Zo serveert Hollywood huiselijk geweld: met veel melk en suiker om de
bitterheid ervan te compenseren. Gelukkig zijn er ook films die een
realistischer beeld schetsen. Al zijn die natuurlijk wel wat moeilijker te
verteren.
Het Argentijnse drama Refugiado is zo'n film. Het verhaal
begint nog gemoedelijk, met een kinderfeestje in een speeltuin, maar al snel
dient het leed zich aan. De zevenjarige Matías wordt niet opgehaald door zijn
moeder Laura. Die blijkt thuis bont en blauw geslagen op de keukenvloer te
liggen. Via de politie belanden moeder en zoon nog diezelfde nacht in een blijf-
van-mijn-lijfhuis.
In het openingsshot van Refugiado zien we Matías
in z'n eentje door een tunnel kruipen in de speeltuin. Een passende illustratie
bij de thematiek van de film: hier is hij veilig, niemand kan hem vinden.
Regisseur Diego Lerman houdt van zulke symboliek. Hij filmt zijn personages
graag vanachter voorwerpen en vanuit ongewone hoeken, wat soms de intimiteit
versterkt, maar vaker iets claustrofobisch en onheilspellends oproept, alsof
Laura en Matías voortdurend in de gaten worden gehouden.
In Enough (2002) speelt Jennifer Lopez een serveerster die thuis door haar man wordt mishandeld. Niemand blijkt haar te kunnen helpen, dus neemt ze – na een aantal karatelessen – het heft maar in eigen hand: genoeg!
Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit het perspectief van de moeder en
dat van het kind. In het blijf-van-mijn-lijfhuis zijn we in de verhoorkamer
aanwezig waar Laura haar pijnlijke verhaal doet, maar we volgen ook Matías, die
het op zijn beurt best gezellig heeft met het dochtertje van een andere
mishandelde moeder.
Omdat Matías lang niet alles uit de
volwassenenwereld meekrijgt, hebben de scènes waarin hij dicht op de huid wordt
gezeten iets dromerigs en poëtisch. De scènes waarin vooral Laura centraal staat
, zijn wat meer rechttoe rechtaan. Jammer dat Lerman er niet voor koos de hele
film vanuit het kinderperspectief te vertellen; dat had een meer uitgesproken,
originelere film kunnen opleveren.
Nu is Refugiado nog altijd heel
degelijk, en af en toe oprecht aangrijpend. Maar ook wat braaf en wel erg
stemmig.
Kan het dan anders met zo'n ernstig thema – zonder te
vervallen in Enough-achtige kitsch? Toch wel, zo bewees bijvoorbeeld het
eveneens Spaanstalige drama Te doy mis ojos (2003), waarin een vergelijkbaar
verhaal wordt verteld vol sprankeling, psychologische diepgang en zelfs humor.