In 1996 trok Rolling Stone-journalist David Lipsky vijf dagen op met schrijver David Foster Wallace, gedurende de publiciteitstournee van diens meesterwerk Infinite Jest. Het geplande artikel kwam er echter nooit, en pas na de zelfmoord van Wallace in 2008 schreef Lipsky er een boek over: het humoristische en ontroerende Although of Course You End Up Becoming Yourself.

James Ponsoldts sublieme verfilming van dat boek, met Jesse Eisenberg als Lipsky en komiek Jason Segel — bij het grote publiek vooral bekend als de grote vriendelijke reus in sitcom How I Met Your Mother — als Wallace, is in feite weinig meer dan twee mannen in een ruimte die geamuseerd praten over literatuur, roem, de Amerikaanse droom en Die Hard. Ze brengen samen een dag door in Wallace' eenzaam ogende huis op een besneeuwde vlakte ergens in Illinois, vergrijpen zich aan junkfood en junk-televisie, reizen op en neer naar Minneapolis voor het laatste hoofdstuk in de promotiecampagne, sluiten vriendschap en maken ruzie, en nemen weer afscheid van elkaar.

In de getalenteerde handen van Ponsoldt (The Spectacular Now), Eisenberg en Segel wordt het relaas van die vijf dagen echter veel meer dan dat. De subtiel-melancholische regie, de waarachtigheid van de dialogen, het innemende spel van de twee hoofdrolspelers: alles sleept je hun wereld binnen. Waardoor de vergankelijkheid ervan, als Lipsky jaren later in de slotscène terugblikt op de ontmoeting, des te meer pijn doet.

Desondanks kregen Ponsoldt en co de nodige kritiek te verduren van nabestaanden en fans. Want Wallace zou, mocht hij nog in leven zijn, nooit toestemming hebben gegeven voor de film. En Segel zou in zijn spel te veel de nadruk op de maniertjes van de schrijver hebben gelegd.

Dat mag allemaal zo zijn, maar voor degenen die hem niet persoonlijk hebben gekend doet het er weinig toe. Segel zet een prachtig complex personage neer: een briljante man die voortdurend worstelt met zijn angsten en obsessies, en zich alsmaar afvraagt hoe anderen naar hem kijken.

The End of the Tour is bovendien, en dat is wat de film uiteindelijk zo fantastisch maakt, geen portret dat krampachtig in het hoofd van de schrijver probeert te kruipen. Het is een film die begrijpt dat het genie van Wallace niet in een roadtrip van 106 minuten te verklaren valt. Of in wat voor vorm dan ook.

Hij blijft een enigma, en zo hoort het ook.

Meer over The End of the Tour