Doodgravers, drugsdealers, maffiosi, vampiers, zombies… er komt weer geen normaal mens in voor, om met Gerard Reve te spreken. Goede tv-series kunnen tegenwoordig overal over gaan.

Wie in het grote aanbod van tv-series door de bomen het bos niet meer ziet en besluit dan maar een selectie te maken op basis van onderwerp, loopt enorme risico’s. Oké, niet in de orde van grootte als sparen in IJsland, maar toch, je zou maar een geweldige serie missen, omdat je er vanuit gaat dat iets met vampiers of zombies wel niks zal wezen.

Vroeger, ja, toen kon je dergelijke series gewoon negeren als weldenkend mens: dat was genrewerk, alleen leuk voor echte gore-fans. Een scheikundeleraar die drugsdealer wordt? Mwah, klinkt ook niet echt hoogstaand. Maar dat is wel het onderwerp van een van de beste series ooit gemaakt.

Dit zijn andere tijden. Tegenwoordig maakt het helemaal niet meer uit wat het onderwerp is: heksen, vampiers, monsters, maffia: zelfs het grootste gespuis kan nog materiaal zijn voor een unieke, niet te missen, goed geschreven tv-serie. Neem The Walking Dead. Oh zeker, die dooie vleeseters zien er klassiek griezelig uit. Maar het is ook een verhaal over een post-apocalyptische wereld waarin de verlaten buitenwijken  vol leegstaande huizen direct een gevoel van herkenning oproepen: zagen we ditzelfde decor ook niet in recente reportages over de failliete autostad Detroit, die door leegstand is veranderd in een spookstad?

Voor niet- ingewijden: de trailer van het eerste seizoen van The Walking Dead

The Walking Dead  is niet zozeer beangstigend door de zombielegers die erin ronddwalen, maar omdat het het doemscenario schetst dat sinds de crisis af en toe opduikt in de media, of in je eigen boze dromen:  wat nou, als de financiële markten inderdaad instorten, de infrastructuur plat komt te liggen en het centrale gezag de macht verliest? Dan zit je in de wereld van The Walking Dead.

The Walking Dead,  seizoen 3 vanaf 30 oktober op FoxLife