In de laatste dagen van het jaar vertellen recensenten van Cinema.nl over de 'perfecte kerstfilm'. Vandaag: Regalo di Natale.

Ontsnappen aan het kerstgedoe? Er zijn opties. Ieder jaar nam de Amerikaanse fictieschrijfster en essayiste Susan Sontag met een valies vol kleren en boeken haar intrek in een goed hotel in Venetië. Daar bracht ze de hoogtijdagen allerplezierigst solo door, wandelend in het nevellabyrint en lezend in bed of in een warm bad, met steeds een goed glas binnen handbereik.

Evenmin orthodox is de ontsnappingsroute van vier oude kameraden in Pupi Avati’s meesterlijke Regalo di Natale (‘Kerstcadeau’) uit 1986: een stevige partij poker op kerstavond. Ugo, Stefano en Lele hebben het plan opgevat om gezamenlijk de gefortuneerde advocaat annex speelgoedfabrikant Santelia een flinke pot lires lichter te maken. Daarvoor hebben de drie arme sloebers echter de assistentie en fondsen nodig van Franco ( Diego Abatantuono).

Probleempje: Franco, de enige van hen die het als bioscoopexploitant tot een zekere welstand heeft gebracht, is gebrouilleerd met Ugo. Toch schuift Franco aan de pokertafel aan, met desastreuze consequenties.

Door dit spelletje bluf met onverantwoorde inzet tijdens Kerst te situeren geeft Avati – al meer dan veertig jaar het best bewaarde regisseursgeheim van de Italiaanse cinema - de avond een nog cynischer karakter dan het flessentrekkersplan van het kwartet al impliceert.

Briljant is de compositie die Avati’s stamgast Carlo delle Piane maakt van beoogde melkkoe Santelia, een misogyne raadselman die na aankomst in Bologna in het stationsrestaurant alleen twee gekookte aardappelen bestelt. Nadat de vernietigende laatste hand in Regalo di Natale is gespeeld klinkt Susan Sontags kerstvlucht ineens nóg aanlokkelijker.

Lees ook de column over Babe