Nico: cast en muziek.
Er zijn 7 films gevonden.

Ballhaus Barmbek

1988 | Drama, Muziek

Duitsland 1988. Drama van Christel Buschmann. Met o.a. Jörg Pfennigwerth, Ulrich Tukor, Kiev Stingl, Zazie de Paris en Nico.

Een nacht in een danshal. Op po[KA3]etische wijze portretteert deze film de mensen die daar komen om zich te amuseren, om te dromen en hun nostalgie te botvieren. Door de geslaagde verbinding van beeld en muziek (schlagers uit de jaren 1960-70) heeft de film een hechte en soms koddige sfeer.

La Vraie histoire de Gérard Lechômeur

1979 | Drama, Experimenteel, Romantiek

Frankrijk 1979. Drama van Joaquin Lledo. Met o.a. Pierre Clémenti, Philippe Lehbre, Nico, Charlotte Trench en Jorge Amat.

De dichter G[KA2]erard Lech[KA4]omeur verlaat de inrichting en dwaalt door Parijs om zich in de 45e minuut te laten doodsteken met een dolk. De vraag is waarom. De volgende twintig minuten zijn gevuld met een manifestatie van staalarbeiders die slecht afloopt, terwijl het derde deel weer over de dichter gaat. De regisseur (amateur, wat zijn het er toch veel!) heeft extra lang, uitgewijd om de duur van een lange speelfilm te halen, óf hij heeft het zwerven van zijn hoofdpersoon - een soort geestverschijning - willen inpassen in een maatschappelijke context. Deze mislukking borduurt voort op een ideologie uit het voorbije hippietijdperk. Het zal dan ook niemand verbazen dat het jaren heeft geduurd eer er een distributeur was gevonden!

Urgent ou à quoi bon exécuter des projets puisque le projet est en lui-même une jouissance suffisante

1977 | Experimenteel

Frankrijk 1977. Experimenteel van Gérard Courant. Met o.a. Nicole Deschaumes, Martine Rousset, Jérôme de Missolz, Mouna en Christian Fouchet.

Deze film is een metafoor van de film, de toepassingsmogelijkheden en de relatie tot de ideologie. Al het werk van de maker, van wie ook het fameuze CINEMATION is, is gebaseerd op een minimalistische esthetiek en verkeert in de marge van de gangbare cinema. Deze film bevat een beschouwing over de kunstvorm en over de relatie tot de kijker. 'Mijn gedachtenwereld wordt totaal beheerst door kleingeestige twijfels en geen tegenspraak duldende zekerheden die zich laten uitdrukken in heldere en samenhangende bewoordingen.' Een in ieder geval origineel onderzoek naar filmtaal waarin onder andere scènes met zich niet bewegende personages en fragmenten uit de correspondentie tussen Antonin Artaud en Jacques Rivière te zien zijn. Deze film kreeg een speciale vermelding op de negende ontmoeting van de jonge filmmakers, Belfort 1977.

Un ange passe

1975 | Experimenteel

Frankrijk 1975. Experimenteel van Philippe Garrel. Met o.a. Laurent Terzieff, Bulle Augier, Maurice Garrel, Nico en Jean-Pierre Kalfon.

Terwijl deze filmer alleen nagenoeg stomme films heeft gemaakt, heeft hij deze keer voor vreselijk veel geklets gekozen, want `un ange passe` is een Frans gezegde voor wanneer er een stilte in een conversatie valt (vgl. de dominee komt voorbij). Er wordt in deze film onphoudelijk gepraat en de vraag is waarover. Over van alles en nog wat en in elk geval zeer onsamenhangend. In feite gaat het er vooral om een schets van het levensverdriet, het onvermogen tot communicatie en de eenzaamheid te geven. Deze film, waarin geen concessies zijn gedaan, zal de een dan ook waarderen, terwijl anderen er niets aan zullen vinden.

Le Berceau de cristal

1975 | Experimenteel

Frankrijk 1975. Experimenteel van Philippe Garrel. Met o.a. Nico, Dominique Sanda, Anita Pallenberg en Margareth Clémenti.

Een vreselijke experimentele film van zeurkous Garrel. De maker verklaarde zelf ooit: 'Kunst is nutteloos, dat staat vast', en daar kunnen we het in dit geval alleen maar roerend mee eens zijn.

Les Hautes solitùdes

1974 | Experimenteel

Frankrijk 1974. Experimenteel van Philippe Garrel. Met o.a. Jean Seberg, Tina Aumont, Laurent Terzieff en Nico.

Het totale oeuvre van Garrel is een voortdurend onderzoek buiten de traditionele verhalende cinema. Het is dan ook niet verwonderlijk dat behalve het magere thema (twee vrouwen wedijveren om een man) deze film geen dialogen, commentaar of muziek bevat. Chaotische opnamereeksen, absolute stiltes, situaties zonder onderling verband, en voor ons onbekende drijfveren bij de personages. 'Je moet naar de film gaan om te zweven, dat wil zeggen de sensatie ondergaan' zegt de regisseur. Bespiegelende en dichterlijke cinema. Sommigen spreken over genialiteit, anderen bepaald niet.

The Chelsea Girls

1966 | Drama, Experimenteel

Verenigde Staten 1966. Drama van Andy Warhol. Met o.a. Nico, Ari, Bob 'Ondine' Olivio, Ingrid Superstar en Mario Montez.

In vijf hoofdstukken, die zich in en rond het Newyorkse Chelsea Hotel afspelen, maakt Warhol een balans op van de underground. Gedurende drie en een half uur observeert hij de leden van zijn 'gevolg', registreert hun gesprekken, toont hoe ze zich vervelen, gaan discussiëren, vrijen, van de ene kamer naar de andere gaan. De film wordt geprojecteerd op twee schermen, dus als iemand van de 'acteurs' van de ene kamer naar de andere gaat verdwijnt hij van het ene scherm om op het andere te verschijnen. Zo brengt Warhol een mozaïek van levens en gezichten. Sommigen zijn 'geacteerd', anderen niet. De film groeide uit tot de ultieme undergroundfilm en is zowat de beste documentaire die we onder ogen kunnen krijgen van het leven in de marge tijdens de jaren 1960. Ook al was de film gebaseerd op een scenario van Ronald Tavel laat Warhol zijn acteurs vrij improviseren. De meeste 'supersterren' van Warhols Factory namen deel aan de film. Hij maakt van de kijker een voyeur in de zuiverste zin van het woord, want de camera, gehanteerd door Paul Morrissey die ook tekende voor de montage, observeert enkel, zonder deel uit te maken van de actie. Geen film naar ieders smaak, wat trouwens gezegd kan worden van alle films van Warhol, maar een waardevol document over een verloren, maar invloedrijke periode. En hoe dikwijls kan je zeven uur film zien op drie en een half uur?