Hans van Dongen

Woat et aule es

Nederland 1999. Duco Tellegen.

Golden Earring: Don't Stop the Show

Nederland 1999. Rogier van der Ploeg. Met o.a. Rinus Gerritsen, George Kooymans, Cesar Zuiderwijk en Barry Hay.

Don't Stop the Show

Nederland 1999. Rogier van der Ploeg.

Punk, lang leve de lol

Nederland 1998. Alfred Broer.

Een gelukkige tijd

Nederland 1998. Documentaire van Paul Cohen en Oeke Hoogendijk.

TBS: Het voordeel van de twijfel - Het afscheid

Nederland 1997. Documentaire van Christine Nevejan.

Lang leve de koningin

Nederland 1995. Jeugdfilm van Esmé Lammers. Met o.a. Tiba Tossijn, Monique van de Ven, Jack Wouterse, Derek de Lint en Lisa de Rooy.

De achtjarige Sarah (Tossijn) koopt een mooi schaakspel, een vriendje leert haar de beginselen van het spel. Maar eigenlijk krijgt ze schaakles van de witte stukken, vooral van de koningin (Van de Ven) en de koning (Wouterse). Met succes, ze leert zo goed schaken dat ze, ondanks de scepsis van haar leraar, mag deelnemen aan een schaaksimultaan tegen een grootmeester. Hartverwarmende jeugdfilm, waarna je meteen zin hebt in een potje schaak. Regisseur Lammers is kleindochter van de legendarische Nederlandse schaakgrootmeester Max Euwe. Gouden Kalf voor beste film.

Flodder 3

Nederland 1995. Komedie van Dick Maas. Met o.a. Nelly Frijda, Coen van Vrijberghe de Coningh, Stefan de Walle, Tatjana Simic en Sander Swart.

In de chique wijk Zonnedael bereiden de bewoners zich voor op de feestelijkheden rond het 25-jarig bestaan. De familie Flodder is vanzelfsprekend niet welkom, daarom probeert de feestcommissie de Floddertjes weg te pesten. Ondertussen vindt ma Flodder de liefde van haar leven. Flodder 3 is bovenal een vervolg op de tv-serie: acteurs Huub Stapel en René van 't Hof hebben net als in de serie plaatsgemaakt voor twee mindere goden, gebleven zijn de explosies en blote borsten. Voor de liefhebber.

Het Bachvirus

Nederland 1993. R. Verhoeven en A. Vogel.

In de chique wijk Zonnedael bereiden de bewoners zich voor op de feestelijkheden rond het 25-jarig bestaan. De familie Flodder is vanzelfsprekend niet welkom, daarom probeert de feestcommissie de Floddertjes weg te pesten. Ondertussen vindt ma Flodder de liefde van haar leven. Flodder 3 is bovenal een vervolg op de tv-serie: acteurs Huub Stapel en René van 't Hof hebben net als in de serie plaatsgemaakt voor twee mindere goden, gebleven zijn de explosies en blote borsten. Voor de liefhebber.

Een Waarheid Met Vele Gezichten

1993. Walther Grotenhuis.

In de chique wijk Zonnedael bereiden de bewoners zich voor op de feestelijkheden rond het 25-jarig bestaan. De familie Flodder is vanzelfsprekend niet welkom, daarom probeert de feestcommissie de Floddertjes weg te pesten. Ondertussen vindt ma Flodder de liefde van haar leven. Flodder 3 is bovenal een vervolg op de tv-serie: acteurs Huub Stapel en René van 't Hof hebben net als in de serie plaatsgemaakt voor twee mindere goden, gebleven zijn de explosies en blote borsten. Voor de liefhebber.

Flodder in Amerika!

Nederland 1992. Komedie van Dick Maas. Met o.a. Nelly Frijda, Huub Stapel, René van 't Hof, Tatjana Simic en Lou Landré.

Om een tijdje af te zijn van de asociale Floddertjes sturen de notabelen van Zonnedael de onaangepaste familie naar Amerika, in het kader van een uitwisselingsprogramma. De Flodders, in New York aangezien voor een delegatie Russische artsen, worden met alle egards behandeld, hun begeleider, sociaal werker Sjakie, gaat het minder voor de wind. Na het enorme commerciële succes van de eerste film werd het onvermijdelijke tweede deel nog iets duurder en iets platter. Al met al een redelijk geslaagde aflevering, voor liefhebbers. Beter dan deel drie.

Oh Boy!

Nederland 1991. Komedie van Orlow Seunke. Met o.a. Orlow Seunke, Kees van Kooten, Monique Smets, Steffen Kroon en Jim van der Woude.

Seunke zet zijn underdogtypetje Pim, van de tv, neer als Boy, een uitbater van een tankstation aan de rand van de woestijn waar hij concurrentie krijgt van Van Kooten als een zakenman met een gloednieuw station en met een dochter (Smets) waarop Seunke verliefd wordt. Gedraaid in de vorm van een film-in-de-film met Seunke als een onervaren en schuchter acteur, Van Kooten als een door de wol geverfde, hooghartige ster en Smets als de actrice waarop zowel Seunke als Van Kooten verliefd zijn. Hierdoor kan Seunke zijn ellende en frustraties als regisseur met filmproducenten kwijt. Een duidelijke hommage aan Buster Keaton, in de vorm van een kleine, frisse komische film met droomgevoelige humor.

Wings of Fame

Verenigd Koninkrijk​/​​Nederland 1990. Fantasy van Otakar Votocek. Met o.a. Peter O'Toole, Colin Firth, Marie Trintignant, Andréa Ferréol en Ellen Umlauf.

O'Toole als verwend, arrogant filmacteur wordt tijdens een filmfestival neergeschoten door Firth als jonge schrijver, die op zijn beurt per ongeluk wordt gedood. Beide mannen ontmoeten elkaar opnieuw op een eiland in een luxueus paleis van het hiernamaals. Wiens faam verbleekt, moet naar een eenvoudige kamer verhuizen en wiens roem helemaal verdwijnt moet het eiland verlaten. De gasten zijn bevreesd om in het vergeetboek te geraken. In deze knellende sfeer probeert O'Toole het motief voor de moord te ontdekken, terwijl Firth hem gade slaat. Hun lot zit aan elkaar verbonden. Eerste speelfilm van de Nederlandse Tsjech Votocek, gelauwerd op het festival van Avoriaz. Visueel mooi maar te veel spielerei. Scenario van de regisseur en Herman Koch. Alex Thompson deed het camerawerk.

The Last Island

Nederland 1990. Drama van Marleen Gorris. Met o.a. Paul Freeman, Shelagh McLeod, Patricia Hayes, Kenneth Colley en Mark Hembrow.

Na een vliegtuigongeluk komt een groep van twee vrouwen, vijf mannen en een hond op een onbewoond eiland terecht. Een van de mannen ontpopt zich als leider, met dramatische gevolgen. Met een internationale cast maakte Marleen Gorris, na De stilte rond Christine M. en Gebroken Spiegels, een financieel ambitieus drama ter afsluiting van een drieluik waarin ze het patriarchaat kritisch bevraagt. Opgenomen op Tobago is The Last Island eerder een ideeënfilm dan een sterk drama. Gorris zou vervolgens het Oscarwinnende drama Antonia maken.

Vuurdoop

Nederland 1988. Sander Francken. Met o.a. Wigbolt Kruyer, Freark Smink en Danny de Munk.

Na een vliegtuigongeluk komt een groep van twee vrouwen, vijf mannen en een hond op een onbewoond eiland terecht. Een van de mannen ontpopt zich als leider, met dramatische gevolgen. Met een internationale cast maakte Marleen Gorris, na De stilte rond Christine M. en Gebroken Spiegels, een financieel ambitieus drama ter afsluiting van een drieluik waarin ze het patriarchaat kritisch bevraagt. Opgenomen op Tobago is The Last Island eerder een ideeënfilm dan een sterk drama. Gorris zou vervolgens het Oscarwinnende drama Antonia maken.

Amsterdamned

Nederland 1988. Thriller van Dick Maas. Met o.a. Huub Stapel, Monique van de Ven, Tatum Dagelet, Hidde Maas en Serge-Henri Valcke.

Maas trekt alle spektakelregisters open in deze amusante, in en rond de Amsterdamse grachten gesitueerde thriller, waarin een rechercheur (Stapel) een klopjacht leidt op een sadistische moordenaar die de stad onveilig maakt. ­Blikvangers zijn de vaak verbluffende stunts, maar al te ­nadrukkelijke knipoogjes naar andere genrefilms en een wat zwakke plot drukken de pret. Maas vond dat in het ‘bekrompen’ Nederlandse filmklimaat zijn film werd ondergewaardeerd en vertrok naar de VS. Waar de Amerikaanse pers vond dat Amsterdamned er heel mooi uitzag – voor een B-film.

De Orionnevel

Nederland 1987. Drama van Jurriën Rood. Met o.a. Bert Kuizenga, Han Kerckhoffs, Michiel Romeyn, Beppie Melissen en Sylvia Holstijn.

Rood noemt het zelf `een verhaal over de onmacht van mijn generatie`, deze klaagzang van drie dertigers die tot niets anders in staat zijn dan zichzelf als slachtoffer te zien (van een mislukte relatie, van hun tijd?). Filmbeelden, vormgegeven hallucinaties, beschadigde zelfbeelden benadrukken de passiviteit van het drietal. Rood experimenteert met camera-instelling, monologen tegen de kijker, maar slaagt er niet in sympathie voor zijn karakters te winnen, hoewel de droge humor af en toe wel grappig is.

Flodder

Nederland 1986. Komedie van Dick Maas. Met o.a. Nelly Frijda, Huub Stapel, René van 't Hof, Tatjana Simic en Horace Cohen.

Nadat er gif in de grond onder hun woninkje in een achterstandswijk wordt gevonden moet de asociale familie Flodder snel alternatieve woonruimte krijgen. Het wordt een villa in de dure wijk Zonnedael. De alleenstaande moeder, haar seniele, invalide vader en haar vijf kinderen genieten van hun nieuwe woonomgeving, de buren zijn minder enthousiast. Destijds enorm populaire komedie moet het hebben van platte humor en een volkomen gebrek aan pretentie. De sigarenrokende Ma Flodder in haar bloemetjesjurk en kaplaarzen werd een icoon van onaangepastheid.

Paul Chevrolet en de Ultieme Hallucinatie

Nederland 1985. Komedie van Pim de la Parra. Met o.a. Peter Faber, Jenny Arean, Liz Snoyink, Ellen Vogel en Cas Enkelaar.

Een inventieve, gedeeltelijk geïmproviseerde B-film met Faber als een ontevreden schrijver van detectiveromans, die in een sfeervol gefotografeerd en functioneel benut Amsterdam de ene rare vogel na de andere tegen het lijf loopt. Bewust rommelig en nauwelijks gehinderd door een scenario moet de film het vooral hebben van sterke, geïsoleerde scènes en een aantal opmerkelijke acteurs-prestaties. Met name Faber bewijst nog maar eens zijn grote klasse, hoewel zijn inspanningen voor een groot deel verloren gaan in een eigenzinnig, doelloos geheel waar je als toeschouwer moeilijk vat op krijgt.

Gebroken spiegels

Nederland 1984. Thriller van Marleen Gorris. Met o.a. Lineke Rijxman, Henriëtte Tol, Edda Barends, Johan Leysen en Marijke Veugelers.

Drama rond een Amsterdams bordeel met diverse krachten, van beginnende huisvrouwen tot geroutineerde oudgedienden. Gelijktijdig speelt een nog bleker relaas over een geketende vrouw en de prostituant die haar martelt. Filmmaker Marleen Gorris stelde niet teleur na haar debuut De stilte rond Christine M., de internationaal vermaarde artfilm waarin drie vrouwen een willekeurige man vermoorden. De vervolgstudie Gebroken spiegels werd een Hollandse thriller voor de argeloze kijker en een feministische pamfletfilm voor de geëngageerde toeschouwer. Een Nederlands hoogtepunt uit de productieve filmjaren tachtig.

De lift

Nederland 1983. Horror van Dick Maas. Met o.a. Huub Stapel, Ab Abspoel, Willeke van Ammelrooy, Kees Prins en Peer Mascini.

Voordat Spielberg doorbrak met Jaws maakte hij de lowbudgetfilm Duel, over een man die wordt achtervolgd door een demonische vrachtwagen. De lift, de eerste grote film van Dick Maas, is op vele manieren verwant met het vroege werk van Spielberg. De lift gaat over de subjectieve angst (zie Jaws) voor machines (zie Duel) en is met ­uiterst simpele middelen een zeer ­effectieve horrorfilm. De guillotine-­eigenschap van de lift wordt vakkundig spaarzaam gebruikt: het is de dodelijke potentie van de denkende machine die de film tergend spannend houdt. In 2001 probeerde Maas de Amerikaanse bioscoopgangers te verleiden met de nagenoeg identieke film Down.

De stilte rond Christine M.

Nederland 1982. Drama van Marleen Gorris. Met o.a. Edda Barends, Nelly Frijda, Henriëtte Tol, Cox Habbema en Diana Dobbelman.

Wanneer zij op kledingdiefstal wordt betrapt, vermoordt Christine M. (Barends), samen met twee andere vrouwen in de winkel, de boetiekeigenaar. Een rechtszaak volgt waarbij een psychiater (Habbema) moet bepalen of de vrouwen toerekeningsvatbaar zijn. Baanbrekend feministische film, bekroond met een Gouden Kalf voor beste film, laat zien hoe (pover) het gesteld is met de vrouw man-verhoudingen na de roerige jaren zeventig. Intrigerend verhaal met uitstekende actrices. Marleen Gorris, die met deze film sterk debuteerde, zou later voor Antonia (1995) een Oscar krijgen.

Ademloos

Nederland 1982. Drama van Mady Saks. Met o.a. Monique van de Ven, Linda van Dyck, Theu Boermans, Pieter Groenier en Olga Zuiderhoek.

Een jonge vrouw raakt in een depressie als ze, na een ongelukkig verlopen bevalling, terechtkomt in een onpersoonlijk nieuwbouwwoninkje in Almere. Haar kleine tragedie wordt raak en doeltreffend in scène gezet. Monique van de Ven en Linda van Dyck zetten met prijzenswaardige inzet en naturalisme rollen neer die niet licht te onderschatten zijn.

Achter glas

Nederland 1981. Drama van Ab van Ieperen. Met o.a. Rudolf Lucieer, Elias van Zanden, Marjon Brandsma, Bram Vermeulen en Petra Laseur.

Een radioreporter heeft een verhouding met een glazenwasser. Jammer, dat de soms zwakke acteursregie, met een té traditioneel opgezet scenario, er niet in slaagde het drama van de verhouding van twee mannen uit verschillende milieus dramatisch los te maken van het incidentele en soms té anekdotische. Overigens een boeiende poging tot het maken van een 'normale' homo-film.

Lieve Jongens

Nederland 1980. Drama van Paul de Lussanet. Met o.a. Hugo Metsers, Hans Dagelet, Bill van Dijk, Albert Mol en Marina de Graaf.

Een mislukte verfilming van een scenario naar de onverfilmbare boeken De Taal der Liefde, Lieve Jongens en Het Lieve Leven van Gerard Reve. Het archaïsche taalgebruik van Reve laat zich zo niet verfilmen, al had de Victoriaanse sfeer uit De Lussanets debuut MYSTERIES anders doen vermoeden.

Een Tip van de Sluier

Nederland 1980. Drama van Frans Bromet. Met o.a. Hiske, Frans Bromet en Anita Bromet.

Een sociaal-documentair dramaatje over cineast Bromet die uit angst voor een echtscheiding er een film over gaat maken, maar niet zijn eigen huwelijk, doch dat van de gescheiden moeder Hiske bij de kop pakt. Interessant vanwege het ongewone van de aanpak, maar té dun om er 100 minuten mee vol te maken. Geen film voor feministes.

In for treatment

Nederland 1979. Marja Kok en Erik van Zuylen. Met o.a. Gerard Thoolen, Frank Groothof, Helmert Woudenberg, Shireen Strooker en Olga Zuiderhoek.

Een sociaal-documentair dramaatje over cineast Bromet die uit angst voor een echtscheiding er een film over gaat maken, maar niet zijn eigen huwelijk, doch dat van de gescheiden moeder Hiske bij de kop pakt. Interessant vanwege het ongewone van de aanpak, maar té dun om er 100 minuten mee vol te maken. Geen film voor feministes.

Op bezoek bij Julio Cortàzar

1978. Erik van Zuylen.

Een sociaal-documentair dramaatje over cineast Bromet die uit angst voor een echtscheiding er een film over gaat maken, maar niet zijn eigen huwelijk, doch dat van de gescheiden moeder Hiske bij de kop pakt. Interessant vanwege het ongewone van de aanpak, maar té dun om er 100 minuten mee vol te maken. Geen film voor feministes.