Zeven kinderen die praktisch hun hele jeugd opgesloten zaten in een appartement in New York en de tijd verdreven door scènes uit hun favoriete films na te spelen? Klinkt als ideaal voer voor een documentaire.

Een beetje te ideaal soms. Maar dat is misschien vooral te wijten aan het feit dat regisseur Crystal Moselle zo veel vragen onbeantwoord laat. Zoals: bemoeide niemand zich met deze shut-ins die van hun vader hooguit een paar keer per jaar naar buiten mochten? Waarom zijn de oudste kinderen zo lang zo meegaand geweest? En vooral: waarom vonden de ouders het ineens prima dat Moselle het hele verhaal naar buiten bracht? Door die weinig kritische benadering krijg je soms het gevoel dat je naar een hoax zit te kijken, die meer door de kinderen wordt geregisseerd dan door de maakster.

Maar een intrigerend verhaal is het zeker. Moselle raakte met de Angulo-kids in gesprek tijdens een van hun sporadische uitjes naar de grote boze buitenwereld. Zo beschouwden pa en ma New York, want die hadden hun kinderen liever op het platteland opgevoed waar alles groen en rechtvaardig is. Maar daar was geen geld voor. Vooral doordat pa weigerde te werken. Moeder was gecertificeerd docent, dus die gaf de kinderen thuis les.

Hun kijk op de wereld baseerden ze verder op de meer dan 2000 films die in het appartement rondslingerden. Tijd was er genoeg, dus hele scripts werden uitgetikt en bestudeerd, props en kostuums werden in elkaar geknutseld en scènes werden nagespeeld: The Dark Knight, Reservoir Dogs, Pulp Fiction, The Grand Budapest Hotel. Helaas geen scènes uit Europese arthousefilms, hoewel ook daar tijd genoeg voor was.

Nou bleek het ook al mogelijk om jarenlang een volwassen Bengaalse tijger in een appartement in New York te hebben rondslingeren, bleek vorig jaar uit de documentaire Ming of Harlem: Twenty One Storeys in the Air, dus dan vallen zeven kinderen misschien ook niet op. Maar het blijft vreemd dat moeder Susanne – die ooit als een blok viel voor de Peruviaanse Oscar, maar sindsdien duidelijk veel moeite heeft met zijn rammelende huis-, tuin- en keukenideologie van de gecorrumpeerde buitenwereld – al die jaren niet meer weerstand bood. Net zo vreemd is het dat kinderen die jarenlang nauwelijks buiten kwamen, plotseling zo open en welbespraakt zijn. Hoe fascinerend de beelden ook zijn, je vraagt je af wat Moselle allemaal heeft weggelaten. En wat ze niet heeft gezien. En toch blijf je kijken.