Adalberto Maria Merli

La Cena

Italië​/​​Frankrijk 1998. Komedie van Ettore Scola. Met o.a. Fanny Ardant, Vittorio Gassman, Stefania Sandrelli, Lea Gramsdorff en Eros Pagni.

Duel of Hearts

Verenigd Koninkrijk 1992. Historische film van John Hough. Met o.a. Alison Doody, Michael York, Benedict Taylor, Billie Whitelaw en Virginia McKenna.

Een luxueus geproduceerde tv-film naar een onbenullige kasteelroman van Barbara Cartland over de jonge en mooie Lady Doody, die smoorverliefd is op de jonge Lord Taylor, tegen wie zij een afschuwelijk complot ontdekt. Ze mag uiteindelijk niet met hem trouwen, want er is een enge bloederziekte in zijn familie. Goed gespeeld, maar vreselijk uitgesponnen. Gesitueerd rond 1821. Het script werd verzorgd door Terence Feely en Lord (Lew) Grade produceerde zonder te beknibbelen.

Il colore della vittoria

Italië 1990. Drama van Vittorio De Sisti. Met o.a. Adalberto Maria Merli, Claudio Amendola, Massimo Bonetti, Sydne Rome en Nancy Brilli.

Televisiefilm over het tweede wereldkampioenschap voetbal, dat in 1934 in Italië werd gehouden en voor het eerst door de Italiaanse nationale ploeg werd gewonnen. We volgen de spelers en andere betrokkenen. Hoofdfiguur is wel Vittorio Pozzo, een journalist en voetbaldeskundige, die manager werd van het nationale elftal. We zien ook het politieke gemaneuvreer van Mussolini, die wilde pronken met het organisatietalent van zijn fascistische regering. Behoorlijk spel, goed draaiboek en goede regie.

Sciopèn

Italië 1982. Drama van Luciano Odorisio. Met o.a. Michele Placido, Giuliana de Sio, Adalberto Maria Merli, Tino Schrinzi en Lino Troisi.

Een provincieplaatsje is bezig met de oprichting van een groot symfonieorkest ten bate van het cultureel toerisme. De ambitieuze vrouw van een muziekleraar spant zich in om hem een positie als dirigent te bezorgen. Een ook in zijn muzikale carrière gestagneerde jeugdvriend wordt teruggehaald uit Milaan om ook zijn kandidatuur te stellen. Deze boeiende sociale tragikomedie geeft rake observaties van gekonkel en snobisme en enkele nogal grove grappen, naast een treffend beeld van vriendschap over rivaliteit heen. Er wordt goed geacteerd, zonder loze pretenties. De film werd ex aequo bekroond met de Gouden Leeuw als Beste Debuut met DE SMAAK VAN WATER op het festival van Venetië. Het scenario is van regisseur Odorisio. Het camerawerk is van Nando Forni. Eastmancolor.

Panagulis zei!

Italië 1980. Biografie van Giuseppe Ferrara. Met o.a. Stathis Giallelis, Pupella Maggio, Victor Cavallo, Adalberto Maria Merli en Marcella Michelangeli.

Na een mislukte aanslag op de Griekse president wordt Alekos Panagoulos in 1968 door het kolonelsregime ter dood veroordeeld; onder druk van de wereldopinie krijgt hij echter levenslang. Na vijf jaar martelingen, hongerstakingen en mislukte ontsnappingspogingen krijgt hij de door zijn familie bewerkstelligde amnestie. Hij gaat een relatie aan met de interviewster Oriana Fallaci en wordt na de val van de kolonels voor het parlement gekozen, maar hij krijgt een fataal ongeval als hij de corruptie aan de kaak wil stellen. Dit fascinerende feitenmateriaal kreeg een oppervlakkige en ondramatische aanpak waardoor de bezieling overkomt als masochisme. Fallaci, die vindt dat de biografie van haar minnaar háár exclusieve recht is, hield de opnamen in Griekenland tegen, zodat de locatie- opnamen in Athene stiekem gemaakt moesten worden en er dan ook zeer amateuristisch uitzien.

Per questa notte

Italië 1978. Drama van Carlo di Carlo. Met o.a. Adalberto Maria Merli, Eva Axon, Paolo Bonacelli, Caterina Boratto en Sara Franchetti.

Een revolutionair komt aan in de hoofdstad van een onbenoemde dictatuur, waar een revolte bloedig is neergeslagen en de oud-verzetsstrijders onder deze repressie het vertrouwen in de ideeën van weleer en in elkaar hebben verloren. Hij wil zich niet bij de nederlaag neerleggen en probeert contact te zoeken met de vroegere leider. Italiaans debuut van filmcriticus en documentarist Carlo, nadat hij een reeks van Duitse tv-produkties had gemaakt. Hij weet hier de zwerftocht van de anti-held tussen angst, wantrouwen en onzekerheid aanvankelijk beklemmend te maken, maar de al te grote onbestemdheid en de ontoereikende dramatische spankracht laten de aandacht en interesse vaak verslappen.

Le Gang

Italië​/​​Frankrijk 1976. Misdaad van Jacques Deray. Met o.a. Alain Delon, Nicole Calfan, Laura Betti, Adalberto Maria Merli en Giampiere Albertini.

Vrienden van uiteenlopende herkomst sluiten zich na WO I aaneen tot een gangsterbende die aanvankelijk met succes opereert en aan de politie weet te ontkomen, totdat de aanvoerder bij de overval op een juwelier wordt neergeschoten. Film onderscheidt zich alleen uiterlijk van andere Delon-avonturen door een nostalgische verpakking en uiterlijke vermomming van de held (met krulhaar en brilletje). Pittoreske aanpak heeft nogal wat slordigheden - te moderne gebouwen waar oude autootjes langsjagen - maar laat ook enige welkome humor toe.

Peur sur la ville

Frankrijk​/​​Italië 1975. Misdaad van Henri Verneuil. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Charles Denner, Lea Massari, Adalberto Maria Merli en Rosy Varte.

In Parijs is een seriemoordenaar actief die het op vrouwen heeft voorzien. Inspecteur Jean Letellier bijt zich vast in de zaak. En hoe. Het verhaal mag weinig verrassends te bieden hebben, regisseur Verneuil zorgt voor stevig vermaak met fraai actiewerk. Belmondo, op dat moment een zeer populaire ster, liet zich erop voorstaan zijn stunts zelf te doen, en die zijn spectaculair. De acteur klautert over het dak van Galeries Lafayette, springt door glazen daken, hangt aan balkonhekjes en komt terecht in een achtervolging bovenop een rijdende metro. Heerlijke film.

La Femme aux bottes rouges

Spanje​/​​Italië​/​​Frankrijk 1974. Drama van Juan Luis Buñuel. Met o.a. Catherine Deneuve, Fernando Rey, Jacques Weber, Laura Betti en Adalberto Maria Merli.

Door te werken in het zelfde surrealisme als vader Luis en met acteurs die met hem geassocieerd zijn haalt Bunuel zich vergelijkingen op de hals die nadelig moeten uitvallen. Niettemin had zijn film over excentrieke rijkaard die kunst koopt om te vernietigen en zich dan meet met schrijfster Deneuve - een kunstwerk op zich - opmerkelijk veel succes bij het publiek.

Processo per direttisima

Italië 1973. Drama van Lucio De Caro. Met o.a. Mario Adorf, Bernard Blier, Gabriele Ferzetti, Ira von Fürstenberg en Adalberto Maria Merli.

Een filmische aanval op de Italiaanse procesvoering met gesloten deuren. Een journaliste probeert een zaak, waarbij de verdachte aan harde verhoormethodes op het politiebureau is bezweken, in de openbaarheid te brengen. Deze goedbedoelde debuutfilm van een journalist-scenarioschrijver vervalt in te simpele zwart-wit tegenstellingen om echt te overtuigen; als corruptie in gedrag en uiterlijk zó makkelijk herkenbaar was, zou de maatschappij veel soepeler functioneren. De verbale rookgordijnen blijven door de medewerking van nagesynchroniseerde buitenlandse acteurs nogal mat.

Piedone lo sbirro

Italië​/​​Frankrijk 1973. Komedie van Steno. Met o.a. Bud Spencer, Adalberto Maria Merli, Juliette Mayniel, Raymond Pellegrin en Angelo Infanti.

Een Napolitaanse politie-inspecteur komt een heroïne- handel op het spoor en ontdekt een verbinding van de Marseillaanse onderwereld met de plaatselijke notabelen, maar moet daarbij óók opboksen tegen een jonge commissaris die zich strikt aan de regels wil houden. Succesvolle politiefilm plaatst de humeurige maar goedhartige kolos Spencer als politie- representant van het proletariaat tegenover de bureaucratie en bourgeoisie die in grove karikaturen worden neergezet. Vervolgavonturen brachten de held op exotische locaties, waardoor de sociale satire verloren ging. Steno is het pseudoniem van Stefano Vanzina. Ook bekend als FLATFOOT en THE KNOCK OUT COP.

La Villeggiatura

Italië 1973. Drama van Marco Leto. Met o.a. Adalberto Maria Merli, Adolfo Celi, Milena Vukotic en John Steiner.

Een geschiedenisleraar die weigert zich loyaal te verklaren met het fascisme, wordt in de jaren dertig verbannen naar een eiland. Zijn politieke opponent, die zijn intellectuele evenknie is, slaagt er bijna in om hem daar een gevoel van vakantie te geven om zijn verzet te sussen. Een sobere dialectische film over de verleidelijke kanten van alledaags fascisme en de zwakte van bureau-anarchie.

La prima notte di quiete

Italië​/​​Frankrijk 1972. Drama van Valerio Zurlini. Met o.a. Alain Delon, Sonia Petrova, Lea Massari, Giancarlo Giannini en Renato Salvatore.

Een leraar die vergeefs naar zijn intellectuele bestaansreden zoekt, wordt tijdelijk aangesteld op een school in Rimini, waar hij aansluiting krijgt met de zuipende en gokkende nietsnutten van de stad. Hij zet een domper op het linkse idealisme van de scholieren, maar wordt verliefd op een leerlinge die ondanks haar jeugd al een smoezelig verleden blijkt te hebben. Bemoeienis van de stad met de overspelige relatie leidt tot een tragedie. Genadeloze tekening van psychologie en milieu tilt de film boven een mogelijk melodrama uit en tekent vooral het geestelijk failliet van veertigers en de kansloosheid van de jeugd. Ongewone, maar zeer overtuigende rol van Delon als uitgebluste intellectueel die de ondergang zoekt in een fatale passie. (Ingekorte Franse versie legt alle accent op zijn rol ten koste van zijn omgeving die bovendien een misleidende nasynchronisatie kreeg waarvan de regisseur zich distantieerde.) Scenario van Zurlini en Enrico Medioli.

La Tecnica e il rito

Italië 1971. Drama van Miklos Jancsó. Met o.a. Joszéf Madaras, Adalberto Maria Merli, Marco Guglielmi, Piero Faggioni en Luigi Montini.

Een geabstraheerde biografie van Attila de Hun, die wordt gepresenteerd als symbool van de macht in alle tijden in wie volgelingen en slachtoffers zowel een magische wonderdoener als een onverslaanbare demon hebben gezien. De voor deze televisie-opdracht noodzakelijke aanpassingen voor het kleine scherm maken Jancs[KA1]o`s virtuose camerabewegingen vleugellam, waardoor de aandacht veel meer komt te liggen op de spelprestaties en op zijn ontoereikende regie. De rituele aanpak maakt de objecten (de verschillende wapens) belangrijker dan degenen die deze hanteren, zodat de film een nauwelijks oorspronkelijke of diepzinnige filosofische verhandeling wordt zonder enige vitaliteit.

Il Vero e il falso

Italië 1971. Drama van Eriprando Visconti. Met o.a. Terence Hill, Martin Balsam, Paola Pitagora, Adalberto Maria Merli en Esmeralda Ruspoli.

Een jonge Romeinse advocaat tracht tevergeefs de onschuld te bewijzen van een vrouw die beschuldigd wordt van moord op haar man. De moord werd namelijk gepleegd door diens minnares. Teleurgesteld over de slordige klassejustitie, wijdt de advocaat zich aan het burgerlijk recht. Zeven jaar later doodt de vrouw de minnares en vraagt hem opnieuw om haar te verdedigen. Ondanks het weinig aannemelijke moordmysterie dat in flash-backs wordt ontrafeld, een boeiende rechtszaakfilm. Goed spel van - zowaar - Hill en Balsam als de juridische opponenten en van Pitagora als de verdachte voor wie het bewijs van haar onschuld toen niets meer uitmaakte, omdat haar schuld nu vaststaat.