Fred Pasquali: cast.
Er zijn 5 films gevonden.

Salut la Puce

1982 | Komedie, Misdaad

Frankrijk 1982. Komedie van Richard Balducci. Met o.a. Jean Lefebvre, Georges Géret, Pierre Tornade, Ursula Fellner en Jean-Marie Proslier.

Balducci heeft een bewerking van zijn eigen roman gemaakt. Een mengsel van humor, nostalgie, vertedering en Parijse straatpoëzie. In deze bescheiden film komen de personen uit de marge sympathiek over. Er is ook nog een overbodig politieverhaal dat er op geplakt lijkt als een fopneus op een gezicht. Daardoor werd de film onnodig lang, maar Balducci heeft wel slechtere gemaakt.

Mais qui donc m'a fait ce bébé?

1971 | Komedie

Frankrijk 1971. Komedie van Michel Gérard. Met o.a. Vincent Gauthier, Noël Roquevert, Harry-Max, Fred Pasquali en Denise Grey.

Een schreeuwlelijke Franse boulevardkomedie met Gauthier als een man die op het punt staat te trouwen als hij plots in een supermarkt een baby in zijn handen gestopt krijgt. Samen met zijn toekomstige schoonvader en een gepensioneerde politie-inspecteur probeert hij de moeder terug te vinden alvorens zijn aanstaande het kind te zien krijgt. Voorspelbaar en niet leuk, maar wat een schitterende titel!

Péchés de jeunesse

1941 | Komedie

Frankrijk 1941. Komedie van Maurice Tourneur. Met o.a. Lise Delamare, Harry Baur, Guillaume De Sax, Fred Pasquali en Pierre Bertin.

Monsieur Lacalade (Baur) is het prototype van een grenzenloze ego[KA3]ist. Hij leefde er op los en hield er veel relaties op na. Het kon hem geen zier schelen of zijn vriendinnen in verwachting raakten. Nu is hij oud en zijn dagen zat. Hij voelt zich zeer eenzaam. Hij besluit zijn nakomelingen te gaan navorsen, maar komt van een koude kermis thuis. Edmond Vacheron (Pasquali) denkt dat zijn vader aan het begin van WO I (1914-18) is gestorven en de succesvolle componist Lucien Noblet (Bobillot) heeft uitsluitend oog voor zijn stiefvader aan wie hij veel te danken heeft. Miss Florence (Joyce) maakt hem duidelijk dat haar zoon Fr[KA1]ed[KA1]eric (Buguet) niet van hem is. Lacalade strandt in een weeshuis, waar hij tot inkeer komt, een verloren zoon vindt en zelfs de grote liefde. Deze film, die zijn premi[KA2]ere beleefde onder de Duitse bezetting van Frankrijk in WO II (1939-44), bestaat in feite uit een reeks gebeurtenissen, waardoor de zoektocht van Lacalade bijeen gehouden wordt. Baur is indrukwekkend, maar het moralistische scenario van Albert Valentin is achterhaald en voedt de onwaarachtige mythe dat de Fransen frivool met de liefde zouden omspringen. Het camerawerk is van Armand Thirard. In 1995 heeft Jacques Carrère het geluid hersteld. Laatste film van hoofdrol Baur.

Mademoiselle ma mère

1937 | Romantiek

Frankrijk 1937. Romantiek van Henri Decoin. Met o.a. Danielle Darrieux, Christiane Isola, Gilberte Géniat, Andrée Poldy en Simone Martell.

Jacqueline (Darrieux) heeft voor de zoveelste maal haar verloving verbroken. De veertiende keer al! Haar ouders krijgen een punthoofd van hun dochter, waarop de impulsieve Jacqueline besluit de eerste de beste man die ze tegenkomt te trouwen. Albert Letournel (Alerme) is de gelukkige; hij is weliswaar achterin de vijftig, maar Jacqueline wil in het wit trouwen. Een complicatie bij deze maagdelijke traditie: Albert heeft een zoon! Het is Georges (Brasseur) en hij is 25 jaar en net even iets ouder dan zijn a.s. stiefmoeder... De afloop is voorspelbaar en Georges trouwt Jacqueline met de zegen van zijn vader. Het scenario van Jean Boyer is gebaseerd op de boulevardklucht van Louis Verneuil. Een onbenullige, maar vrolijke film, waarvoor je de mensen niet meer over straat krijgt om naar de bioscoop te gaan. Het camerawerk is van Léonce-Henri Burel.

L' Appel du Silence

1936 | Historische film, Biografie

Frankrijk 1936. Historische film van Léon Poirier. Met o.a. Jean Yonnel, Pierre de Guingand, Jacqueline Francell, Suzanne Bianchetti en Thomy Bourdelle.

Biografie van Charles de Foucauld, de monnik die zich in de 19e eeuw uit zelfkastijding terugtrok in de Franse Sahara. Onderhoudende film die werd bekroond. Achteraf valt de regie mee maar dit portret komt vandaag de dag wel enigszins conformistisch over en de ideeën over kolonialisme zijn al helemaal uit de tijd.