Ook in het nieuwe, tweede seizoen van de AMC-serie Halt And Catch Fire (vorig weekend begonnen) kijkt Lee Pace weer charmant, doch vooral heel serieus, duister en ernstig voor zich uit als een soort Don Draper light. Het deed me met weemoed denken aan Pushing Daisies – al moet ik toegeven dat eigenlijk alles mij met weemoed doet denken aan Pushing Daisies.

Het moge inmiddels duidelijk zijn dat als het niet gaat om serieus, niets ontziend drama, ik vooral een voorliefde heb voor raar. Voor kleurrijk, expressief en explosief. Klinkend voorbeeld is Pushing Daisies (2007-2009), een veel te vroeg stopgezette serie die je het beste kunt zien als een film van Wes Anderson, Jean-Pierre Jeunet of Tim Burton op televisie. Le fabuleux destin de Lee Pace.

Het verhaal is simpel: taartenbakker Ned (Lee Pace) heeft de bizarre gave om dode wezens met een aanraking terug tot leven te brengen en met een tweede aanraking weer door te zetten naar het hiernamaals. Een gave die hij inzet om met privédetective Emerson Cod (de altijd weergaloze Chi McBride) moorden op te lossen. Iemand gaat dood, Ned raakt ze aan, vraagt wie de dader is en raakt ze vervolgens nog een keer aan. Iedereen blij, zaak opgelost, zo gezegd, zo gedaan, tot het lijk ineens zijn jeugdliefde Charlotte (ook wel Chuck , gespeeld door Anna Friel) blijkt.

Voor de visueel ingestelden, een samenvatting van het eerste seizoen.

Vanaf dat moment ontspint zich één van de meest unieke series ooit gemaakt, door critici geliefd en door kijkers jammer genoeg over het hoofd gezien. Bedenker Bryan Fuller (eerder Dead Like Me, later Hannibal) pompte de serie vol met sprookjesachtige elementen, wonderlijke dialogen, excentrieke personages en doldwaze verhaallijnen. Het is een ouderwets verhalenboek dat tot leven komt. Chuck heeft twee tantes, voormalige synchroonzwemmers en tegenwoordig kluizenaars, nadat één haar oog verloor tijdens het schoonmaken van de kattenbak. Serveerster Olive is hopeloos verliefd op Ned en kan zomaar uitbreken in zang. En een vertelstem houdt het allemaal in het gareel.

Hart van de serie is natuurlijk de mierzoete, maar onmogelijke romance tussen Chuck en Ned (als hij haar tenslotte nog eens zou aanraken, zou ze sterven), met in het epicentrum Lee Pace. Goedzak, lief, schattig, onhandig. Nog steeds vallen de meisjes bij bosjes als hij een half glimlachje laat zien (kijk maar op Tumblr). Hij is de mannelijke Zooey Deschanel.

Onmetelijk zonde dus om Pace nu te zien zwoegen in een verder wel fraaie maar niet overweldigende serie over de computerrevolutie in de jaren tachtig. Charmant blijft ie, maar het is net te dik aangezet. Lee Pace is niet de man voor een scherp gesneden pak, met haar strak in model. Voor hem alsjeblieft geen coole zonnebrillen, scherpe oneliners of manipulatieve streken. Nee, doe dan maar gewoon een oud shirt onder de taartmix.

Pushing Daisies is – als je goed zoekt – ergens online nog te traceren. Geruchten over een film, musical of een nieuw seizoen bij Netflix zijn er al tijden. Halt And Catch Fire is elke zondag te zien op de Amerikaanse televisie.