Sonia Saviange: cast.
Er zijn 3 films gevonden.

Le Crime d'amour

1981 | Drama, Misdaad

Frankrijk 1981. Drama van Guy Gilles. Met o.a. Macha Méril, Richard Berry, Jacques Penot, Piéral en Manuel Gélin.

Een jonge paranoïapatiënt doet alsof hij een moord gepleegd heeft om de aandacht van de pers op zich te vestigen en een boek in de gevangenis te kunnen schrijven. Hij belandt uiteindelijk in een inrichting. Gilles heeft een film gemaakt die zich constant op de grens van droom en werkelijkheid bevindt, maar die niet tot een synthese kan komen zoals in de films van Buñuel of Saura. Hij is ijverig en nauwkeurig te werk gegaan, maar soms is het resultaat moeizaam. Een film die de kijker niet koud laat dankzij enkele intens lyrische momenten.

Simone Barbès ou la vertu

1980 | Romantiek, Drama

Frankrijk 1980. Romantiek van Marie-Claude Treilhou. Met o.a. Ingrid Bourgoin, Martine Simonet, Michel Delahaye, Noël Simsolo en Raymond Lefevre.

Simone Barb[KA2]es (Bourgoin), een ouvreuse in een porno- bioscoop, op Montparnasse troost een collega met liefdesverdriet, gaat met een lesbische vriendin naar een vrouwenclub en krijgt in de nacht een lift van een vereenzaamde croupier van middelbare leeftijd uit het casino, maar is te moe om aan zijn toenadering gevolg te geven. Deze met zeer weinig geld gemaakte debuutfilm geeft door minutieuze aandacht de morsige milieus en personages een vanzelfsprekend bestaansrecht zonder moralisme of sensatie. Boeiende observaties wegen ruimschoots op tegen het ontbreken van een echt verhaal. Alle mannenrollen worden gespeeld door filmcritici. Het scenario is van Michel Delahaye (die de rol van de versierder speelt) en regisseuse Treilhou. Het camerawerk is van Jean-Yves Escoffier. Eastmancolor, Mono.

Le théâtre des matières

1977 | Experimenteel

Frankrijk 1977. Experimenteel van Jean-Claude Biette. Met o.a. Sonia Saviange, Howard Vernon, Philippe Chemin, Martine Simonet en Brigitte Jacques.

Het thema is niet van belang en gemakkelijk in twee zinnen samen te vatten: de tegenspoed van een voormalig harpiste die toneelspeelster wil worden. Na desillusie op desillusie keert zij terug naar haar harp. Het enige dat telt is de filmstijl, die de minimalistische schoonheidsleer in zijn waarde herstelt. Het woord voert van begin tot eind de boventoon en het geheel doet enigszins denken aan Marguerite Duras. Een calvinistische mise- en-scène met kale en lege decors, waarin besluiteloze figuren heen en weer rennen en zich allerlei onbeduidende verwikkelingen voordoen. Biette valt in geen enkele categorie onder te brengen.