Nieuwetijdskinderen, worden ze wel genoemd. Hooggevoelige jongens en meisjes – al dan niet met autistische trekken, ADHD, ADD, PDD-NOS of wat dan ook – die net wat meer oppikken dan de meeste leeftijdgenoten: gevoelens, gedachten, energie, bovennatuurlijke signalen. De elfjarige Jake Bohm uit de serie Touch is typisch zo’n nieuwetijdskind. In turboversnelling dan: Jake voelt aan hoe het complete universum in elkaar steekt.

Vaag gedoe, is een legitieme reactie op het gegeven van Touch. Maar om criticus Roger Ebert te parafraseren: je moet een film (of serie) niet beoordelen op z’n thema, maar op hoe dat thema wordt gebracht. Series met spirituele elementen hoeven niet automatisch flauwe televisie op te leveren – denk aan The Twilight Zone, The X-Files, Lost of Heroes.

Die laatste serie, die in 2006 in ieder geval sterk begon, kwam uit de koker van Tim Kring , die ook Touch bedacht. Centraal staat dus nieuwetijdskind Jake (David Mazouz ), die niet lang na zijn geboorte in 2001 zijn moeder verloor in de aanslag op de Twin Towers. Sindsdien wordt hij opgevoed door pa Martin ( Kiefer Sutherland). En die heeft het nogal moeilijk met Jake, die weigert te praten en niet wil worden aangeraakt.

Autistisme, oordelen de specialisten. Maar Martin vermoedt iets complexers. Jake is buitengewoon goed met cijfers en lijkt daarmee te kunnen communiceren. Martin heeft alleen nog niet uitgevogeld hoe dan precies.

In de pilot van Touch vindt natuurlijk een doorbraak plaats. Jake blijkt niet zomaar wiskundig aangelegd: hij herkent cijferpatronen die niets minder blootleggen dan ‘het DNA van het universum’. Of zoiets. Hier wordt het wat lastig te volgen. Jake blijkt hoe dan ook dramatische gebeurtenissen te kunnen voorspellen, en zodra Martin zijn codes enigszins heeft gekraakt, kan hij met Jakes hulp allerlei wereldwijde rampjes gaan voorkomen en mensen met elkaar in verbinding brengen.

De pilot is best goed. Sutherland speelt een wat menselijkere Jack Bauer en wordt omringd door een handvol sympathieke tegenspelers (onder wie Danny Glover en Lukas Haas). De hocuspocus wordt niet te stompzinnig gebracht, er zijn intrigerende wendingen en voldoende mysteries voor de toekomst. Met wat goede wil is het slot zelfs ontroerend te noemen.

Teleurstellend dus, dat het centrale verhaal in de volgende afleveringen naar de achtergrond verdwijnt. Dan blijkt Touch weinig meer dan een ‘zaak van de week’-serie met new-age-sausje , waarin Jake en z’n pa steeds op het nippertje een nieuwe reeks potentiële drama’s weten te verijdelen. De vergezochte elementen die vrij subtiel werden geïntroduceerd, nemen al gauw potsierlijke vormen aan. Tot Touch gaat aanvoelen als een lang uitgerekte reclame voor een telecombedrijf of levensverzekering of colamerk.

Het eerste seizoen van Touch (12 afleveringen) is nu verkrijgbaar op dvd. Extra’s: verwijderde scènes en wat korte achtergrondfilmpjes.