Ach Ronnie. Of eigenlijk Ronald Busch Reisinger. Nog beter: Ronald Busch Redford Buller Chalmers Turner Greenell Walter Marion Budwar Edward Douglas Ascog Reisinger of Inneryne. Dat krijg je, wanneer je een Schotse baron bent en eigenaar van een landgoed met kasteel dat al bijna achthonderd jaar in de familie is. Ronnie is met een gouden lepel in de mond geboren. De rest van het bestek, het serviesgoed, de kasten om alles in op te bergen en een personeelschare kwamen erbij. En daar zit hij dan, een kolossale man op leeftijd, in een stoeltje zo diep dat het nagenoeg onmogelijk is om eruit te komen. Of loopt hij, gehuld in een kilt of enkellange koningsmantel, heen en weer op een cruiseschip dat voortdurend voorziet in vele vormen van vermaak.
Ronnie creëert zijn eigen vermaak. Dat lijkt vooral te bestaan uit twee dingen: eten eten eten, en steeds weer over zichzelf vertellen aan nieuwe onbekenden. Toen de jonge Nederlandse regisseur Sophie Dros hem een jaar of wat geleden opzocht in Schotland om hem te benaderen voor een documentaire, was hij daar direct voor in. Gek eigenlijk, vond hij, dat niemand ’m dat ooit eerder had gevraagd.
King of the Cruise is het resultaat. Een film die stijlvol en vervreemdend het decadente cruiseleven in beeld brengt, met speciaal gecomponeerde Love Boat-achtige muziek eronder. Dros leek het maken van een cruise een nachtmerrie, daarom wilde ze een keertje mee aan boord van zo’n fantasiewereld met eigen regels. Toen ze tijdens haar research in een boek een opmerking las over een meevarende baron in kilt, ging ze op zoek naar dit mogelijk interessante personage.
Haar bedoeling is dat we niet alleen naar Ronnie, maar ook naar onszelf kijken. Hebben we niet allemaal behoefte aan aandacht, zichtbaarheid, erkenning, een drang om gezien en gehoord te worden? Volgens Dros is jezelf zo gunstig mogelijk op internet profileren niet wezenlijk anders dan wat Ronnie op het dek en in de eetzaal doet.