Venetië 2010

Quentin Tarantino moet even wennen aan de omslag. Na tien dagen lang door pers en publiek te zijn onthaald als hogere filmadel, heeft hij zojuist hevig geëmotioneerd en overacterend de Gouden Leeuw aan Sofia Coppola (1971) uitgereikt. Daverend was het applaus van de genodigden, en dan klinkt er plots boegeroep wanneer hij na afloop van het eindgala de perszaal binnengaat, om de jurykeuze te verantwoorden.

Omdat er geen echte favoriet is, neemt het speculeren enkel toe. Kiest juryvoorzitter Quentin Tarantino, nadat zijn collega Tim Burton eerder dit jaar tot afschuw van de Franse pers een hermetische Thaise kunstfilm met de Gouden Palm beloonde, op zijn beurt ook voor minder voor de hand liggende cinema?

Mirjam van der Veldt (24), studente Theater-, film- en televisiewetenschap aan de Universiteit Utrecht, neemt dit jaar tijdens het filmfestival van Venetië deel aan de Young Filmgoers Jury (27 Times Cinema) op het filmfestival van Venetië, een initiatief van Europe Cinemas en Cineuropa waarbij jongeren uit 27 Europese lidstaten met filmmakers en elkaar in discussie gaan over de Europese auteurcinema. Voor Cinema.nl houdt zij een weblog bij.

Wel of niet echt – dat is de vraag. In de documentaire I’m Still Here volgt de camera anderhalf jaar lang de strubbelingen van tweemaal Oscar-genomineerd acteur Joaquin Phoenix (Gladiator, Walk the Line), die zijn Hollywoodcarrière gedag zegt om het te maken als rapper.

In de thriller Black Swan speelt Natalie Portman het soort rol dat de Oscaracademy doorgaans hoog waardeert: die van de bijna eng magere balletdanseres Nina. '‘De balletwereld is representatief voor wat vrouwen in andere posities ook ervaren: op een bepaalde datum ben je over tijd, en verschijnt er een nieuwer model, dat zo je plek kan innemen.'

Dat acteurs bereid zijn hun verschijning in te zetten, is van groot belang voor het festival, beklemtoonde directeur Marco Müller deze week in verschillende interviews. Het klonk als een noodkreet, of opdracht.

‘Ik was verkeerd geciteerd’, antwoordt Quentin Tarantino op de vraag of de hedendaagse Italiaanse cinema hem nog altijd deprimeert, zoals hij drie jaar geleden zo stellig verkondigde in een interview, tot verontwaardiging van onder anderen Sophia Loren. Zo doe je dat netjes, in het hol van de leeuw; het festivalpaleis van het Venetië Film Festival.

Venetië is het oudste filmfestival ter wereld, maar komt sinds de oprichting van het filmfestival van Cannes (in 1939, als reactie op het ‘fascistische’ Venetië) op de tweede plaats. Alles is net iets minder groots en massaal op het Lido di Venezia. Maar ondanks het gebrek aan een solide organisatie, de concurrentie met de filmfestivals van Toronto en Rome en de talloze relletjes die het festival jaar na jaar blijven teisteren, is Venetië nog altijd een van de belangrijkste evenementen in de internationale filmwereld.

In dit dossier staan artikelen over de 67ste editie van het Filmfestival van Venetië, het oudste en op één na belangrijkste filmfestival ter wereld. De competitie voor de Gouden Leeuw is wederom een mengelmoes van gevestigde Europese auteurs, artistieke Amerikaanse producties en wereldcinema. Ook zijn er op het Mostra Internazionale d'Arte Cinematografica di Venezia dit jaar opmerkelijk veel Italiaanse films te zien.