Lale, Nur, Ece, Selma en Sonay vieren het einde van hun schooljaar door onschuldig met wat jongens te dollen in het water. Prompt worden ze door hun oma en strenge oom Erol bestempeld als schande voor de familie. Ze krijgen een maagdelijkheidstest en worden opgesloten in huis.
De meiden zijn niet onder de indruk van de kook- en naailessen die hen zouden moeten klaarstomen voor het leven in de schaduw van een man, en slaan aan het rebelleren. Dat levert een aantal grappige momenten op, bijvoorbeeld als het vijftal ontsnapt om naar een voetbalwedstrijd te gaan kijken en hun arme tante hemel en aarde moet bewegen om te zorgen dat de meisjes tijdens het televisieverslag niet betrapt worden door hun oom. Hun uitstapje resulteert in tralies voor de ramen.
Terwijl de meisjes, op een enkeling na, amper een idee hebben van seksualiteit en het waarom van de steeds striktere maatregelen, sluiten ze de gelederen en vormen een zusterlijk front. De jonge actrices, waarvan de meesten nog geen enkele acteerervaring hadden, spelen dat geweldig. Ze hebben ieder een duidelijke eigen identiteit, maar vormen tegelijk een eenheid, een vijfkoppig beest dat de traditionele Turkse normen en waarden bedreigt.
Het is niet toevallig dat de meisjes soms zo worden gefilmd dat door de wirwar aan benen, billen, armen en haren niet meer duidelijk is welk ledemaat bij wie hoort. Wanneer opsluiten niet meer voldoende blijkt om het beest te temmen, wordt het systematisch ontdaan van zijn verschillende koppen: de meisjes worden een voor een uitgehuwelijkt. Lale, de jongste, ziet al haar steunpilaren wegvallen en begint op een ontsnappingsplan te broeden dat de film uiteindelijk zelfs in een prison break-achtige thriller doet veranderen.
Regisseur Gamze Ergüven laat de toon van de film geleidelijk van speels en luchtig naar melodramatisch kantelen, waarbij ze haar persoonlijke afschuw van het patriarchale krachtenveld in haar land voortdurend subtiel laat doorklinken. Ondanks wat schoonheidsfoutjes, zoals een overbodige voice-over en net te gemakzuchtig einde, levert ze een uiterst krachtig en knap gecamoufleerd feministisch pamflet af.
Regisseur Deniz Gamze Ergüven debuteert met een liefdevol gefilmde schets van zusterlijke liefde en ontluikende vrouwelijkheid in een maatschappij waar moderne ideeën botsen met eeuwenoude tradities. Mustang is verwarrend genoeg de Franse inzending voor de Oscars – de cast en crew zijn Turks, maar de producenten Frans.