Katherine Emery: cast.
Er zijn 4 films gevonden.

The Maze

1953 | Horror

Verenigde Staten 1953. Horror van William Cameron Menzies. Met o.a. Richard Carlson, Veronica Hurst, Hillary Brooke, Michael Pate en Katherine Emery.

Mysterieuze gebeurtenissen op een Schots kasteel; een goedkoop gemaakte produktie, maar in zijn soort een klassieke horrorfilm, waarin een reuzenkikker de bewoners terroriseert. Oorspronkelijk gemaakt als 3-D film door vormgever-regisseur Menzies.

Untamed Frontier

1952 | Western

Verenigde Staten 1952. Western van Hugo Fregonese. Met o.a. Joseph Cotten, Shelley Winters, Scott Brady, Suzan Ball en Minor Watson.

Het filmdebuut van Parker in een langdradige western. De grote namen kunnen daar niets aan veranderen. Watson is de rancher; Cotten is zijn erfgenaam, en die heeft zo zijn eigen opvattingen. Hij verjaagt de pioniers niet van hun grondgebied, wil vrede maar komt in botsing met schurk Brady die een man vermoordt en dan Winters dwingt hem te trouwen, zodat ze niet tegen hem kan getuigen. Fregonese wist niet wat hij met dit hopeloze scenario aan moest. Het werd geschreven door Gerald Drayson Adams, Polly James, John en Gwen Bagni, naar een verhaal van Houston Branch en Eugenia Night. Camerawerk Charles P. Boyle.

Strange Bargain

1949 | Misdaad

Verenigde Staten 1949. Misdaad van Will Price. Met o.a. Martha Scott, Jeffrey Lynn, Harry Morgan, Katherine Emery en Henry O'Neill.

Het gebruikelijke verhaal van een onschuldige jongeman die betrokken raakt bij onderwereldpraktijken.

Isle of the Dead

1945 | Horror

Verenigde Staten 1945. Horror van Mark Robson. Met o.a. Boris Karloff, Ellen Drew, Marc Cramer, Katherine Emery en Helene Thimig.

Tijdens de Grieks-Turkse oorlog in 1912 worden een Griekse generaal (Karloff), een Amerikaanse journalist (Cramer), een Britse consul (Napier), diens vrouw (Emery) en enkele andere personen op een eiland in quarantaine gehouden wanneer de pest bij één van hen ontdekt wordt. Een oude vrouw is er echter van overtuigd dat ze het slachtoffer zijn van demonen, die ze 'vorvolakas' noemt. Zo ongeveer de meest verwarde en teleurstellende Val Lewton-produktie. De film verloopt traag, om pas tegen het einde in een stroomversnelling te raken. De acteurs echter doen hun best om de toeschouwer de rillingen over het lijf te bezorgen. Er is duidelijk geknoeid tijdens de montage van de film om de typische poëzie van Lewton te vervangen door conventionele griezelfragmenten die er niet in slagen te overtuigen. Ardel Wray en Josef Mischel schreven het scenario, dat door Jack Mackenzie in beelden omgezet werd.