Wild is gebaseerd op het gelijknamige, autobiografische boek van Cheryl Strayed, die na een tragische ervaring en jaren van seks en drugs, in 1995 besluit om ongetraind en in haar eentje de Pacific Crest Trail te lopen. Een zware tocht van ruim 1700 kilometer van Mexico – via Californië en Oregon – naar Canada.
Dat boek werd opgepikt door Oprah. Begrijpelijk, want Oprah is gek op
verhalen over boetedoening en zelftherapie. Boeken als Wild, die laten zien dat
verandering (lees: verbetering) altijd mogelijk is.
In de film Wild is, helaas, een aantal van die zelfhulpwijsheden overgebleven. Zoals: ‘Vind je beste zelf’ en ‘Al wandelend wilde ik weer de vrouw worden die mijn moeder altijd in mij gezien had.’ Maar het plezier van Wild zit hem dan ook niet in die soms uitgespelde boodschap, maar in de uitvoering.
De Brit Nick Hornby (High Fidelity, About a Boy) bewerkte het boek tot een scenario en voegde humor en zelfrelativering toe. Cheryls zelfmedelijden, dat nogal aanwezig is in het boek, verdween. En Cheryl werd daardoor iemand met wie je als kijker wel een kleine twee uur wilt doorbrengen.
Dat we de film-Cheryl ook geloven is de verdienste van actrice Reese Witherspoon, die de film meeproduceerde. Witherspoon begint naarmate ze ouder wordt steeds spannender rollen te spelen en levert in Wild een van de beste prestaties uit haar carrière .
De 38-jarige Witherspoon is soms een tikje te oud voor de flashbackmomenten waarin ze nog een late tiener is, maar die extra jaren hebben haar wel de levenservaring gegeven om zowel de wanhoop als strijdbaarheid van Cheryl voelbaar te maken.
Reese Witherspoon werd voor haar rol genomineerd voor een Oscar. Net als Laura Dern, die Cheryls moeder speelt. Dat geeft nog maar eens aan tot welke hoogten regisseur Jean-Marc Vallée zijn acteurs weet te brengen. En hij maakt daarbij geen onderscheid tussen mannen of vrouwen. Want zijn het nu twee actrices, in zijn vorige film Dallas Buyers Club waren het twee mannen (Matthew McConaughey en Jared Leto, die beiden met een Oscar naar huis gingen).
Het is jammer (een schande gaat te ver) dat Vallée niet zelf genomineerd werd voor een Oscar, want hij drukt als regisseur een groot stempel op de film. Fans van zijn voortreffelijke drama Café de Flore (2011) zullen veel stijlelementen uit die film herkennen in Wild. Zoals de flarden popmuziek in de soundtrack, de voorliefde voor slow motion, de elliptische manier van vertellen en de soms hypersnelle montage.
Alles bij elkaar maken ze van Wild een betoverende, bijna fysieke ervaring.
In de film Wild is, helaas, een aantal van die zelfhulpwijsheden overgebleven. Zoals: ‘Vind je beste zelf’ en ‘Al wandelend wilde ik weer de vrouw worden die mijn moeder altijd in mij gezien had.’ Maar het plezier van Wild zit hem dan ook niet in die soms uitgespelde boodschap, maar in de uitvoering.
De Brit Nick Hornby (High Fidelity, About a Boy) bewerkte het boek tot een scenario en voegde humor en zelfrelativering toe. Cheryls zelfmedelijden, dat nogal aanwezig is in het boek, verdween. En Cheryl werd daardoor iemand met wie je als kijker wel een kleine twee uur wilt doorbrengen.
Dat we de film-Cheryl ook geloven is de verdienste van actrice Reese Witherspoon, die de film meeproduceerde. Witherspoon begint naarmate ze ouder wordt steeds spannender rollen te spelen en levert in Wild een van de beste prestaties uit haar carrière .
De 38-jarige Witherspoon is soms een tikje te oud voor de flashbackmomenten waarin ze nog een late tiener is, maar die extra jaren hebben haar wel de levenservaring gegeven om zowel de wanhoop als strijdbaarheid van Cheryl voelbaar te maken.
Reese Witherspoon werd voor haar rol genomineerd voor een Oscar. Net als Laura Dern, die Cheryls moeder speelt. Dat geeft nog maar eens aan tot welke hoogten regisseur Jean-Marc Vallée zijn acteurs weet te brengen. En hij maakt daarbij geen onderscheid tussen mannen of vrouwen. Want zijn het nu twee actrices, in zijn vorige film Dallas Buyers Club waren het twee mannen (Matthew McConaughey en Jared Leto, die beiden met een Oscar naar huis gingen).
Het is jammer (een schande gaat te ver) dat Vallée niet zelf genomineerd werd voor een Oscar, want hij drukt als regisseur een groot stempel op de film. Fans van zijn voortreffelijke drama Café de Flore (2011) zullen veel stijlelementen uit die film herkennen in Wild. Zoals de flarden popmuziek in de soundtrack, de voorliefde voor slow motion, de elliptische manier van vertellen en de soms hypersnelle montage.
Alles bij elkaar maken ze van Wild een betoverende, bijna fysieke ervaring.