Ira Sachs' Love is Strange begint waar veel romantische filmperikelen eindigen, bij een huwelijk. Voor Ben (John Lithgow) en George (Alfred Molina) is hun trouwen juist het begin van een reeks beproevingen. Een subtiel en bitterzoet drama over de liefde, met prachtrollen van Molina en Lithgow.

Als het in New York legaal wordt om als homoseksueel stel te trouwen, besluiten Ben en George hun bijna veertigjarige liefde te bezegelen. De leiders van de katholieke school waar George als muziekleraar werkzaam is, kunnen door die officiële daad echter geen oogje meer dichtknijpen wat betreft zijn seksuele geaardheid en besluiten hem te ontslaan. Omdat hij de kostwinnaar is van het stel en ze hun appartement plotseling niet meer kunnen betalen, zijn ze genoodzaakt tijdelijk op verschillende locaties te logeren.

Molina en Lithgow spelen beiden een van hun beste rollen van de laatste jaren, en hun chemie samen verbeeldt prachtig een gedeeld leven vol vreugde en smart. Ook als ze uit elkaar moeten en in totaal verschillende omgevingen terechtkomen blijft hun connectie voelbaar. George trekt in bij vrienden, terwijl Ben bij familie logeert. Beiden proberen te integreren in hun nieuwe omgeving, maar los van elkaar en hun vertrouwde routines blijkt dat een hele opgave. Zeker als aan alle kanten kleine irritaties beginnen te ontstaan.



De film draait om alledaagse problemen waar iedereen mee te maken kan krijgen. Ja, de twee raken in deze situatie doordat ze als homoseksueel stel trouwen, maar de film gaat vooral over wat volgt. De aandacht ligt op de kleine, menselijke momenten. Hoewel de omstandigheden die leiden tot de noodgedwongen scheiding van Ben en George niet geheel geloofwaardig zijn, lijkt de film vaker een observatie van het echte leven dan een fictief drama.

Daarbij helpt het dat je als kijker net als Ben en George niet alles meekrijgt van de levens van de vrienden en familieleden bij wie ze logeren. Samen met de twee hoofdpersonen zien we van deze mensen slechts momentopnamen en blijven we met incomplete verhalen achter. Dat is misschien wat onbevredigend, maar wel echt.

Sachs combineert prachtige beelden van New York met muziek van Chopin en creëert zo het ideale decor voor zijn rake schets van eenzaamheid en de diepgewortelde liefde tussen twee mensen.