Régis Le Rohellec: cast.
Er zijn 2 films gevonden.

Une qui promet

1994 | Komedie, Muziek

Frankrijk 1994. Komedie van Marianne Lamour. Met o.a. Lambert Wilson, Cécile Pallas, Naka, Denise Provence en Franck Lapersonne.

De mooie, jonge Pallas is bezeten door muziek. In haar vrije tijd treedt ze op als manager voor de Afrikaanse groep [KL]Les Tam-Tams Noirs[KLE]. Ze heeft een geniaal idee voor een grootse publiciteitsstunt. Tijdens het offici[KA3]ele bezoek van een Afrikaanse minister aan Frankrijk, zal ze haar groep onaangekondigd laten optreden. De onderhandelingen tussen de minister en zijn Franse collega mislukken en [KL]Les Tam-Tams Noirs[KLE] worden ervoor aansprakelijk gesteld. Bovendien worden ze beschuldigd van spionage. Lichtvoetige muzikale komedie met ge[KA3]engageerde tintjes (de ministers onderhandelen over de verkoop van uranium aan Afrika). Ontspannend maar erg ambitieus. De acteurs leveren aanvaardbaar werk af, maar het scenario van Lamour, Hélène Weigand en Patrick Laurent wil teveel hooi op de vork nemen en schiet daardoor het doel voorbij. Goede muzikale nummers voor liefhebbers van Afro-muziek. Fotografie van Jean-Jacques Flori. Formaat 16/9. Nicam Stereo.

Un coeur qui bat

1991 | Drama

Frankrijk 1991. Drama van François Dupeyron. Met o.a. Dominique Faysse, Thierry Fortineau, Jean-Marie Winling, Roland Amstutz en Chirstophe Pichon.

Een banaal thema, dat in twee woorden is samen te vatten. De liefde op het eerste gezicht tussen een vrouw en een onbekende in de Parijse metro. Ze bedrijven de liefde in een hotelkamer. Zij durft het niet te bekennen aan haar man, want ze voelt voor beiden evenveel passie. Er is gefilmd op een wijze, die niets van doen heeft met een klucht, en dat verandert de zaak. Een zeldzame zuinigheid in het gebruik van middelen om blikken, geheimen en gebaren te vangen, en de niet zozeer ontredderde als wel verwarde en gecompliceerde personages neer te zetten. Tweede film van deze cineast, die dezelfde obsessies in zijn opmerkelijke DROLE D`ENDROIT POUR UNE RENCONTRE tot uitdrukking bracht. Let op de goede decors (Carlos Conti) en de heldere beelden van Yves Angelo. Een fascinerende film, die echter ook wat lang is. Is dat te danken aan de zeer beladen dialogen, die deze filmer tot een epigoon van Eric Rohmer maken? Scenario van de regisseur en camerawerk van Yves Angelo.