Jean Grécault

De l'amour

Frankrijk 2001. Drama van Jean-François Richet. Met o.a. Virginie Ledoyen, Yazid Aït, Mar Sodupe, Stomy Bugsy en Jean-François Stévenin.

Cœur de cible

Frankrijk 1995. Misdaad van Laurent Heynemann. Met o.a. Francis Huster, Marianne Basler, José Garcia, Jean-Yves Berteloot en Aladin Reibel.

Vanessa Wenger (Basler) is directrice van een bedrijf dat kijkonderzoeken verricht. Ze ontvangt anonieme dreigbrieven. Commissaris Beaudrillard (Huster) is een man die van literaire verfilmingen en abstracte kunst houdt en een hekel heeft aan Amerikaanse politieseries. Hij wordt belast met het onderzoek. Hij maakt kennis met een wereldje dat hij nog niet kende. Hij ontdekt dat het milieu van de tv-productie zijn eigen regels kent. Hij neemt de zaak bloedernstig want er zijn inmiddels twee vrouwen vermoord. Beaudrillard die verband ziet tussen de twee moorden en kijkcijfers, heeft algauw twee verdachten op zijn lijstje staan: de ex van Vanessa en haar broer die in de tv- wereld zijn slag wil slaan. Een intelligente satire over de Franse audiovisuele bedrijfstak waarin heel wat bekende (tv- )gezichten een rol spelen. Het scenario is van niemand minder dan Bernard Pivot die een boekenprogramma heeft op de Franse tv. Hij weet natuurlijk heel goed, waarover hij het heeft. Zijn inktzwarte humor spaart dan ook niemand. De volgende persoonlijkheden spelen zichzelf: Ivan Leva[KA3]i (voormalig directeur van Frankrijk`s omroep nummer een: France Inter), voornoemde Bernard Pivot, Bruno Masure (presentator van het journaal op tv-zender France 2), Danièle Evenou, Claude Jean-Philippe, Philippe Gildas, Claude Serillon, Pierre Tchernia, Jérôme Bonaldi en Elise Lucet. Camerawerk van Robert Alazraki. Formaat 16/9. Nicam Stereo.

La place du père

Frankrijk​/​​Zwitserland 1994. Drama van Laurent Heynemann. Met o.a. Richard Anconina, Lucile Boulanger, Marie Bunel, Justine Heynemann en Stéphane Jobert.

Tijdens een opnamesessie in een studio krijgt jazz-gitarist Anconina een telefoontje. Bunel, de ex-vriendin van wie hij al tien jaar gescheiden leeft, en hun zestien-jarige dochter Heynemann hebben een zwaar verkeersongeval gehad. Het meisje is er goed afgekomen, maar Bunel zweeft tussen leven en dood. In het ziekenhuis mijmert Anconina over de pijnlijke periode juist na hun scheiding en over de indertijd niet te beantwoorden vragen die hun dochtertje (nu gespeeld door Lucile Boulanger) stelde over de ruzie. Sentimentele story over een kind dat het slachtoffer is van scheiding van de ouders. We hebben het allemaal al vaker gezien, maar het spel van Anconina en vooral de kleine Boulanger maken de film nog redelijk aantrekkelijk. Voor het camerawerk stond Jacques Guérin in.

La petite fille

Frankrijk 1994. Drama van Jean-Paul Salomé. Met o.a. Zabou Breitman, Christian Charmetant, Michel Robin, Julie Voisin en Xavier Rothmann.

Werkeloze architecte Zabou woont met man en twee kinderen in een nette wijk. Ze zouden een modelgezin kunnen vormen, ware het niet zijn dat Zabou haar greep op de werkelijkheid langzaam maar zeker verliest en naar de fles grijpt. De enige die het merkt is haar dertien-jarige dochtertje. Haar man, geoloog van beroep, is dikwijls van huis en merkt de eenzaamheid van zijn vrouw niet op. Intimistische bewerking van een delicaat probleem, veroorzaakt door drie zeer actuele elementen: werkeloosheid, eenzaamheid en alcohol. Zabou zet haar personage zeer aangrijpend neer, maar ook het dochtertje, Voisin, is bijzonder ontroerend. Salomé schreef het scenario, in samenwerking met Bruno Dega. Voor de fotografie stond Jacques Guérin in.

La grande fille

Frankrijk 1994. Komedie van Jean-Paul Salomé. Met o.a. Zabou Breitman, Christian Charmetant, Michel Robin, Julie Voisin en Xavier Rothmann.

Mathilde (Zabou), een zevenendertig jarige werkloze architecte betrekt met haar gezin een luxueus appartement in de betere wijk van de voorstad. Alles lijkt koek en ei te zijn in dit wereldje, maar Mathilde verliest langzamerhand haar greep op het leven en vlucht weg in de alcohol. Zonder dat ze het echt beseft kan ze niet meer leven zonder drank en de enige die dit lijkt op te merken is haar dertien-jarig dochtertje Marion (Voisin). Haar man Fran[KA10]cois (Charmetant), is geoloog en brengt veel tijd door in het buitenland. Zijn lange afwezigheden zorgen voor nog meer onstabiliteit in het leven van Mathilde en als hij thuis is merkt François de wanhoop van zijn vrouw niet eens op. Een gezin staat op het punt in elkaar te storten en dit alles wordt gezien vanuit het standpunt van Marion, die met heel wat vragen blijft zitten die ze niet begrijpt. Een interessant perspectief om dit probleem te benaderen, maar de opbouw van het verhaal is niet altijd even logisch. Zabou levert een goede prestatie, maar de jonge Voisin is toch moeiteloos de ster van de film. Achter de camera werd plaatsgenomen door Jacques Guérin.

La contre-allée

Frankrijk 1991. Komedie van Isabel Sebastien. Met o.a. Jennifer Covillault, Caroline Cellier, Jacqueline Maillan, Jacques Perrin en Massimo Ghini.

De twaalfjarige Marie (Covillault) voelt zich niet thuis in het enorme appartement aan de Avenue Foch, dat haar ouders zojuist hebben betrokken. Gelukkig dat een vriendin van haar leeftijd en een vriend van haar vader haar met het wereldje van de buurt laten kennismaken. Eigenlijk geen wereldje, want de Avenue Foch is het symbool zelve van de negen grote avenues die naar de Arc de Triomphe leiden. Het gaat dus om de duurste vierkante meters van Parijs; de woonomgeving van de miljardairs. Geen zedenstudie maar een reeks clichés en wat inhoudsloos gebabbel. Het acteerwerk varieert van boeiend (Covillault) tot hinderlijk (Maillan), via de rol die de kijker totaal onverschillig laat (Perrin). Kortom, veel chique gedoe zonder inhoud.