Breaking Bad krijgt zes jaar na de laatste aflevering een filmvervolg: El Camino. Maar waarom zou je het risico nemen om te tornen aan de nalatenschap van een van de beste series aller tijden?

Deadwood, The Sopranos, Penoza, Downton Abbey: allemaal kregen of krijgen ze een filmversie na een succesvol bestaan als televisieserie. Toch lijkt het risico van een tegenvaller nergens zo groot als bij Breaking Bad. Want ga maar na: de serie staat te boek als een van de beste ooit, heeft een minimaal gelijkwaardige prequel in Better Call Saul én had een nagenoeg perfect afgerond einde.

Maar nu is die vervolgfilm er dan toch - zes jaar na de laatste aflevering van de serie, waarmee de saga van Walter White (Bryan Cranston) en Jesse Pinkman (Aaron Paul) ten einde kwam. El Camino pakt de zaken direct na het einde van Breaking Bad op. Het ‘Heisenberg-imperium’ is ingestort, Jesse is ontsnapt. Hij is op de vlucht voor de politie, onderwijl vechtend tegen zijn innerlijke demonen.

El Camino werd sinds de aankondiging omgeven door een bijna dictatoriale geheimhouding. Fans moesten het voornamelijk doen met sfeervolle teasers en een summiere plotbeschrijving. Dat Jesse aan het eind van Breaking Bad ontsnapte, wisten we. Waarnaartoe, of hoelang hij het vol zou houden, dat was de vraag. Maar moest die vraag eigenlijk wel beantwoord worden?

Ja dus, vond regisseur en schrijver Vince Gilligan. Hij zei eerder deze maand in The Hollywood Reporter: ‘Het bleef door mijn hoofd spoken wat er gebeurde met Jesse nadat hij ontsnapte. Toen realiseerde ik mij dat ik nog veel meer te vertellen had.’

Aaron Paul als Jesse Pinkman in El Camino: A Breaking Bad Movie

Moderne western

Het is ook niet geheel onlogisch dat Gilligan graag een Breaking Bad-film wilde maken. Breaking Bad liet de meeste andere dramaseries in filmisch opzicht altijd al ver achter zich. Denk maar aan de magnifieke timelapses, de flash forwards in de openingsscènes, het trage verteltempo en die schitterende beelden van de eindeloze woestijn van New Mexico. Breaking Bad ademde in dat opzicht altijd al de sfeer van een (moderne) western.

In El Camino krijgt Gilligan de kans om dat western-element verder uit te werken. Wie een flitsende actiethriller verwacht, komt bedrogen uit. De film neemt de tijd, zoals de serie dat ook deed. Natuurlijk zijn er genoeg knipogen en intermezzo’s die de fans zullen behagen, maar het betekent geenszins dat Gilligan kiest voor de gemakkelijke weg. El Camino is bovenal een tragedie over een jonge man die kapot gemaakt is door drugs, trauma’s en vooral zijn oud-scheikundedocent. El Camino probeert hem het leven terug te geven dat in Breaking Bad van hem werd afgenomen.

Het is ook een kans voor Aaron Paul om zich weer eens van zijn beste kant te laten zien. Na het einde van de serie zou hij zou vooral opduiken in matige B-films. El Camino biedt hem weer eens de gelegenheid om te laten zien wat hij echt kan.

Aan het begin van de film zien we Jesse in een flashback mijmeren over het ‘rechtzetten van fouten uit het verleden’. Een ander personage zet hem hard terug op aarde: ‘Sorry knul. Dat is het enige wat je nooit zal kunnen doen.’ En terecht: Jesse Pinkman zal altijd moeten vechten tegen zijn verleden. Maar El Camino biedt hem (én ons) in ieder geval wat licht aan het eind van een bijzonder grimmige tunnel.

Waardig einde

Gilligan weet als geen ander dat hij een groot risico nam door te tornen aan de nalatenschap van Breaking Bad. In The Hollywood Reporter zei hij: ‘Ik hoop vooral dat mensen niet denken: ‘Waarom heeft hij het niet gewoon met rust gelaten?’’

Uiteindelijk hoeft niemand bang te zijn voor een teleurstelling: Gilligan kent zijn serie veel te goed om dit project te laten mislukken. De vraag of we daadwerkelijk behoefte hadden aan een Breaking Bad-film, is na vijf minuten al niet meer relevant: El Camino is een meer dan waardig laatste hoofdstuk voor een van de beste dramaseries aller tijden.

El Camino: A Breaking Bad Movie is, net als de serie, te zien op Netflix