Prettig dwars, dat is het begin van Zurich, de tweede langspeelfilm van Sacha Polak. Nadat een karrenvracht door stemmige koorzang getoonzette, knalroze begintitels voorbij is gekomen, volgt een prachtig, dromerig beeld van een rood autootje in een sloot naast een flauwe bocht. Ernaast, tot aan haar middel in het water, staat een in het zwart gestoken jonge vrouw. Pontificaal midden op de weg zit een panter. Seconden lang kijken de getormenteerde vrouw en het beest elkaar aan. Dan geeft het beest een woeste brul.

Zurich begint vervolgens met deel 2, 'hund', waarin Polak de fraaie scènes aaneen blijft rijgen. De vrouw, Nina heet ze, lift met vrachtwagenchauffeurs van truckerscafé naar wegrestaurant naar drive-inhotel in Duitsland en Noord- Nederland, op zoek naar warmte, naar fysieke liefde, maar bevreesd voor al te veel intimiteit. Ze vlijt zich tegen truckers aan, stapt podia op en zingt mee met de band: 'You keep playing where you shouldn't be playing'. Haar leven is uit het lood, zoveel is direct duidelijk.

Helena van der Meulen, eerder ook verantwoordelijk voor het script van Polaks Hemel, schreef het scenario van Zurich speciaal voor zangeres Wende Snijders, nadat ze haar had gezien in Wilfried de Jongs praatprogramma 24 uur met….

Het blijkt een juiste inschatting. Snijders draagt de film, die afgelopen week op de Berlinale door de Internationale Confederatie van Arthouse Bioscopen werd bekroond als beste film van het Forumprogramma. Ze heeft daar weinig woorden voor nodig, zingen doet ze ook al nauwelijks (tijdens de aftiteling is wel de a capella versie hoorbaar van haar single 'Tower Song'). Snijders acteert vooral met haar gezicht, waar de wanhoop – op de rand van gekte – vanaf spettert.

De intense beelden van Nina's gezicht worden afgewisseld met flarden uit haar verleden, vervreemdende visioenen en een museumbezoek, waarbij ze kijkt naar installaties en videokunst met dode beesten en veel bloed – de dood is nooit ver weg in Zurich.

In het tweede deel – deel 1 dus, 'boris' – is Polak soms net iets te nadrukkelijk, psychologiserend en uitleggerig, maar ook daarin blijven, gelukkig, sfeer en gevoel de boventoon voeren.

De formidabele Snijders, zij vooral, de bij vlagen beeldschone fotografie, de fraaie soundtrack van Rutger Reinders en het indringende sound-design van Markus Krohn maken Zurich tot een ontroerende, intense roadmovie over verraad, eenzaamheid, onmetelijk verdriet en vergeving. Over het leven dat doorgaat, en het verleden dat als een koude, natte mantel op je schouders blijft rusten.

Meer over Zurich