Jesus Franco: Spaanse grootmeester van de Eurotrash. Onder zo'n vijftig verschillende namen 'regisseerde' hij meer dan tweehonderd films, de een nog ranziger, amateuristischer en lachwekkender dan de ander. Of zou er toch iets interessants tussen zitten?

Het FFF vertoont dertien Franco's, omdat zonder het pionierswerk van Franco & co in de jaren zestig en zeventig 'Spanje zeer waarschijnlijk de fantastische traditie moeten missen, waar de nieuwe generatie nu vlijtig en met veel succes op voortbouwt.' Het Nederlandse cultlabel European Shock kan gevoel voor timing niet worden ontzegd: deze week brengt het drie Franco's uit op dvd. Ultragoedkope rommel, de 'duivelskunstenaar van Madrid' op zijn slechtst - of best? Cinema.nl keek en oordeelde.

Linda - die nackten Superhexen vom Rio Amore (1980)
Laatste van de vijf films die Franco in 1980 maakte. Geen tijd of geld ging verloren aan de credits: gewoon een stilstaand close-upje met de titel naam erboven, klaar.
In zijn 97ste film duikt Franco in de morsige wereld van een witte slavinnen-bordeel, om zijn publiek te trakteren op een eindeloze reeks wanstaltig slecht gefilmde softsekspartijen. Maar er wordt meer in- en uitgezoomd dan klaargekomen. In de hele film komt trouwens geen heks voor, ook al zien we op een van de affiches een geile naakte blondine in de weer met een bezemsteel.



Sadomania - Hölle der Lust (1981)
Nog meer witte slavinnen, verkrachtingen en zweepslagen. Dubieus hoogtepunt van dit vervelend slechte werkje is de door liftmuziek opgeluisterde scène waarin een opstandig meisje wordt bestegen door een herdershond, ter vermaak van de impotente gouverneur-met -nepsnor Mendoza. Franco regisseerde onder het pseudoniem Robert Griffin.
Het flinterdunne scenario schreef Franco samen met ene Günter Ebert, die verder meesterwerken op zijn naam heeft staan als de bigamiekomedie Warum hab ich blos 2 x ja gesagt? De pittige zwarte dame die het kamp met harde hand regeert, is eigenlijk een man: transseksueel Ajita Wilson speelde in zo'n veertig exploitatiefilms (waaronder Naked Wild Erections en The Pussy Syndrome), voor ze in 1987 bij een auto-ongeluk om het leven kwam.

Bloody Moon - die Säge des Todes (1981)
De eerste van de zeven films die Franco in 1981 in elkaar flanste. Veel seks en bloed in deze serial killermiskleun, waarin de voornaamste verdachte niet alleen contactgestoord is, maar ook nog eens verliefd op zijn zus en 'gruwelijk'  verminkt in het gezicht.
De film wordt nooit opwindend of smerig, ondanks alle ontblote bovenlijven, doorboorde tepels en afgehakte hoofden. Franco's regie getuigt op beide terreinen van een opzienbarend gebrek aan talent. Er zijn weinig horrorfilms waarin zovaak op de maan wordt ingezoomd, en zelfs een kaasschaaf is angstaanjagender dan de dodelijke zaag uit de titel.