'We gaan niet naar school, we vieren feest.' Vader Cam Stuart (Mark Ruffalo) loopt achterstevoren voor z'n dochters uit de vrije natuur in. 'Wat vieren we dan?' vraagt de oudste. 'Dat ik ben ontslagen!' roept pa uitgelaten.

Het is 1978, het jaar waarin de moeder van Amelia en Faith naar New York vertrekt om haar MBA te halen en hun manisch-depressieve vader de doordeweekse zorg voor hen op zich neemt in Boston. Komediescenariste Maya Forbes (o.a. animatiefilm Monsters vs. Aliens), die met Infinitely Polar Bear haar regiedebuut maakt, baseerde het verhaal op haar eigen jeugd. Haar dochter speelt de oudste van de beide meisjes.
 
De film start als de bipolaire stoornis van pa: met uitersten. Eerst een sequentie met vrolijke, gekke, nostalgische 8mm-familiefilmpjes uit de jaren zestig, toen beide ouders elkaar troffen en 'iedereen horendol' was. Direct gevolgd door een zwarte bladzij, waarop vader op een koude dag in zijn zwembroek van z'n racefiets springt om de verdelerkap uit de auto te jassen zodat moeder en dochters niet kunnen vluchten . 
 
Forbes haalt echter onmiddellijk de angel uit haar film door dochterlief via de voice-over te laten melden dat vader zijn gezin nooit pijn zou doen. Waarna moeder en dochters vader bezoeken in een kliniek, waar hij als een oud mannetje rondstiefelt, met een opgeblazen buik van de medicatie. Vervolgens start de eigenlijke film over de periode dat vader Cam het onalledaagse huishouden runt. Een feelgood-tragikomedie die het midden houdt tussen beide geschetste uitersten. 



Slechtlopende zoveelstehands auto's figureren als metafoor voor de soms letterlijk hobbelige rit die het dagelijks leven is met een vader die gejaagd praat, rent en schreeuwt, naast hoog oplopende emoties. Maar dat went. Net als de nieuwe oude auto: 'zonder bodem, maar met een fantastische motor'.
 
Mark Ruffalo draagt de film knap als kettingrokende huisvader met ongeremde reacties die vaak komisch uitpakken zonder dat het er dik bovenop ligt. De moederrol wordt vertolkt door Zoe Saldana, die vooral bekendheid geniet als blauwe buitenaardse schoonheid uit Avatar en dito groene variant uit Guardians of the Galaxy. 
 
Forbes weigert partij te kiezen voor pa dan wel ma dan wel kinderen: centraal staat het onconventionele gezinsleven dat weliswaar met problemen kampt, maar ook kan bogen op een hechte band. Dat is zowel de kracht van de film – die een makkelijk oordeel weigert – als z'n achilleshiel, omdat het daardoor ook wat aan de zoete kant blijft. Tussen het geredder door leren de kinderen levenslessen van vader, en andersom. 
 
Soms zijn de dialogen wat uitleggerig, maar daar staan een paar fijne oneliners tegenover. De feelgoodmuziek op de geluidsband is mierzoet, maar contrasteert weer met een afwas-scène waarin vader en dochters het Britse marslied 'Hitler heeft maar één bal' ten gehore brengen.