Wolfgang Büttner

Mauritius-Los

Duitsland 1998. Komedie van Vivian Naefe. Met o.a. August Zirner, Helen Schneider, Friedrich von Thun, Hansa Czypionka en Nicole Heesters.

Dunckel

Duitsland 1998. Drama van Lars Kraume. Met o.a. Florian Lukas, Oliver Korittke, Sebastian Blomberg, Teresa Harder en Aykut Kayacik.

Deze film vertelt het tragische verhaal van de gebroeders Dunckel, die snel rijk wilden worden. De jongste is Benny (Lukas); hij is negentien en ziet op tegen zijn oudste broer Tommy (Blomberg). De middelste is Freddy (Korittke). Hij heeft al een huwelijk achter de rug, twijfelt om terug te gaan naar zijn ex, Michelle (Harder), is opvliegerig en te porren voor een avontuur, zelfs als het hachelijk is. Tommy, de manipulator, betrekt ze bij een bankoverval, die zwaar uit de klauw giert. Twee smerissen leggen het loodje en ieder moet zijn weg naar de vrijheid (in Polen) zien te banen - het is allemaal gedoemd te mislukken. De film ontstond als een opdracht aan twee filmacademies en werd het afstudeerproject van de 24-jarige Kraume. Het resultaat is best interessant, al is Kraume's scenario niet direct origineel te noemen. Het is vooral zijn aanpak, waarin drie parallel lopende verhalen zich gelijk ontwikkelen naar één finale. Het camerawerk is van Andreas Doub. Het ZDF was medeproducent en nam de film op in de serie Das kleine Fernsehspiel in het kader Gefühlsecht - Junge deutsche Filme.

Die Deutschstunde

Duitsland 1971. Drama van Peter Beauvais. Met o.a. Wolfgang Büttner, Edda Seippel, Arno Assmann, Irmgard Först en Jörg Marquardt.

Duitsland in de jaren vlak na WO II. Siggi Jepsen (Weisser) is negentien. Hij zit in een strafinrichting voor moeilijk opvoedbare kinderen. Ze krijgen de opdracht om een opstel te schrijven met het onderwerp `Plicht vervullen schenkt voldoening`. Siggi schrijft en schrijft en schrijft. Hij weet van geen ophouden. Voor het schrijfwerk was geen tijdslimiet gesteld, maar je mag je cel niet eerder uit voordat het af is. Ongerust geworden, gaat men uitzoeken wat Siggi toch beweegt. In flash- backs maken we kennis met Siggi`s vader Jens (Assmann), die politieagent is in het noordelijkste dorpje van Duitsland. Jens is een dienstklopper van het zuiverste water, die iedere opdracht zonder pardon of emoties nauwgezet uitvoert. Dienen onder de nazi`s was een kolfje naar zijn hand. In 1943 ontvangt Jens bevel uit Berlijn om kunstschilder Max Ludwig Nansen (B[KA3]uttner) een `Berufsverbot` op te leggen. Eigenlijk zou de uitvoering van de opdracht Jens zwaar moeten vallen, want hij kent Nansen al sedert zijn jeugd en Nansen redde Jens ooit van de verdrinkingsdood. Niets is minder waar en Nansen weet maar al te goed dat er met deze naziknecht niet te spotten valt. Ook na afloop van de oorlog als Jens na drie maanden terugkeert uit Engelse gevangenschap en weer dorpsdiender wordt, vernietigt hij met voldoening z.g. illegaal gemaakt werk van Nansen. De jonge Siggi begint van zijn vader te walgen en probeert te redden wat er te redden valt. Hij maakt zich daardoor schuldig aan diefstal - het is maar hoe je het ziet. Lenz` aanklacht tegen de `Befehl ist Befehl`-mentaliteit is duidelijk en mooi gebracht en stemt de kijker tot nadenken. De spelers komen geloofwaardig over onder regie van Beauvais, die mag bogen over een lange staat van dienst bij de tv (hij draaide zijn eerste tv-films in 1956). Lenz schreef zelf zijn scenario naar zijn eigen gelijknamige roman, die in 1968 is verschenen toen hij 42 was. Wordt meestal in twee delen uitgezonden. Hoort tot het (Noord) Duitse erfgoed.

Deutschstunde

Duitsland 1971. Peter Beauvais. Met o.a. Arno Assmann, Edda Seippel en Wolfgang Büttner.

Duitsland in de jaren vlak na WO II. Siggi Jepsen (Weisser) is negentien. Hij zit in een strafinrichting voor moeilijk opvoedbare kinderen. Ze krijgen de opdracht om een opstel te schrijven met het onderwerp `Plicht vervullen schenkt voldoening`. Siggi schrijft en schrijft en schrijft. Hij weet van geen ophouden. Voor het schrijfwerk was geen tijdslimiet gesteld, maar je mag je cel niet eerder uit voordat het af is. Ongerust geworden, gaat men uitzoeken wat Siggi toch beweegt. In flash- backs maken we kennis met Siggi`s vader Jens (Assmann), die politieagent is in het noordelijkste dorpje van Duitsland. Jens is een dienstklopper van het zuiverste water, die iedere opdracht zonder pardon of emoties nauwgezet uitvoert. Dienen onder de nazi`s was een kolfje naar zijn hand. In 1943 ontvangt Jens bevel uit Berlijn om kunstschilder Max Ludwig Nansen (B[KA3]uttner) een `Berufsverbot` op te leggen. Eigenlijk zou de uitvoering van de opdracht Jens zwaar moeten vallen, want hij kent Nansen al sedert zijn jeugd en Nansen redde Jens ooit van de verdrinkingsdood. Niets is minder waar en Nansen weet maar al te goed dat er met deze naziknecht niet te spotten valt. Ook na afloop van de oorlog als Jens na drie maanden terugkeert uit Engelse gevangenschap en weer dorpsdiender wordt, vernietigt hij met voldoening z.g. illegaal gemaakt werk van Nansen. De jonge Siggi begint van zijn vader te walgen en probeert te redden wat er te redden valt. Hij maakt zich daardoor schuldig aan diefstal - het is maar hoe je het ziet. Lenz` aanklacht tegen de `Befehl ist Befehl`-mentaliteit is duidelijk en mooi gebracht en stemt de kijker tot nadenken. De spelers komen geloofwaardig over onder regie van Beauvais, die mag bogen over een lange staat van dienst bij de tv (hij draaide zijn eerste tv-films in 1956). Lenz schreef zelf zijn scenario naar zijn eigen gelijknamige roman, die in 1968 is verschenen toen hij 42 was. Wordt meestal in twee delen uitgezonden. Hoort tot het (Noord) Duitse erfgoed.

Gottes zweite Garnitur

Duitsland 1967. Drama van Met o.a. Monika Madras, Jimmy Powell, Joachim Mock, Peter Paul en Edith Heerdegen.

Bewerking van het toneelstuk naar de gelijknamige roman van Willi Heinrich dat door Nicolaus Richter op de planken geregisseurd was en door hoofdrol Verhoeven voor de tv tot scenario bewerkt werd, die eveneens de regie aanpaste. Het verhaal gaat over een Duits gezin dat in de buurt van de grens met het voormalige oostblok woont en gehoor geeft aan de oproep om een eenzame Amerikaanse soldaat voor de kerstdagen in huis te halen als vorm van dankbaarheid tegenover de bevrijder- beschermer. Hun verbazing is groot als de zwarte sergeant John Baako (Powell) op de proppen komt. Niemand uit het gezin voelt zich op zijn gemak, behalve a.s. schoondochter Claire (Madras), die onbevangen tegenover John staat. Baako heeft het niet gemakkelijk, want ook in het leger wordt hij gediscrimineerd. Terwijl de familie Fehringer zich vernederd voelt en de sfeer om te snijden is, besluiten Claire en John een frisse neus te gaan halen. Dit eindigt in Parijs, waar het tweetal in bed duikt. John krijgt lucht van het feit dat hij naar Vietnam moet en besluit, zonder het aan Claire te zeggen, te deserteren en onder te duiken in het stadje, waar Claire haar laatste tentamens aan de universiteit moet afleggen. Dan spoort verloofde Fred het paar op. Hoewel de film verschrikkelijk gedateerd is door gebeurtenissen, die niet meer bestaan - het einde van de Vietnamoorlog en de Koude Oorlog - en zwaar op de hand is, behandelt hij het brandende thema van vooroordelen en rassendiscriminatie, waardoor hij nog steeds actueel is. De spelprestaties zijn goed. Verhoeven was van 1933 tot 1944 tijdens het duizend-jarige rijk van de nazi`s (dat slechts twaalf jaar duurde) zakelijk leider van Theater Schiffbauerdamm in Berlijn en je kunt dus bepaald niet stellen dat hij zich openlijk tegen het fascisme verzette of het grondig afkeurde.

Der Sanfte Lauf

Duitsland 1967. Drama van Haro Senft. Met o.a. Bruno Ganz, Verena Buss, Hans Dieter Asner, Wolfgang Büttner en Hans Putz.

Ganz in zijn allereerste filmrol. De film gaat over jonge studenten en hun onzekere levenshouding. Er blijft maar weinig over van alle sympathieke bedoelingen.

Schwarzer Kies

Duitsland 1961. Misdaad van Helmut Käutner. Met o.a. Helmut Wildt, Ingmar Zeisberg, Hans Cossy en Wolfgang Büttner.

Omdat er in de kortst mogelijke tijd een vliegveld moet worden aangelegd gaat men over lijken. Nog maar eens een film over corruptie, en alhoewel vakkundig in elkaar gezet, blijft de intrige maar povertjes.

So weit die Füße tragen

Duitsland 1959. Oorlogsfilm van Fritz Umgelter. Met o.a. Heinz Weiss, Harro Rievière, Edgar Mandel, Ferdinand Mandel en Ferdinand Anton.

Deze waargebeurde, geschiedenis gaat over de eerste luitenant bij de Duitse Wehrmacht Clemens Forell (Weiss), die in WO II (1939-45) in Russische krijgsgevangenschap raakte. Hij werd met talloze lotgenoten geïnterneerd in een kamp in Siberië, waar de voormalige soldaten van Adolf Hitler slavenarbeid moesten verrichten. Forell ontsnapt en maakt een barre tocht van drie jaar te voet over ijsvlakten, door immense wouden en over hoge bergen om tenslotte in het voormalige Perzië de vrijheid te bereiken. Halverwege de tocht als hij probeert naar Mongolië te komen, meent hij dat het onmogelijk is om de Sovjetunie te verlaten, maar hij geeft niet op. Het realistische, enigszins helden vererende scenario is van regisseur Umgelter naar een roman van Josef Martin Bauer. Het camerawerk is van Walter H. Schmitt. Wordt meestal in twee delen uitgezonden en in 2001 opnieuw gedraaid als bioscoopfilm. Spreekt vooral de oudere generatie in Duitsland aan, omdat die zich de verhalen en tragedies nog herinneren kan. Wordt in eigen land hoger gewaardeerd dan daar buiten.

So weit dei Füße tragen

Duitsland 1959. Drama van Fritz Umgelter. Met o.a. Edgar Mandel, Harro Rivière, Heinz Weiss en Wolfgang Büttner.

Deze waargebeurde, geschiedenis gaat over de eerste luitenant bij de Duitse Wehrmacht Clemens Forell (Weiss), die in WO II (1939-45) in Russische krijgsgevangenschap raakte. Hij werd met talloze lotgenoten geïnterneerd in een kamp in Siberië, waar de voormalige soldaten van Adolf Hitler slavenarbeid moesten verrichten. Forell ontsnapt en maakt een barre tocht van drie jaar te voet over ijsvlakten, door immense wouden en over hoge bergen om tenslotte in het voormalige Perzië de vrijheid te bereiken. Halverwege de tocht als hij probeert naar Mongolië te komen, meent hij dat het onmogelijk is om de Sovjetunie te verlaten, maar hij geeft niet op. Het realistische, enigszins helden vererende scenario is van regisseur Umgelter naar een roman van Josef Martin Bauer. Het camerawerk is van Walter H. Schmitt. Wordt meestal in twee delen uitgezonden en in 2001 opnieuw gedraaid als bioscoopfilm. Spreekt vooral de oudere generatie in Duitsland aan, omdat die zich de verhalen en tragedies nog herinneren kan. Wordt in eigen land hoger gewaardeerd dan daar buiten.

Teufel in Seide

Duitsland 1955. Drama van Rolf Hansen. Met o.a. Lilli Palmer, Curd Jürgens, Winnie Markus, Adelheid Seeck en Hans Nielsen.

Muziekuitgeefster en weduwe Palmer hertrouwt met sympathieke, niet al te succesvolle componist Jürgens, die zij een baan in de firma geeft. Ze is ziekelijk jaloers en maakt Jürgens het leven volledig zuur. Als ze meent dat haar echtgenoot flirt met medewerkster Markus, pleegt ze zelfmoord met voorbedachte rade zodat haar echtgenoot zich moet verantwoorden voor het gerecht wegens dood door schuld. Gelukkig wordt hij vrijgesproken en is hij verlost uit de hel waarin zijn psychopatische vrouw hem gevangen hield en kan hij een nieuw en gelukkig leven beginnen met Markus. Fraaie, Duitse super-soap van de bovenste plank. Gaat dat zien.

Der 20. Juli

Duitsland 1955. Oorlogsfilm van Falk Harnack. Met o.a. Wolfgang Preiss, Annemarie Düringer, Robert Freitag, Fritz Tillmann en Werner Hinz.

Op 20 juli 1944 trachtte een aantal Duitse officieren onder aanvoering van Oberst Graf von Stauffenberg middels een bom Adolf Hitler om te brengen. De Führer raakte slechts licht gewond. Regisseur Falk Harnack, zelf lid geweest van de Duitse verzetsgroep Weisse Rose, reconstrueert in documentaire stijl de aanloop naar die historische gebeurtenis. In juni 1955 ging slechts twee dagen eerder een andere speelfilm in première rond dezelfde geschiedenis: G.W. Pabsts Es geschah am 20. Juli. Terecht draagt Von Stauffenberg in die film - en ook in de televisiefilm Stauffenberg uit 2004 - een ooglapje over het linkeroog, terwijl merkwaardig genoeg in Der 20. Juli zijn rechteroog wordt bedekt.

Das ewige Spiel

Duitsland 1951. Drama van Frantisek Cáp. Met o.a. Willy Birgel, Cornell Borchers, Will Quadflieg, Otto Gebühr en Margarete Hagen.

Een jonge vrouw, die tussen echtgenoot en minnaar heen en weer wordt geslingerd, krijgt een visioen van haar eigen lot, gezien vanuit het gezichtspunt van drie verschillende eeuwen. Elke geschiedenis heeft een tragisch einde, en zij neemt het enig juiste besluit... Een melodrama dat veel belooft, maar de hoge pretenties niet waar kan maken.