrup) hem van wijze raad voorziet. En Vanessa verlaat zelden de luxueuze hotelkamer, waar een cocktail van wijn en pillen haar met moeite op de been houdt.

Wat er precies tussen de twee in het verleden is voorgevallen — in vluchtige flashbacks wordt een groot trauma gesuggereerd — wordt pas rijkelijk laat onthuld. Een nogal suf scenariotrucje, want tegen de tijd dat het geheim eindelijk uit de doeken wordt gedaan zal menig kijker al zijn afgehaakt.

Dat ligt vooral aan het wisselvallige spel van Jolie zelf, die haar personage veel te aanstellerig en kwetsbaar neerzet. En aan het matige scenario, dat opent met twee onbedoeld hilarische uitspraken van Vanessa. 'Ik ruik vis,' zegt ze als ze in de openingsscène aan de kust arriveert. Om vervolgens aan Roland te vragen wat toch dat vreemde geluid is dat ze de hele tijd in haar hotelkamer hoort. Het blijkt het ruisen van de zee te zijn.
Slim bedacht is wel het gat in de muur waardoor Vanessa en Roland het pas getrouwde Franse stelletje in de naburige hotelkamer bespieden: een spiegel voor het geluk dat ze zelf verloren zijn. En de film ziet er werkelijk fantastisch uit, van de prachtige designerkostuums tot de in zonlicht badende fotografie van Oostenrijker Christian Berger (Das weisse Band).

Maar dat is het dan ook wel: veel te weinig om een speelduur van maar liefst 132 minuten te rechtvaardigen. En dus stelt filmmaker Jolie een derde maal teleur.