Christine Fabréga (1931-1988): cast.
Er zijn 8 films gevonden.

Pourquoi?

1976 | Drama

Frankrijk 1976. Drama van Anouk Bernard. Met o.a. Etienne Bierry, Simone Landry, Jaime Gomez, Jacques Ary en Gérard Barret.

Een te nadrukkelijk en technisch storend drama over een 13-jarige jongen die toevallig in contact komt met drugs, verslaafd raakt en uiteindelijk aan een overdosis zal sterven. Het thema verdient natuurlijk enig respect, maar is al bij al niet echt gediend met deze naïeve, doorzichtige en dramatisch niet overtuigende aanpak.

Tamara ou comment j'ai enterré ma vie de jeune fille

1975 | Erotiek

Frankrijk 1975. Erotiek van Michel Berkowitch. Met o.a. Catherine Basset, Orlane Paquin, Jean-Jacques Fourgeaud, Max Montavon en Alain Saury.

In een weelderige witte bruidsjurk(!) beleeft Tamara haar verleden als hoer en call-girl opnieuw. Stomvervelend. De film speelt zich af in het door en door bedorven milieu van het reclamewereldje en ook onder rijke lui die niets te doen hebben. Hoewel de regie professioneel is en er met meer middelen is gewerkt dan in het pornografische genre gebruikelijk is, is kunstmatigheid troef. Een overbodige film. Technisch adviseur: Denys de la Patellière. Dat ontbrak er nog maar aan. Ook bekend als COMMENT J'AI ENTERRÉE MA VIE DE JEUNE FILLE.

Les Murs ont des oreilles

1974 | Komedie

Frankrijk 1974. Komedie van Jean Girault. Met o.a. Louis Velle, Martine Sarcey, Chantal Nobel, Juliette Mills en Jacques Marin.

Een succesvol schrijver betrekt, bij wijze van proefscheiding van zijn vrouw, met zijn kinderen en personeel een luxueus buitenhuis. De geheime dienst heeft vergeten de afluisterapparatuur uit het huis te verwijderen, wat op de diverse amoureuze relaties een onthullend en ontnuchterend effect heeft. Als de kokkin en de tuinman als spionnen ontmaskerd zijn, wordt ook de huwelijkse staat weer hersteld. Het scenario, dat als een toneelklucht werd uitgewerkt, kreeg een slordige regie in een tempo dat alle grappen voorspelbaar maakt. De bekwame acteurs kunnen en verdienen beter, maar spelen bij gebrek aan beter zó op hun charme dat ze onuitstaanbaar worden.

L'éducatrice

1974 | Erotiek, Komedie

Canada​/​​Frankrijk 1974. Erotiek van Claude Mulot. Met o.a. Jean Lefebvre, Nathalie Courval, Françoise Lemieux, Michel Galabru en Daniel Ceccaldi.

Canandees echtpaar Martine (Lemieux) en Charles Lebrun (Lefebvre) krijgt Jo[KA3]elle (Cousineau), een Frans nichtje, te logeren. Het stel meent haar seksueel te moeten opvoeden gezien haar prille leeftijd, maar het wichtje weet alles al en kan oom en tante nog het nodige bijbrengen: het echtpaar wordt zelfs tot partnerruil met een agent van de zedenpolitie en zijn vrouw gebracht. Deze muffe sekskomedie krijgt door de situering in Montreal niets extra's en de regisseur citeert koket uit zijn eigen pornofilms die hij onder pseudoniem maakte. Bekwame komieken doen tegen beter weten in hun best, maar alleen Galabru is leuk als een gefrustreerde zedelijkheidsapostel Monsieur Lambris die prostituées als missiezusters naar Caracas laat vertrekken. Het scenario is van Michel Lebrun en regisseur Mulot. Het camerawerk is van Jacques Assuérus. Ook bekend als C'EST JEUNE ET ÇA SAIT TOUT en Y'A PAS MAL À SE FAIRE DU BIEN.

Nous ne vieillirons pas ensemble

1972 | Drama, Romantiek

Italië​/​​Frankrijk 1972. Drama van Maurice Pialat. Met o.a. Marlène Jobert, Jean Yanne, Jacques Galland, Christine Fabréga en Maurice Risch.

Jean (Yanne), een documentairefilmer, getrouwd, heeft al zes jaar een relatie met een andere vrouw Catherine (Jobert) zonder verdere consequenties. Als hij haar meeneemt op een reportage en zijn professionele ergernis op haar verhaalt tekenen de eerste scheuren in de verhouding zich af zonder kans op herstel. Een autobiografisch liefdesdrama in kleine details geobserveerd, met een heftige emotionaliteit, tot het pijnlijke toe. Het gegeven van dertien in een dozijn leidde echter tot een uitzonderlijke film. Yanne werd gelauwerd op het festival van Cannes als Beste Acteur. Het scenario is regisseur Pialat naar diens roman. Het camerawerk is van Luciano Tovoli. Eastmancolor, Mono.

La Peau de torpédo

1970 | Thriller

Duitsland​/​​Italië​/​​Frankrijk 1970. Thriller van Jean Delannoy. Met o.a. Stéphane Audran, Lilli Palmer, Klaus Kinski, Frédéric de Pasquale en Michel Constantin.

De vrouw van een antiquair weet niet dat haar man in werkelijkheid een spion is en ziet daardoor zijn onderduiken met een vrouwelijke collega aan voor overspel. Ze doodt beiden, waardoor ze zowel de politie als de spionage-organisatie achter zich aankrijgt, maar uiteindelijk gaat ze toch vrijuit. De film is te spanningsloos en fragmentarisch voor een thriller en te oppervlakkig in het particuliere drama. Palmer als spionagehoofd en Kinski als killer geven sterke en verontrustende accenten in dit matig onderhoudend spionage-avontuur.

Les risques du métier

1967 | Drama

Frankrijk 1967. Drama van André Cayatte. Met o.a. Jacques Brel, Emmanuelle Riva, Nadine Alari, René Dary en Jacques Harden.

De alom bewonderde Belgische chansonnier Jacques Brel (1929-1978) maakte halverwege de jaren zestig de overstap naar film en had zijn eerste grote rol in Les risques du métier. Hij speelt een onderwijzer wiens carrière en huwelijk op de helling komt te staan wanneer hij door een aantal van zijn leerlingen wordt beschuldigd van seksueel misbruik. Brel en tegenspeelster Emmanuelle Riva zijn prima in deze bewerking van het gelijknamige, op feiten gebaseerde boek van Jean en Simone Cornec. Brel zorgde ook, hoe kan het anders, voor de muziek.

Le deuxième souffle

1966 | Misdaad, Thriller

Frankrijk 1966. Misdaad van Jean-Pierre Melville. Met o.a. Lino Ventura, Paul Meurisse, Raymond Pellegrin, Christine Fabréga en Marcel Bozzuffi.

Een gangster ontsnapt uit de gevangenis en pleegt uit geldnood een overval. Een politieman herkent zijn aanpak, weet hem bij arrestatie op slinkse wijze de naam van zijn medeplichtige te ontlokken, waarna hij in het milieu voor verklikker doorgaat. De kwaliteit van de regie en de ideale acteurskeuze zorgen voor spanning ondanks het betrekkelijk lage tempo. Op zijn beste momenten is dit misdaadverhaal een fraai noodlotsdrama, maar de perfectie van Melville's volgende film Le samouraï wordt niet bereikt. Scenario van de regisseur naar de roman van José Giovanni.