Na dertig jaar en een handjevol films over varkens en pinguïns (Babe 1 en 2, Happy Feet 1 en 2) keert regisseur George Miller terug naar de post-apocalyptische strapatsen waarmee hij naam maakte. De oorspronkelijke Max, Mel Gibson, werd in het echte leven naast een beetje 'mad' vooral te oud, dus mag Tom Hardy het dwalende personage in de dystopische woestijn een nieuwe impuls geven.

Miller heeft geen zin in voorspel en dus doet Hardy's personage er niet, zoals Gibson in de eerste Mad Max-episode, bijna een volledige film over om de getormenteerde titelheld te worden. Al tijdens het onvergetelijk mooie en instant klassieke openingsshot – een kraakheldere compositie van wit-blauwe luchten en een goudgele woestijn met het hoofdpersonage in silhouet – vertelt Max hoe zijn demonen hem gek hebben gemaakt. Het enige dat voor hem telt is overleven.

Na het verorberen van een salamander stapt hij in zijn bolide en scheurt net op tijd weg van een groep gemotoriseerde malloten. Vervolgens is hij op de vlucht, de hele film door. Eerst doet hij dat alleen, later in een moeizame samenwerking met Furiosa (Charlize Theron). Omdat Furiosa de draagmoeders van de tirannieke Immortan Joe ( Hugh Keays-Byrne – 'Toecutter' in de eerste Mad Max) heeft helpen ontsnappen , stuurt de maniak zijn complete leger kamikaze-albino-slechteriken achter ze aan.

De schaalvergroting die Miller toepast ten opzichte van de vorige delen is ongekend. Twee uur lang ronkt, crasht en explodeert alles in een even krankzinnig als onzinnig spektakel. Fury Road heeft weinig uitgediepte personages en een flinterdun verhaal, maar dat besef je pas als al het zand weer is neergedaald en het gevoel van pure adrenaline is weggeëbd.
 



Per afgelegde kilometer gaat er een versnelling bij wat betreft stunts en special effects. De onderdompeling in vuurzeeën, woestijnstormen en chaotische achtervolgingen, allemaal vormgegeven in levendige, bonte kleuren en vergezeld van een jagende soundtrack van Junkie XL, maken de film een overweldigende en uitputtende ervaring. Miller houdt zijn publiek van de eerste tot de 120ste minuut gegijzeld in een adembenemende achtbaanrit.

Tussen de haast voelbaar verzengende explosies racen de personages van hot naar her en terug. Inclusief Immortan Joe's meereizende drumorkest en de elektrische punkgitarist aan een bungeekoord. Soms kan je niet anders dan jezelf afvragen of het verwrongen brein van Miller, dat verder onder meer op de proppen komt met een moedermelkfabriek, geen professionele hulp nodig heeft.

Mad Max: Fury Road is glorieuze, zwartgeblakerde gekte die andere actiefilms en blockbusters stof laat happen.

Meer over Mad Max: Fury Road