Les revenants
Wat mogen wij ons toch gelukkig prijzen met Franse cinema. In welke andere filmindustrie kunnen doden bedacht worden die uit hun graven rijzen en rustig terugkeren naar hun oude leventjes? Wie anders dan een Fransman zou zich serieus toeleggen op het weergeven van de psychologische impact die een dergelijke zombie-invasie zou hebben op de inwoners van een klein stadje? De zombie die in Amerikaanse films is ontstaan, bleek, bebloed en agressief, krijgt geen kans van scenarist-regisseur Robin Campillo. Zijn teruggekeerden zijn 'haast zondags gekleed', zo noemt hij het in een interview. Ze zien er niet gewond, ziek of bemodderd uit - juist vlekkeloos zoals op een foto of in de herinnering van de achterblijvers. Geïnspireerd door Amerikaanse sf uit de jaren vijftig, toont Campillo een wereldfenomeen in een beperkte omgeving. Isham en Véronique zijn blij met de terugkeer van hun zoontje, de burgemeester verwelkomt zijn vrouw. Rachel kan zich er eerst niet toe zetten haar dode man Mathieu op te zoeken in het opvangcentrum, maar later ontmoeten zij elkaar toch en spreekt Mathieu banale woorden, die in deze omstandigheden verontrustend zijn, zoals: 'Waar gaan we eten?'
