Een man, een eiland en de seizoenen. Corn Island van Georgiër George Ovashvili is een elegante metafoor voor de mens die een plek moet vinden in de wereld en worstelt met de elementen.

Elegant omdat Ovashvili een schijnbaar eenvoudig, alledaags verhaal over een boer en z'n land met minimale middelen vertelt, maar tegelijk de contouren van een soort mythisch oerverhaal weet op te roepen. Het eiland uit de titel bestaat uit een paar honderd vierkante meter grond die zich heeft opgehoopt in het midden van de Engoeri, de rivier die Georgië aan de westkant van Abchazië scheidt. Op een dag meert een oude boer aan. Hij kijkt rond. Hij proeft de grond . Die smaakt goed. Hier zal hij een huis bouwen en hier zal de maïs groeien waar hij en zijn kleindochter van zullen leven. Tot het eiland door het stijgende water weer verdwijnt.

Hoe ze heten en waar ze vandaan komen, is niet belangrijk. Gepraat wordt er nauwelijks. Alsof het om de eerste sedentaire samenleving gaat, richt de camera zich op de elementen en het ambacht: het wassende water, de bergen in de verte, het bouwen van het huis, het zaaien van de maïs. Alsof het bestaan uit de aarde gekerfd moet worden. Toch past het verhaal ook heel erg in onze tijd. Aan de ene kant van het eiland varen Georgische militairen langs, die Abchazië als een afvallige provincie beschouwen , aan de andere kant Abchazische militairen die hun land als een onafhankelijke staat zien. De strijd die daar al twintig jaar wordt uitgevochten, dreigt ook de boer en zijn kleindochter mee te sleuren wanneer ze op het land een gewonde soldaat vinden.

Corn Island is een film waar niks mis mee is, maar die toch iets mist. Misschien omdat het om een coproductie van zes landen gaat, waaraan mensen van dertien verschillende nationaliteiten meewerkten, voelt het allemaal een beetje als arthouse volgens het boekje. Geperfectioneerde arthouse dan wel, met precies het minimalisme en de verweerde gezichten die het publiek wil zien, getuige ook de festivalprijzen en jubelrecensies, maar je ziet het schema bijna op de tekentafel liggen. Episch shot van de natuur hier, veelbetekenende blik daar.

En toch werkt het wel. Wat misschien een klein wonder is, als je bedenkt dat de hele film op een kunstmatig eiland in een kunstmatig meer is opgenomen. En zo is Corn Island misschien ook een elegante metafoor voor het labyrint van internationaal coproduceren geworden. Probeer in al die vergaderingen de ziel van een film maar eens vast te houden.