André S. Labarthe (1931): regie, cast, productie en camera.
Er zijn 16 films gevonden.

Une journée d'Andrei Arsenevitch

1999 | Documentaire, Biografie

Frankrijk 1999. Documentaire van Chris Marker.

David Cronenberg: I Have to Make The Word Be Flesh

1999 | Documentaire, Biografie

Frankrijk​/​​Canada 1999. Documentaire van André S. Labarthe. Met o.a. David Cronenberg en Serge Grünberg.

John Cassavetes

1998 | Documentaire, Biografie

Frankrijk 1998. Documentaire van Hubert Knapp en André S. Labarthe.

Georges Franju, le visionnaire

1997 | Documentaire, Biografie

Frankrijk 1997. Documentaire van André S. Labarthe.

Jean-Pierre Melville (Portrait en 9 poses)

1996 | Documentaire, Biografie

Frankrijk 1996. Documentaire van André S. Labarthe. Met o.a. Jean-Pierre Melville, Annie Melliant, Christine Grenet en André S. Labarthe.

Autoportret : Chantal Akerman par Chantal Akerman

1996 | Documentaire, Experimenteel

Frankrijk 1996. Documentaire van Chantal Akerman.

Lumiere

1995 | Documentaire

Frankrijk 1995. Documentaire van André S. Labarthe.

JLG/JLG

1995 | Documentaire, Drama, Experimenteel

Frankrijk​/​​Zwitserland 1995. Documentaire van Jean-Luc Godard. Met o.a. Nathalie Aguillar, Denis Jadot, Louis Séguin, André S. Labarthe en Geneviéve Pasquier.

Gefilmd zelfportret van Godard aan de hand van beeldmontages en gesprekken met zichzelf. De onvoorwaardelijke fans van de Franse vader van de nouvelle vague zullen waarschijnlijk in volle bewondering kijken naar deze film waarin hun idool erop los filosofeert op hoog abstractieniveau. Wie er nuchter naar kijkt ziet hier de zelfverheerlijking van een over het paard getild genie dat zo in zichzelf opgaat dat er op de generiek enkel zijn eigen naam voorkomt. De beelden wisselen af van Godard aan de schrijftafel naar Godard in de montagekamer, met dan weer stilstaande natuurbeelden (hij maakt ook een vergelijking tussen de schilderkunst en de film) en squashende meisjes. Na een uur heb je eigenlijk nog steeds niets gezien behalve een man die zo overtuigd van zichzelf is dat hij op de zenuwen werkt van de kijker.

Eric Rohmer, preuves à l'appui

1993 | Documentaire, Biografie, Drama

Frankrijk 1993. Documentaire van André S. Labarthe.

Een portret van de cineast aan de hand van een lang interview dat regelmatig onderbroken wordt om fragmenten te tonen uit een groot aantal van zijn films, w.o. MA NUIT CHEZ MAUD, LE GENOU DE CLAIRE, L'AMOUR L'APRES-MIDI, LA MARQUISE D'O, PAULINE A LA PLAGE, L'AMI DE MON AMIE, CONTE DE PRINTEMPS en CONTE D'HIVER. De documentaire geeft een uitstekend inzicht in de diepere motieven die Rohmer drijven en waardoor er een constante zit in zijn gehele œuvre. Voor filmstudenten en cinefielen een interessante kennismaking met een van de meest markante en persoonlijke Franse cineasten van na de nouvelle vague. Minder belangwekkend voor de gemiddelde kijker. Labarthe schreef het scenario en maakte de documentaire samen met Danielle Anezin, Elisa Arachequesne, Olivier Brunet, Jean-Marc Chapoulie, Corinne Darde, Laurent Malan, Jean-Claude Massoule, Edouard Mazzocchi, Maurice Perrimond, Claude Pezet, Marc Seferchian, Xavier Vauthrin en Francis Wargnier. Arielle Dombasle verzorgt de commentaar.

The Scorsese Machine

1991 | Documentaire, Biografie

Frankrijk 1991. Documentaire van André S. Labarthe. Met o.a. Martin Scorsese, Jay Cooks, Raphael Donato, Brian De Palma en Julia Judge.

Een ongewoon, eigenzinnig portret van een van de belangrijkere vertegenwoordigers van de Amerikaanse cinema van het laatste 25 jaar van de 20e eeuw. We zien hoe de de grootmeester werkt; hij spreekt van zijn opvattingen over tiende muze, zijn liefde voor de Europese cinema, zijn favoriete films, enz. Ook trouwe medewerkers spreken vrijuit over hun baas. Tenslotte neemt de ploeg ons mee naar het huis van Scorsese`s ouders waar ze aan een typische Italiaanse middagmaal zitten, terwijl vader en (vooral) moeder Scorsese over hun zoon praten. De documentaire werd opgenomen in november 1988 kort nadat Scorsese THE LAST TEMPTATION OF JESUS CHRIST had voltooid. We krijgen fragmenten te zien uit MEAN STREETS, ALICE DOESN'T LIVE HERE ANYMORE en RAGING BULL. Alles werd tot een geheel gemonteerd door Danielle Anezin. De camera werd gehanteerd door Jacques Audrain.

Claude Chabrol, l'entomologiste

1991 | Documentaire, Biografie

Frankrijk 1991. Documentaire van André S. Labarthe en Janine Bazin.

Een portret van de Franse cineast, vooral bestaande uit een lang gesprek met hem in zijn huis aan de rand van de Loire. De makers hebben getracht een ander beeld van hem te schetsen dan de media in het algemeen van hem geven. Ze tonen een ernstige, zelfbewuste Chabrol, die weet wat zijn werk betekent voor de Franse cinematografie. Het werd een vertrouwelijk gesprek waarbij de filmmaker blijkbaar vaak vergeet dat de camera`s van Maurice Perrimond en Marc Seferchian op hem gericht waren. Als illustratie worden fragmenten getoond uit enkele van zijn meest kenmerkende films: LE BOUCHER (1969), VIOLETTE NOZIERES (1978), LES FANTOMES DU CHAPELIER (1982) en MASQUES (1986). Het geheel werd gemonteerd door Danielle Anezin.

Allemagne année 90 neuf zéro

1991 | Thriller, Experimenteel

Frankrijk 1991. Thriller van Jean-Luc Godard. Met o.a. Eddie Constantine, Hanns Zischler, Claudia Michelsen, Robert Wittmers en André S. Labarthe.

Lemmy Caution (Constantine) is een vergeten spion die na het vallen van de Muur van Berlijn in de ex-DDR ronddoolt. Hij wil naar zijn vaderland in het Westen terugkeren, maar weet niet waar hij thuishoort. Hij komt allerlei vreemde lieden tegen. w.o. Don Quixote (Wittmers). Een Duitse filosoof, graaf Zelten (Zischler), komt ondertussen Caution op het spoor. Een film van Godard, die nu eens voor de gewone kijker heel toegankelijk is. Het is zijn ironische en cynische kijk op het herenigde Duitsland, wat iedereen 45 jaar lang voor onmogelijk en een utopie gehouden had. Godard schrijf zijn eigen scenario. Het camerawerk is van Stephan Brenda, Andreas Erben en Christophe Pollock. Meer een geschiedkundige kunstfilm dan iets anders, ondanks de verhelderende aanwezigheid van Constantine met zijn pokdalige gezicht vol vouwen en plooien. Bekroond op het festival van Venetië, maar dat zegt niets.

Rome Is Burning: Portrait Of Shirley Clarke

1970 | Documentaire, Biografie

Frankrijk 1970. Documentaire van Noël Burch en André S. Labarthe.

In een appartement in Parijs praat de Amerikaanse cineaste Shirley Clarke (1925) ongedwongen met enkele cinefielen over haar werk, de Amerikaanse underground-film, de door haar mee opgerichte Coop, een organisatie die films op de markt bracht van jonge, geëngageerde filmmakers en vooral over haar jongste film, die net zijn Franse première beleefde, PORTRAIT OF JASON. Clarke gaat ervan uit dat de cineast, de film en de toeschouwer een team vormen. De kijker moet niet gewoon slikken wat hem wordt voorgeschoteld, maar moet een even belangrijke schakel zijn als alle anderen die betrokken zijn bij het maken van een film. Met fragmenten uit JASON, THE CONNECTION en THE COOL WORLD. Een interessant document dat het belang illustreert van de jonge filmschool die in de jaren 1960 opstond. Opgenomen op 13 januari 1968 door Alain Costes, Daniel Léonard, Claude Mussot, George Strouvé en Sammy Tygal. Onder de aanwezige cinefielen herkennen we Jacques Rivette en Jean-Jacques Lebel.

Le Dinosaure et le bébé

1967 | Documentaire

Frankrijk 1967. Documentaire van André S. Labarthe.

In een uur lange documentaire spreken Godard en Lang over film. Lang speelde in 1963 de rol van regisseur in LE M ÉPRIS van Godard. Lang zegt o.a. over Godard: 'Hij houdt van de film. Hij is net zo fanatiek als ik in mijn actieve periode.' En Godard zegt o.a. over Lang: 'Hij is het geweten van de film'. Dit werk is een must voor cinefielen.

D'un silence l'autre

1967 | Documentaire, Biografie

Frankrijk 1967. Documentaire van André S. Labarthe.

Aan de hand van een interview, opgenomen op 24 oktober 1966, wordt een portret geschetst van Josef von Sternberg. Deze documentaire bestaat uit twee delen. In deel een vertelt de regisseur, met als voorbeeld zijn laatste film THE SAGA OF ANATAHAN, over zijn techniek, het gebruik van geluid in film, waarbij hij stelt dat de dialogen geen spiegel mogen zijn van de beelden. Hij gebruikt deze film als voorbeeld omdat de acteurs Japans spreken en hij hun teksten niet wil laten ondertitelen. In deel twee praat hij over zijn verhouding tot acteurs. Zijn visie is simpel: acteurs creeëren niet, ze helpen gewoon de boodschap over te brengen. Ze zijn instrumenten die de regisseur moet bespelen en kneden tot ze hem tevreden stellen. Zijn stellingen worden geïllustreerd met fragmenten uit DER BLAUE ENGEL en THE SCARLET EMPRESS. Het grote publiek heeft er weinig aan, maar cinefielen krijgen een klare kijk op de werkwijze van een van de reuzen van de zevende kunst. Aan de camera stond Alain Levent.

Vivre sa vie

1962 | Drama

Frankrijk 1962. Drama van Jean-Luc Godard. Met o.a. Anna Karina, Sady Rebbot, Gérard Hoffman, Gilles Quéant en Brice Parain.

Vroeg werk uit het oeuvre van de Franse nouvelle vague-meester Godard (1930), kort na zijn grote doorbraak À bout de souffle gemaakt. Nana (Karina, destijds Godards geliefde en favoriete actrice) verlaat haar man en kind en zoekt haar eigen weg in Parijs. In twaalf hoofdstukken zien we hoe ze werkt in een platenzaak, gedoe heeft met de politie en in de prostitutie terecht komt. Fascinerend mooie film rond een vrouw in wier innerlijk we geen inzicht krijgen. Nana rookt, drinkt in bars, en danst, heel even lachend, bij een jukebox.