Is Mrs. Maisel nog steeds marvelous?

De camera danst over de winkelvloer van het luxe New Yorkse warenhuis B. Altman. Hij tikt de glimmende make-upvitrines aan, draait een pirouette om de uitbundige hoed van een bezoekster, vangt een breed lachende medewerkster midden in een huppel en duikt vervolgens sierlijk de postsluis in om in de kelder bij de synchroon werkende telefonistes van het schakelbord uit te komen.

‘Hoofd tussen je benen en ademhalen,’ zegt een van hen tegen een collega die het even benauwd heeft van de constant rinkelende telefoons, terwijl ze over haar rug wrijft en haar werk overneemt. Ook twee andere dames worden door de perfect gekapte brunette geholpen. Alles zonder dat zij zelf een oproep mist of een kreuk in haar rode rok krijgt. ‘Gosh, you’re amazing,’ verzucht een van de telefoondames uiteindelijk tegen deze collega, Miriam ‘Midge’ Maisel (Rachel Brosnahan).

Het tweede seizoen van The Marvelous Mrs. Maisel, over een welgestelde Joodse huisvrouw in de jaren vijftig die een carrière in stand-upcomedy ambieert, is op dat moment precies twee minuten bezig en alles is op-en-top Mrs. Maisel: de scènes zijn uitvoerig gechoreografeerd. Elk detail klopt. De jarenvijftigjurken dansen uitgelaten. De kleuren spatten van het scherm. En: Mrs. Maisel is geweldig.

Dit laatste vonden ze ook bij de Emmy Awards, het eerste seizoen van de serie van Amy Sherman-Palladino en haar man Dan Palladino werd onlangs met belangrijke tv-prijzen overladen. Erkenning die Sherman-Palladino met haar serie Gilmore Girls nooit kreeg (de enige Emmy ooit was voor make-up, niet direct iets waar het drama over een razendsnel pratend moeder-en-dochterduo om bekendstond).

Dat de Palladino’s met The Marvelous Mrs. Maisel – opnieuw een serie met in rap tempo sprekende mensen – nu wel een groot publiek en erkenning hebben gevonden, komt mede doordat het de juiste serie op het juiste moment is.

Enerzijds is het puur escapisme, iets waar veel mensen op het moment naar smachten. Het New York van jaren vijftig is prachtig, overal zijn vrouwen in mooie outfits en mannen met gleufhoeden die soms spontaan samen op straat gaan dansen. Dat dit een belachelijk geromantiseerde versie is van die periode en van de stad mag de pret niet drukken. Het kan heerlijk zijn om je vijftig minuten lang in deze simpele wereld te wanen.

Aan de andere kant past het thema van Mrs. Maisel perfect bij het heden: een vrouw in een zwarte cocktailjurk die barrières doorbreekt en zich waagt in de toen (en nu) door mannen gedomineerde wereld van de stand-upcomedy. Omdat destijds algemeen werd aangenomen dat vrouwen geen gevoel voor humor hebben, wordt ze niet serieus genomen en vaak weggezet als zingend entertainment. Totdat ze begint te praten en flink wat mannen op hun nummer zet. 

Mrs. Maisel is de eerste Amazon Original-serie die verschillende belangrijke tv-prijzen wist binnen te slepen. Vandaar dat de Palladino’s voor het tweede seizoen, dat nu te streamen is, nog grootser (en duurder) mochten uitpakken van streamingdienst Amazon Prime.

Dit is vooral te merken aan de minutenlange camerashots (zoals in de openingsscène) door prachtig aangeklede en indrukwekkend nagemaakte warenhuizen en kledingfabrieken. Actrice Rachel Brosnahan noemde tijdens een interview de sets van Mrs. Maisel zo realistisch dat ze soms bijna vergat niet echt in het New York van de jaren vijftig te zijn.

Daarnaast mocht de serie op reis. Naast New York brengen de Palladino’s in seizoen twee ook het Parijs van midden vorige eeuw tot leven, inclusief dansende mensen aan de Seine. Ook de Catskills, een natuurgebied ten noorden van New York dat destijds een zeer populaire vakantiebestemming was onder welgestelde Joodse families, zijn een visueel feest.

Hoe mooi deze uitstapjes ook zijn, ze zorgen er wel voor dat Midge’ stand-upcarrière – in het vorige seizoen zo zorgvuldig gelanceerd – in de eerste helft van deze serie stilstaat. Zeker wanneer ze haar koffers pakt om met haar ouders, haar vrijwel onzichtbare kinderen en ex-schoonfamilie twee maanden aan een meer te vertoeven en spelletjes te spelen die zelfs in de jaren vijftig al een hoog lulligheidsgehalte hadden.

Pas als Midge dankzij haar volhardende manager Suzie (Alex Borstein) in de Catskills gaat optreden en ze haar vader – die tot dat moment geen weet had van de carrière van zijn dochter – in het publiek treft, krijgt het tweede seizoen iets meer vaart. Want niet haar ingewikkelde relatie met haar ex-man of de nieuwe, leuke dokter is het interessantste gegeven van de serie, dat is haar ambitie.

Niet dat de makers geen momenten vonden om Midge in die eerste afleveringen op een podium te krijgen. In Parijs belandt ze per ongeluk op de bühne van een swingende travestietenclub om vervolgens spontaan een showtje weg te geven. Dat het Franstalige publiek de Amerikaanse niet verstaat, deert niet. Een vrouw aan een van de voorste tafeltjes weet Midge’ ongeplande stand-upset in akelig rap tempo te vertalen, waarna ook het Parijse publiek voor Midge valt. Een moment dat zelfs voor Mrs. Maisel vergezocht voelt.

Vandaar dat het verfrissend is wanneer Midge in een volgende aflevering tijdens de bruiloft van een B. Altman-collega de gasten volledig verkeerd inschat en een totaal ongepaste toast uitbrengt. Dat de bruid ondanks Midge’ excuses boos op haar blijft, voelt oprecht. Niet álles wat Mrs. Maisel doet, is marvelous. En dat is maar goed ook.