Terug naar Sharon Tate in Once Upon a Time in... Hollywood

Groot was de schrik online toen regisseur Quentin Tarantino in 2017 aankondigde dat hij een film wilde gaan maken over deze veelbesproken moorden, die min of meer het einde inluidden van het hippie- en communetijdperk.

Want was deze traumatische historische gebeurtenis wel in goede handen bij een regisseur die niet bekendstaat om zijn goede smaak en in zijn films lijkt te genieten van geweld? Denk alleen maar (of juist niet) aan het afgesneden oor in Reservoir Dogs, de anale verkrachting in Pulp Fiction, of het scalperen in Inglourious Basterds. Iemand die bovendien denkt in karikaturen, niet in genuanceerde portretten.

Tarantino zelf begreep de opwinding wel. In Time Magazine antwoordde hij op de vraag of hij het überhaupt gepast vond terug te keren naar die gruwelijke moorden: ‘Natuurlijk heb ik daarover nagedacht. Misschien is het ook wel smakeloos. Zoiets wordt al snel lelijk en opportunistisch. Maar dat betekent nog niet dat je het niet kunt proberen. Ik wist dat ik het alleen zou doen als ik al die gevaren in het script al had omzeild. (…) Ik heb het project zelfs nog even aan de kant geschoven, want ik wist niet of ik wel zo lang met de Manson Family in mijn hoofd wilde rondlopen. Ik heb die hele film bijna opgegeven omdat ik ze niet in mijn leven wilde.’

Op het afgelopen filmfestival van Cannes – waar Once Upon a Time in... Hollywood zijn wereldpremière beleefde – bleek dat Tarantino Manson en diens gestoorde Family ook enigszins op afstand gehouden heeft. Hij gaf ze uiteindelijk geen centrale plaats in zijn film. Net zomin als actrice Sharon Tate.

Once Upon a Time in... Hollywood gaat vooral over de vriendschap tussen B-acteur Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) en diens vaste stuntman Cliff Booth (Brad Pitt). En verder over Hollywood in 1969, het einde van de klassieke filmheld, professionele onzekerheid, en nog veel, veel meer. Waaronder ook Mansons disfunctionele Family en Sharon Tate.

Maar in de film volgen we Tate eigenlijk alleen op een dag in februari 1969. Ongeveer een halfjaar voor de moorden. Een dag waarop niet zo veel gebeurt. Ze rijdt wat door Los Angeles, pikt een lifter op en gaat naar een bioscoop, waar ze geniet van haar eigen (bij)rol in de film The Wrecking Crew. En wij genieten met haar mee.

In hetzelfde interview met Time legde Tarantino uit waarom hij haar juist zo wilde laten zien. ‘Ik vind het iets moois hebben dat we iemand die zo gedefinieerd werd door haar tragische dood tijdens alledaagse bezigheden volgen. Ze is gewoon aan het rondrijden, doet een paar boodschappen; dingen die iedereen in Los Angeles zou kunnen doen. Ze leeft haar leven, iets waarvoor ze in werkelijkheid nooit de kans heeft gekregen.’ Mooi gezegd, en het pakt ook prima uit in de film, want Tates vrolijke, zorgeloze dag blijft als een zon schijnen achter de donderwolken die nog over de film zullen trekken.

Niettemin meende een Amerikaanse collega tijdens de persconferentie van de film in Cannes aan Tarantino te moeten vragen waarom hij een getalenteerd actrice als Margot Robbie, die Tate speelt, zo weinig dialogen had gegeven. Misschien omdat ze een vrouw was?

Het is een wat wonderlijke, doorgeschoten politiek-correcte vraag. Want wanneer is het aantal dialoogzinnen van een personage in een film genoeg? Moeten er telraampjes aan te pas komen? En wie bepaalt vervolgens wat genoeg is? Toch alleen de makers.

Bovendien is Tarantino de man achter films als Jackie Brown, de twee Kill Bill-films en Death Proof, waarin de vrouwelijke hoofdpersonages al voor zichzelf opkwamen lang voordat dat in woke Hollywood een belangrijke boodschap werd.

Op de persconferentie weigerde Tarantino in te gaan op de politiek geladen vraag van de journalist en zei alleen: ‘Ik werp uw veronderstelling ver van mij.’

Robbie was toeschietelijker. ‘Tates mooie kanten kon ik ook laten zien zonder dialogen. Voor mijn gevoel heb ik juist veel tijd gekregen om mijn personage uit te diepen. Meestal heb ik de interactie met anderen nodig om mijn personage gestalte te geven, maar nu was ik alleen met haar. Wat een goede oefening was. Ik vond het juist heel interessant om te doen.’