Bijna tien jaar lang speculeerden fans van Gilmore Girls over een eventuele terugkeer van de dramaserie. Op 25 november is het zo ver, dan keren moeder Lorelai en dochter Rory vier afleveringen lang terug op Netflix.

Het draait allemaal om vier woordjes. Woordjes die nooit uitgesproken mochten worden en daarom mythische proporties hebben aangenomen. Toen schrijver en producent Amy Sherman-Palladino in 2006 niet uit de onderhandelingen kwam met het Amerikaanse tv-netwerk The CW over het zevende en laatste seizoen van de door haar bedachte en geschreven Gilmore Girls, nam ze haar gedroomde einde van de succesvolle serie – de vier laatste woordjes – met zich mee. Tot groot ongenoegen van de vele fans.

Want hoe kon de show over de bijzondere band tussen moeder en dochter Lorelai (Lauren Graham) en Rory Gilmore (Alexis Bledel) eindigen zónder de vrouw die de zo geliefde karakters bedacht en vormgaf? Nieuwe schrijvers deden een poging, maar het laatste seizoen werd minder goed ontvangen dan de eerdere seizoenen. En weinig kijkers waren tevreden met het einde.

Sindsdien snakken de fans naar die laatste vier woordjes.

‘De Gilmore Girls waren niet alleen maar lief en aardig.Ze waren gelaagd en hadden ook een egoïstische, narcistische kant.’

Duana Taha

25 november is het zo ver. Na jaren speculeren over een nieuw seizoen of een eventuele film was het Netflix dat vorig jaar toehapte en een revival aankondigde. De pitch waarmee Sherman-Palladino de streamingservice overtuigde de special te bekostigen? De vier, niet eerder uitgesproken laatste woordjes.

‘Het zou vandaag de dag niet snel gebeuren dat een serie verdergaat zonder de showrunner’, zegt Duana Taha – die meewerkte aan scripts voor onder meer Degrassi: The Next Generation en Lost Girl – over het ontslag van Sherman-Palladino, dat ze ‘respectloos’ noemt. ‘Maar tien jaar geleden wist niemand nog wat een showrunner was. The West Wing ging ook zonder Aaron Sorkin door.’ Toch maakt juist het vroegtijdige vertrek van Sherman-Palladino de terugkeer van de Gilmore Girls specialer dan al die andere seriecomebacks die we de afgelopen jaren voorbij zagen komen, meent Taha. ‘Niemand vroeg zich af hoe het toch met de personages van Full House was voordat er een reboot kwam. En ook The X-Files had een redelijk bevredigend einde.’ Maar bij Gilmore Girls bleven de fans jarenlang vasthouden aan vier onbekende woordjes.

Het idee dat het eigenlijk anders had moeten eindigen, zorgde voor een blijvende betrokkenheid van de kijker. En voor de enorme gekte die er sinds de aankondiging van de revival is losgebarsten. Toen Netflix vorige maand 200 koffietentjes door heel Amerika voor één dag omtoverde tot Luke’s Diner, het eettentje uit Gilmore Girls, stonden overal dikke rijen. En de eerste trailer van de revival die eind oktober uitkwam, werd binnen een week bijna vijf miljoen keer bekeken.

©

Suikerlaagje
Toen Gilmore Girls in 2000 voor het eerst op tv kwam, werd het in Amerika uitgezonden tussen tienerseries als Charmed en Dawson’s Creek. De eerste aflevering werd gefinancierd door een fonds dat familievriendelijke televisieprogramma’s stimuleert. En het verhaal kon worden samengevat als: moeder en dochter die beste vriendinnen zijn en in een idyllisch Amerikaans stadje wonen vol eigenzinnige bewoners en een vaste dorpstroubadour. ‘De verwachtingen waren niet direct hooggespannen’, herinnert Taha zich.

Maar Gilmore Girls verraste iedereen. Taha: ‘Onder het suikerlaagje van de fantasievolle setting, de perfecte moeder-dochterrelatie, het snelle praten en de bergen junkfood die ze aten, ging het namelijk over dingen als klassenverschil en moeizame familierelaties. Het had een echtheid die ongebruikelijk was voor het genre en de tijd.’ De schrijfster durft zelfs zo ver te gaan om Gilmore Girls peak tv te noemen voordat het tijdperk dat The Sopranos, Mad Men en Breaking Bad voortbracht daadwerkelijk was aangebroken. ‘Over series met vrouwen aan het roer, wordt altijd een beetje luchtig gedaan. Maar de vrouwen van Gilmore Girls waren echt niet altijd alleen maar lief en aardig. Ze waren gelaagd en hadden ook een egoïstische, narcistische kant en deden wat mij betreft niet onder voor Walter White of Don Draper.’

Helikopterouderschap
Opvallend is dat Gilmore Girls bijna een decennium na het laatste seizoen, niet gedateerd aanvoelt. De mobiele telefoons zijn wellicht wat antiek en de referenties aan de popcultuur soms wat oud. Maar dat Rory, net afgestudeerd journalist, in het laatste seizoen in het persgevolg van de in 2007 nog redelijk onbekende senator Barack Obama terechtkomt, lijkt meer dan een gelukkig toeval. Taha: ‘Ik ben nu opnieuw aan het kijken. De serie stáát niet alleen nog steeds, ze was haar tijd ook ver vooruit.’

Naast Obama ziet Taha ook het helikopterouderschap van Lorelai, iets wat ondertussen heel normaal is, als een teken van de vooruitstrevendheid van Gilmore Girls. En ook het feit dat Lorelai en Rory ongegeneerd slim zijn, was niet typerend voor die tijd. Taha: ‘Hun belangrijkste doel was Rory naar Harvard te krijgen. Dat was niet iets wat je toen op televisie zag. Tienermeisjes in series kregen foute vriendjes en gingen rebels doen, maar Rory droomde van een goede opleiding.’ 

Taha maakt zich dan ook geen zorgen dat de revival eventueel gaat tegenvallen, wat vaak het geval is wanneer oude favorieten na jaren opnieuw uit het vet worden gehaald. ‘Met verwachtingen die zo hooggespannen zijn, is het altijd de vraag of ze waargemaakt kunnen worden’, zegt ze. ‘Maar Gilmore Girls maakte deze verwachtingen tien jaar geleden al waar.’

25 november biedt Netflix Gilmore Girls: A Year in the Life, wereldwijd op zijn streamingdienst aan. Dan komen we eindelijk te weten wat de vier laatste woordjes zijn.

Meer over Gilmore Girls