Regisseur Thomas Cailley gooit in zijn debuutfilm, die de wat lullige Engelse titel Love at First Fight meekreeg, de man-vrouwverhoudingen op de schop en geeft zo een frisse draai aan de gebruikelijke romcom-perikelen. De film zegevierde in Cannes en scoorde een aantal nationale filmprijzen in Frankrijk.

De jonge Arnaud en Madeleine ontmoeten elkaar per toeval en hun eerste kennismaking is een hardhandige – tijdens een introductiedag van het leger worden de twee aangewezen om met elkaar te vechten. Zij is een stuk sterker, hij bijt; de onderlinge verhoudingen zijn direct duidelijk. Als hun paden elkaar blijven kruisen, raakt Arnaud geïntrigeerd door het stoere meisje.

Madeleine is zich aan het voorbereiden op het einde van de wereld, in welke vorm die ook mag komen. Ze zwemt met dakpannen voor extra gewicht, pureert een complete vis tot een energiedrankje en meldt zich aan voor het trainingskamp van een elite-eenheid van het leger. Arnaud ontwikkelt op zijn beurt een verliefdheid die woedt als een op hol geslagen bosbrand en volgt haar tot in het trainingskamp.

Cailley introduceert twee originele persoonlijkheden en laat die langzaam naar elkaar toe groeien. Het duo is continu verwikkeld in verbale en fysieke gevechten om de macht binnen hun relatie – al is relatie een groot woord voor wat er precies speelt. De plot valt intussen uiteen in drie aparte delen en slaat steeds onverwachte wegen in.



Dankzij de vastberadenheid van Madeleine blijft het romantische aspect gespeend van enig sentiment. Adèle Haenel, die eerder indruk maakte in het prachtige Naissance des pieuvres (Water Lilies), speelt ijzersterk en won terecht de César voor beste vrouwelijke hoofdrol. Haar onbegrijpende blik en bizarre reacties – gedreven door haar obsessieve training voor de Apocalyps – werken regelmatig komisch in situaties waar normale tieners ongemakkelijk met elkaar zouden flirten. Zonder dat haar personage belachelijk wordt gemaakt.

Het kraakheldere beeld van cameraman David Cailley, broer van de regisseur, geeft de zomerse avonturen van de twee een prettige lichtvoetigheid, die zo nu en dan wordt doorbroken door fraai gefilmd onheil. Een gigantische storm die het duo overvalt, een brand in de verte – het zijn visuele voorbodes van Madeleines voorspelde apocalyps, die weer een projectie is van haar jeugdige onzekerheid over de toekomst.

Via een verrassende maar geloofwaardige tragedie werkt Les combattants toe naar een passend slot, met een van de cinematografische hoogtepuntjes van het jaar. De jonge liefde klaart in volle vaart een originele hindernisbaan, zonder daarbij ook maar een seconde afgezaagd te voelen of naar een voor de hand liggend, gelukkig einde toe te werken.