Claudio Cirillo

A che punto e la notte

1993 | Thriller, Drama

Frankrijk/Duitsland/Oostenrijk/Verenigd Koninkrijk/Italië/Zwitserland 1993. Thriller van Nanni Loy. Met o.a. Marcello Mastroianni, Angela Finocchiaro, Marie Laforêt, Emmanuelle Riva en Max von Sydow.

Een priester sterft bij de explosie van een kaars in Turijn. Commissaris Mastroianni moet onderzoeken wie baat had bij de dood van deze radicale priester. Velen hadden een motief, want heel wat mensen hadden redenen te over om de man te vrezen. Een aanslag van de maffia kan echter ook niet uitgesloten worden, zeker niet wanneer wat later een politieman vermoord wordt. In zijn doodstrijd kon hij nog het woord TOPOS op het windscherm van de auto schrijven. Wat is de betekenis van dat woord en zijn beide moorden met elkaar verbonden? Redelijk goed uitgewerkte thriller die zich zowel in de maffiawereld als in religieuze kringen beweegt. Mits een serieuze inkorting had het zelfs een uitstekende politiefilm kunnen worden. Loy, Franco Marotta en Laura Toscano baseerden hun scenario op een boek van het duo Fruttero/Lucentini, in Duitsland verschenen als Wie weit ist der Nacht. Fotografie van Claudio Cirillo. Wordt vertoond in twee delen.

I due superpiedi quasi piatti

1977 | Komedie, Actiefilm

Italië 1977. Komedie van Enzo Barboni. Met o.a. Terence Hill, Bud Spencer, Laura Gemser, Luciano Catenacci en David Huddleston.

Een van de tientallen films van het populaire duo Spencer-Hill, die vijf-zes jaar eerder onder dezelfde regisseur aantraden in de komische spaghetti-westerns They Call Me Trinity en Trinity Is Still My Name. Regisseur Barboni (cameraman bij Django) laat het duo deze keer onder de namen Wilbur en Matt op pad gaan om een bank te beroven, maar per ongeluk worden ze gerekruteerd door de politie. Leuke onzin, die weer mode mag worden. I due superpiedi quasi piatti werd in 1980 uitgebracht onder de titel Crime Busters, terwijl de speelduur werd teruggebracht tot 98 minuten.

Telefoni bianchi

1976 | Komedie

Italië 1976. Komedie van Dino Risi. Met o.a. Vittorio Gassman, Ugo Tognazzi, Agostina Belli en William Berger.

Een van de tientallen films van het populaire duo Spencer-Hill, die vijf-zes jaar eerder onder dezelfde regisseur aantraden in de komische spaghetti-westerns They Call Me Trinity en Trinity Is Still My Name. Regisseur Barboni (cameraman bij Django) laat het duo deze keer onder de namen Wilbur en Matt op pad gaan om een bank te beroven, maar per ongeluk worden ze gerekruteerd door de politie. Leuke onzin, die weer mode mag worden. I due superpiedi quasi piatti werd in 1980 uitgebracht onder de titel Crime Busters, terwijl de speelduur werd teruggebracht tot 98 minuten.

I Telefoni bianchi

1975 |

Italië 1975. Dino Risi. Met o.a. Agostina Belli, Vittorio Gassman, Ugo Tognazzi, Renato Pozzetto en Cochi Ponzoni.

Een kamermeisje weet door gebruik van fysieke charmes filmster te worden en na een liaison met Mussolini de diva van de fascistische cinema. Na de oorlog is ze uit de gratie, maar weet er op dezelfde manier weer bovenop te komen. Harde satire is de rode draad tussen een reeks van situaties en personages van wie Gassman als een ijdele maar laffe acteur een absolute uitschieter is. Scenario van Ruggero Maccari, Bernardino Zapponi en de regisseur. Camerawerk van Claudio Cirillo.

Profumo di donna

1974 | Drama, Komedie

Italië 1974. Drama van Dino Risi. Met o.a. Vittorio Gassman, Alessandro Momo, Agostina Belli, Moira Orfei en Franco Ricci.

Een infanteriekapitein (Gassman) heeft bij manoeuvres zijn gezichtsvermogen en het gebruik van een hand verloren, maar aan medelijden of hulp heeft hij geen behoefte; hij heeft immers nog zijn reukvermogen waarmee hij zijn weg vindt, ook bij de vrouwen. Mooie rol van Gassman als ijzervreter, die soms, stiekem, toch emoties lijkt te hebben. Goed tegenspel van de jonggestorven Momo als de rekruut die hem moet begeleiden. De film won een César voor de beste film en werd bij de Oscars genomineerd voor beste niet-Engelstalige film en beste script. Opnieuw verfilmd in 1992 als Scent of a Woman met Al Pacino in de hoofdrol, een rol die hem een Oscar opleverde.

C'eravamo tanto amati

1974 | Drama, Komedie, Experimenteel

Italië 1974. Drama van Ettore Scola. Met o.a. Vittorio Gassman, Nino Manfredi, Stefania Sandrelli, Stefano Satta Flores en Giovanna Ralli.

Drie vrienden uit het verzet groeien in de na-oorlogse Italiaanse ontwikkelingen steeds verder van hun oorspronkelijke idealen vandaan, maar ondanks alle ontstane barri[KA2]eres blijkt hun vriendschap na twintig jaar nog intact gebleven. Meesterlijk geconstrueerd scenario geeft compleet, tragi-komisch en kritisch tijdsbeeld. De filmhobby van een der hoofdpersonen is aanleiding voor een beeld van de vercommercialisering van de Italiaanse cinema, waarvoor Vittorio de Sica als voorbeeld wordt genomen (die overigens zelf zijn medewerking verleende, net als Federico Fellini en Marcello Mastroianni, die zichzelf spelen). Doorbraak- film van Scola. Het scenario van Age (Agenore Inrocci), Scarpelli (Furio Scarpelli) en regisseur Scola (als Scola). Het camerawerk is van Claudio Cirillo.

La più bella serata della mia vita

1972 | Komedie, Drama

Italië/Frankrijk 1972. Komedie van Ettore Scola. Met o.a. Alberto Sordi, Michel Simon, Pierre Brasseur, Charles Vanel en Claude Dauphin.

Welgemoed zoeft parvenu Alfredo Rossi (Sordi) in zijn blitse Maserati met een pak zwart geld richting Genève wanneer een in zwart leder gehulde motorrijdster (Janet Agren) lonkt. Zelfverzekerd achtervolgt Alfredo haar, krijgt autopech in de bergen en onderdak in een kasteel. Daar participeert hij in een zonderling avondlijk rollenspel met vier exquis dinerende magistraten in ruste. De blonde motorpoes blijkt dienstmeisje Simonetta. Schuld, boete, Scola-esprit: in dit gastronomisch-vinologisch uitgelezen semi-Kammerspiel jongleren Sordi en vier Franse acteerveteranen met trancheermesscherpe dialogen. Prachtig. Naar Friedrich Dürrenmatts Die Panne (1956). Pierre Brasseur verscheidde in de opnameslotfase.

Permette? Rocco Papaleo

1971 | Komedie, Experimenteel

Italië/Frankrijk 1971. Komedie van Ettore Scola. Met o.a. Marcello Mastroianni, Lauren Hutton, Tom Reed, Margot Novak en André Farwagi.

Een Siciliaan is naar Amerika geëmigreerd in de hoop op een carrière als beroepsbokser. Na de mislukking daarvan moet hij in zijn onderhoud voorzien met allerlei vernederende baantjes. Hij blijft echter onverstoorbaar optimistisch contacten zoeken, waarvan hij keer op keer de dupe blijkt. Pas de minachting van een fotomodel aan wie hij zich verliefd heeft opgedrongen, brengt hem tot verzet tegen zijn situatie. Deze episodische tragikomedie rond de underdog Mastroianni is alleen bij vlagen echt treffend. Het grootste probleem is dat de volledig Italiaans gesproken versie aan de situatie van de buitenlander in Chicago alle overtuigingskracht ontneemt en de essentiële taalbarrière verdoezelt.

Cameraman		VPRO Cinema	Bezoekers	Ik
1993	A che punto e la notte
1977	I due superpiedi quasi piatti
1976	Telefoni bianchi
1975	I Telefoni bianchi
1974	Profumo di donna
1974	C'eravamo tanto amati
1972	La più bella serata della mia vita
1971	Permette? Rocco Papaleo

name

email

mijn instellingen