Ierland, 1890, midzomernacht. Zij is Ierse adel, hij de hoofdknecht van het landgoed. Zo lang ze zich kunnen herinneren verlangen ze naar elkaar, denken ze, en tijdens deze lange nacht zal alles naar buiten komen. Jammer dat deze adaptatie van August Strindbergs gelijknamige folie à deux finesse mist.

Oorspronkelijk speelt dit toneelstuk uit 1888 zich helemaal in de keuken af. Liv Ullmann laat dat realisme een beetje los, bijvoorbeeld in de mooie dromerige openingsscène, waarin we een jonge Julie door een leeg huis zien dwalen, op zoek naar een moeder die er niet meer is. Een gemis dat haar voor altijd zal tekenen.

Even later zien we de drie personages in de keuken. Jessica Chastain als de volwassen Miss Julie, Colin Farrell als hoofdknecht John en Samantha Morton als de vrome dienstmeid Kathleen, verloofd met John. Andere personages zijn door Ullmann weggelaten, zodat alles zich concentreert op hun destructieve onderlinge verhoudingen.

Die komen al snel bloot te liggen nadat Julie de andere twee hoort roddelen en als tegenzet John begint te verleiden. Die bekent dat hij altijd gek op haar is geweest. Kathleen heeft noch de macht noch de kracht om Julie tegen te houden en ze verdwijnt min of meer uit beeld. Maar dan gebeurt er iets tussen John en Julie wat alles op z'n kop zet.

In felle, giftige dialogen vliegen ze elkaar de rest van de speeltijd aan, maar onder Ullmanns regie helaas met minder finesse dan had gekund met deze tekst. Na een spannend ingehouden begin gaan alle remmen los, waarna het geschreeuw tussen Chastain en Farrell op den duur toch een beetje gaat vermoeien. 

Strindberg wilde in zijn stuk beschrijven hoe bezit, afkomst, religie en verlangen de relatie tussen geliefden kunnen vervormen tot er uiteindelijk iets monsterlijks en onherkenbaars overblijft. Vooral als die zaken om te beginnen niet gelijk verdeeld zijn. Op zich komt dat idee goed naar voren in Ullmanns adaptatie, maar het blijft allemaal nogal eendimensionaal. Terwijl het begin je prachtig meevoert in het spel van aantrekken en afstoten, verharden beide personages nogal abrupt, om vervolgens niet meer los te komen uit die houding. En die brute mishandeling van die kanarie had ook niet gehoeven.

Ondanks deze gebreken wordt er goed geacteerd en levert Ullmann een opvallende film af. Eentje die je zelden tegenkomt. Alleen al vanwege Jessica Chastain in die mooie, kwetsbare rol van een vrouw van wie na al die jaren achter haar zelfopgetrokken façade niets meer over is.