Ellen Greene

Alex in Wonder

Verenigde Staten 2001. Drama van Drew Ann Rosenberg. Met o.a. Soleil Moon Frye, David Dukes, Geneviève Bujold, Eileen April Boylan en Steve Schirripa.

Dellaventura

Verenigde Staten 1997. Mysterie van Peter Levin. Met o.a. Danny Aiello, Ricky Aiello, Byron Keith Minns, Anne Ramsay en James Russo.

One Fine Day

Verenigde Staten 1996. Romantische komedie van Michael Hoffman. Met o.a. Michelle Pfeiffer, George Clooney, Mae Whitman, Alex D. Linz en Charles Durning.

Alleenstaande vader en vuilspuitende columnist Jack Taylor (Clooney) mist de boot voor het schooluitje van zijn dochter; alleenstaande moeder en neurotische architect Melanie Parker (Pfeiffer) mist dezelfde boot voor haar zoon. Ze mogen elkaar niet: een geheid begin van een prachtige vriendschap. Het bekijken best waard, vanwege Clooney en Pfeiffer die uitstekend combineren, maar Clooney heeft later natuurlijk betere films gemaakt. Een amusant niemendalletje dus, om op een doordeweekse avond bij weg te dromen. Clooney heeft overigens in z'n jonge jaren nog gedatet met Michelles zus Dedee.

Killer: A Journal of Murder

Verenigde Staten 1996. Biografie van Tim Metcalfe. Met o.a. James Woods, Robert Sean Leonard, Ellen Greene, Cara Buono en Robert John Burke.

De idealistische jonge gevangenenbewaarder Henry Lesser (Leonard) ontmoet in de jaren twintig in de Leavenworth gevangenis de gedetineerde Carl Panzram (Woods) en moedigt hem aan om zijn memoires te schrijven. Het wordt schokkend materiaal. Panzram beroofde, verkrachtte en vermoordde tientallen mensen en had daarover nauwelijks spijt. Hij was zo gemaakt, beweerde hij, door het gevangenissysteem waarin hij stelselmatig mishandeld werd. Gebaseerd op het echte dagboek van Panzram, al is de filmversie, ondanks stevig spel van Woods, maar een slap aftreksel van de echte seriemoordenaar.

Jaded

Verenigde Staten 1996. Drama van Caryn Krooth. Met o.a. Catherine Dent, Carla Gugino, Ellen Greene, Rya Kihlstedt en Christopher McDonald.

Meg Harris woont in een Amerikaans stadje. Op een avond ontmoet ze twee vrouwen, Pat en Alex, in een bar. Er wordt gedronken en gedanst, en de avond eindigt op het strand, waar het drietal besluit te gaan zwemmen. Dan wordt Meg echter verkracht door Alex en Pat. Ze is geschokt, maar vastbesloten te gaan vechten voor haar recht

Murdered Innocence

Verenigde Staten 1995. Misdaad van Frank Coraci. Met o.a. Jason Miller, Fred Carpenter, Jacqueline Macario, Ellen Greene en Gary Aumiller.

Een tamelijk obscure, onafhankelijk gedraaide misdaadfilm van debuterend regisseur Coraci. De film die geen onaardige B-film is, kreeg slechts een beperkte distributie, die evenwel weg opende voor Coraci groter werk voor een studio te maken: THE WEDDING SINGER in 1997 en THE WATERBOY in 1998.

Wagons East

Verenigde Staten 1994. Komedie van Peter Markle. Met o.a. John Candy, Richard Lewis, Ellen Greene, Abraham Benrubi en John C. McGinley.

Het leek zo mooi: een bestaan opbouwen in het onontgonnen wilde westen van het Amerika van midden 19de eeuw. Maar het valt vies tegen, het westen is modderig, primitief en gewelddadig. Dus besluiten Phil Taylor (Lewis) en enkele gelijkgestemden, onder wie een prostituee en een homoseksuele boekhandelaar, terug te gaan. Ze vinden James Harlow (Candy) bereid om als karavaanleider op te treden. Candy moest het komische middelpunt van de komedie zijn, maar hij overleed tijdens de opnames. De soms erg geestige komiek had een leukere laatste film verdiend, zijn rol in de verder erg platte komedie komt nauwelijks uit de verf.

Naked Gun 33 1/3: The Final Insult

Verenigde Staten 1994. Komedie van Peter Segal. Met o.a. Leslie Nielsen, Priscilla Presley, O.J. Simpson, Fred Ward en George Kennedy.

Politieinspecteur Frank Drebin is eigenlijk met pensioen, hij wil meer tijd doorbrengen met zijn dierbare Jane (Presley), maar zijn oude collega's hebben hem nodig; iemand wil een bomaanslag op de Oscaruitreiking plegen en Drebin is dé man om de zaak te onderzoeken. Ook deze derde Naked Gun-film heeft een bijzonder hoge grapdichtheid. Het niveau is niet altijd, ahum, even hoog maar het tempo maakt veel goed. De fraaie openingsscène, bijvoorbeeld, een pastiche op de trappenscène uit Brian De Palma's The Untouchables, is een juweel van timing, montage en bekwame slapstick. De twee eerdere films waren overigens iets beter.

Léon

Frankrijk 1994. Thriller van Luc Besson. Met o.a. Jean Reno, Gary Oldman, Natalie Portman, Danny Aiello en Michael Badalucco.

Léon (Reno) is de buurman van Mathilda (Portman). Hij neemt haar, met enige tegenzin, in huis nadat haar familie is vermoord door politieman Stansfield (Oldman), een corrupte, dolgedraaide psychopaat. Mathilda ontdekt dat Léon een huurmoordenaar is en wil met hem in zee om haar familie te wreken. Ze kan hem niet betalen, maar heeft een voorstel: als hij haar leert hoe ze Stansfield om zeep kan helpen, leert zij hem lezen. Dit humoristische actiedrama van de maker van Le grand bleu en La femme Nikita is ondanks stijlvolle Amerikaanse actie onmiskenbaar Frans in psychologie.

Rock-A-Doodle

Verenigde Staten​/​​Verenigd Koninkrijk 1992. Animatie van Don Bluth. Met o.a. Tony Scott Granger, Ellen Greene, Glen Campbell, Christopher Plummer en Sandy Duncan.

De haan Chanticleer laat met zijn gekraai de zon iedere ochtend opkomen maar vindt de glorie in de stad waar hij een Elvis Presley-achtige rockster is geworden, bijgenaamd 'The King', tot groot vermaak van de kippetjes in Tennessee. Maar hij heeft niet alleen bewonderaars.

Stepping Out

Verenigde Staten 1991. Musical van Lewis Gilbert. Met o.a. Liza Minnelli, Shelley Winters, Bill Irwin, Ellen Greene en Julie Walters.

Toneelschrijver Richard Harris bewerkte zijn succesvolle theater-musical uit 1984 voor de (Amerikaanse) film en verplaatste de handeling van de Londense kerk naar een dito gelegenheid in Buffalo, New York. Minnelli is een voormalige revue-ster, die de kost verdient door liedjes te zingen in het bar-circuit en het geven van tapdanslessen. Een groepje amateurs wordt door haar klaargestoomd om mee te doen aan een jaarlijkse charitatieve theaterproductie, die ze bijna op een haarlengte niet halen, maar in de finale worden ze weer uitgenodigd voor het volgende jaar. Een vrolijke, oppervlakkige film met degelijk werk van Walters, Winters en Minnelli. De danspasjes zijn van Danny Daniels op muziek van Peter Howard en de correcte fotografie is van Alan Hume. Uitvoerend producent was Bill Kenwright die indertijd het stuk ook al voor de Londense bühne had geproduceerd.

Pump Up The Volume

Verenigde Staten 1990. Familiefilm van Allan Moyle. Met o.a. Christian Slater, Ellen Greene, Annie Ross, Samantha Mathis en Scott Paulin.

Radiopiraat Slater is de held van de plaatselijke campus. Hij noemt zich 'Hete Harry', speelt geweldige muziek en maakt de schoolleiding belachelijk. Hij is een doorn in het oog van het conservatieve en hypocriete stadsbestuur. Niemand weet wie hij is maar iedereen probeert hem te ontmaskeren. Het hele stadje staat in rep en roer. Swingende energieke film over een onbekende jongeman die het hele stadsbestuur en de schooldirectie in hun hemd zet. De aanvankelijk plezierige studentensatire krijgt een dramatische ondertoon wanneer een jongen na een radio-uitzending zelfmoord pleegt. Slater vertolkt zijn personage, in het werkelijke leven schuchter, maar achter de micro explosief, op sublieme wijze. Moyle zelf schreef het verrassend goede scenario. Muziekliefhebbers worden verwend door o.a. Leonard Cohen, Ice-T, de Beastie Boys en Urban Dance Squad. Walt Lloyd bediende de camera.

Dinner at Eight

Verenigde Staten 1989. Komedie van Ron Lagomarsino. Met o.a. Lauren Bacall, Charles Durning, Ellen Greene, Harry Hamlin en John Mahoney.

Televisie-remake van de gelijknamige verrukkelijke society komedie van George Cukor uit 1933 (die superieur is) met zelfstandige verhaaltjes rond een elegant diner waarop eregasten niet komen opdagen en dat verbindt de personages met elkaar. Ondanks sterke cast (Bacall speelt Marie Dressler) laten de meeste acteurs het afweten. Soms te melodramatisch, en de komische fragmenten missen tempo. Naar het oorspronkelijke toneelstuk van Georg S. Kaufman en Edna Ferber.

Talk Radio

Verenigde Staten​/​​Canada 1988. Drama van Oliver Stone. Met o.a. Eric Bogosian, Ellen Greene, Leslie Hope, Alec Baldwin en John C. McGinley.

Barry Champlain is een populaire radiopresentator met een veelbesproken lokaal programma waarin hij de luisteraars en bellers voortdurend uitdaagt: 'Dit land gaat naar de klote, dus: stop met zoutjes eten en pak die telefoon!' Een groot mediabedrijf is geïnteresseerd in het programma en wil het landelijk gaan uitzenden, op voorwaarde dat Barry dan minder controversieel optreedt. Bewerking van het gelijknamige toneelstuk dat hoofdrolspeler Bogosian baseerde op de in 1984 door neonazi's vermoorde radiopresentator Alan Berg. Bogosian kreeg in Berlijn de Zilveren Beer voor zijn ziedende vertolking.

Ich und Er

Verenigde Staten​/​​Duitsland 1988. Komedie van Doris Dörrie. Met o.a. Griffin Dunne, Ellen Greene, Craig T. Nelson, Kelly Bishop en Carey Lowell.

De wereld van Bert begint op zijn vijfendertigste verjaardag te wankelen: de waarden die tot dan toe golden worden ter discussie gesteld door zijn 'kleine jongen', die zich sprekend met zijn leven gaat bemoeien. Voortaan wordt Bert heen en weer geslingerd tussen gezin en carrière en de vervulling van zijn seksuele fantasieën. Opnieuw heeft MÄNNER- regisseuse Dörrie een komedie afgeleverd waarin zij het sterke geslacht op ironische en humorvolle wijze belachelijk maakt.

Glory! Glory!

Verenigde Staten 1988. Lindsay Anderson. Met o.a. Richard Thomas, Ellen Greene, James Whitmore, Barry Morse en Winston Reckert.

Door zijn tv-preken is de kerk van de Texaanse predikant Morse schatrijk geworden. Na zijn dood neemt zoon Thomas de fakkel over, onder de vakkundige leiding van Whitmore, maar hij bezit niet het vuur van zijn vader, dus verminderen de inkomsten dramatisch. Dan krijgt Thomas een ingeving: hij huurt de mislukte sexy rockzangeres Greene in om nieuw publiek (en dus ook financiën) aan te trekken. Het meisje zorgt voor een 'wonder'. Schitterende satire op de godsdiensthandel in Amerika, waarbij ook de media niet gespaard blijven. Het scenario van Stan Daniels, naar een verhaal van hemzelf, Bonny Dore en Larry Hovey, ramt een reeks heilige huisjes ongenadig aan flarden. Greene is verrukkelijk vulgair en Thomas een bijna heilige predikant, maar Whitmore als de manipulator achter de schermen is gewoon subliem. Een vernietigende kijk op een stuk Americana, zoals alleen een Brit het kan. Flitsende fotografie van Mike Flash. Christopher Dedrick componeerde de score en Steve Tyrell had de muzikale leiding. Oorspronkelijk uitgebracht in twee delen.

Little Shop of Horrors

Verenigde Staten 1986. Horror van Frank Oz. Met o.a. Rick Moranis, Ellen Greene, Vincent Gardenia, Steve Martin en James Belushi.

Onderhoudende zwarte komedie én musical over de verlegen Seymour (perfect gespeeld door Moranis) en een 'ongewoon' plantje dat hem aanvankelijk geluk brengt maar dat gaandeweg verandert in een vleesetende vampier. Greene (die deze rol ook al op het toneel speelde) met haar stem als een kraai, is verrukkelijk als zijn lief, Martin volkomen maf als haar macho-vriendje. Maar als de plant, Audrey II, monsterlijk gemeen wordt (met de stem van Levi Stubbs en goede speciale effecten) zakt de film wat in. Naar de musical van Howard Ashman en Alan Menken, die weer gebaseerd is op de gelijknamige zwarte komedie en low-budget productie van Roger Corman uit 1960.

Baby... secret of the lost legend

Verenigde Staten 1985. Sciencefiction van Bill L. Norton en Bill W.L. Norton. Met o.a. Patrick McGoohan, Sean Young en William Katt.

Onderhoudende zwarte komedie én musical over de verlegen Seymour (perfect gespeeld door Moranis) en een 'ongewoon' plantje dat hem aanvankelijk geluk brengt maar dat gaandeweg verandert in een vleesetende vampier. Greene (die deze rol ook al op het toneel speelde) met haar stem als een kraai, is verrukkelijk als zijn lief, Martin volkomen maf als haar macho-vriendje. Maar als de plant, Audrey II, monsterlijk gemeen wordt (met de stem van Levi Stubbs en goede speciale effecten) zakt de film wat in. Naar de musical van Howard Ashman en Alan Menken, die weer gebaseerd is op de gelijknamige zwarte komedie en low-budget productie van Roger Corman uit 1960.

Next Stop, Greenwich Village

Verenigde Staten 1976. Komedie van Paul Mazursky. Met o.a. Lenny Baker, Shelley Winters, Ellen Greene, Christopher Walken en Lou Jacobi.

Geestige en doeltreffende film over een jongeman uit Brooklyn (Baker) die aspiraties heeft filmacteur te worden. Hij betrekt kamers in Greenwich Village. De sfeer van die periode en de karakteriseringen zijn uitstekend getroffen; Winters is voortreffelijk als Bakers dominante moeder. Speelt in 1953.