Paul Guers

Joséphine, profession ange gardien : L'enfant oublié

Frankrijk 1997. Drama van Alain Bonnot. Met o.a. Mimie Mathy, Patrick Fierry, Jessica Lecucq, Nadine Spinoza en Paul Guers.

Maître Da Costa : Meurtre sur rendez-vous

Frankrijk​/​​Duitsland 1996. Thriller van Nicolas Ribowski. Met o.a. Roger Hanin, Eleonore Weisgerber, Barbara Rudnik, Pierre Malet en Michel Creton.

Les Bœuf-carottes : Sonia

Frankrijk 1996. Misdaad van Peter Kassovitz. Met o.a. Jean Rochefort, Philippe Caroit, Julie Debazac, Jean-Claude Adelin en Natacha Lindinger.

L'enfer vert

Frankrijk​/​​Portugal 1995. Misdaad van Philippe Bensoussan. Met o.a. Gérard Darmon, Didier Bezace, Valéria Cavalli, Gaiia De Laurentis en Valory Valmond.

Door tegenslag bij het pokerspel en wegens zijn dubieus verleden aanvaardt Maurice Laporte (Darmon) een moord uit te voeren voor een onbekende opdrachtgever. Dan blijkt het slachtoffer in kwestie Tommy Flamand (Bezac) te zijn, een vriend van Maurice. Samen bedenken ze een plannetje om de opdrachtgever op te lichten. Een brutale gangsterfilm over de genadeloze wereld van de speelzalen. Wie daarin verzeilt raakt en schulden maakt is het eigendom van de uitbater. Een knap gegeven dat nogal banaal uitgewerkt werd zonder veel originaliteit. Veel gepraat, weinig actie. Geschreven door Tito Topin en in beeld gebracht door Robert Alazraki. Formaat 16/9.

Le parfum d'Yvonne

Frankrijk 1994. Drama van Patrice Leconte. Met o.a. Hippolyte Girardot, Jean-Pierre Marielle, Sandra Extercatte, Richard Bohringer en Paul Guers.

Eind jaren vijftig verblijft levensgenieter Victor in een klein hotelletje in een plaatsje aan een meer tussen Frankrijk en Zwitserland. Hij houdt zich schuil, hij wil geen dienst doen in de oorlog in Algerije. Zijn bestaan wordt grondig door elkaar geschud als hij op een dag de mooie Yvonne ontmoet. Maar Yvonne blijkt niet degene te zijn voor wie ze zich uitgeeft. Mysterieuze, sfeervolle en soms nogal blote film ziet er prachtig uit, het spel is prima, maar inhoudelijk is Le parfum d'Yvonne aan de magere kant. Gebaseerd op de roman Villa Triste van Patrick Modiano.

Renseignements généraux : Opération cyanure

Frankrijk 1993. Drama van Alain-Michel Blanc. Met o.a. Victor Lanoux, Nelly Alard, Benoît Robert, Stéphanie Marie en Paul Guers.

Professor in de geneeskunde Alexandre Beauvais (Guers), eigenaar van een kliniek in Zuid-Frankrijk, wordt neergeschoten door de aanranders van een jonge vrouw die hij wilde helpen. Men denkt aan een toevallige moord. Tot zijn dochter Claude (Alard) onthult dat haar vader door mafiosi werd bedreigd. Lanoux, als de besnorde Roger Goupil, wordt met de zaak belast en lost alles in minder dan anderhalf uur op. Scenario van Victor Lanoux, Richard Nataf en Jacques Robert. Tv-film uit de reeks RENSEIGNEMENTS GENERAUX. Niet erg ingenieus, geen indrukwekkende plot, ongeloofwaardig.

Shehaweh

Canada 1992. Western van Jean Beaudin. Met o.a. Marina Orsini, Monique Mercure, Louise Laparé, René-Daniel Dubois en Jean Marchand.

Rond 1675 wordt de oogverblindende Shehaweh (Orsini), een dertig-jarige squaw, uit haar vredige nederzetting geschaakt. Haar rauwe ontvoerders nemen haar mee naar een Frans kampement in de buurt van Ville Marie, het huidige Montreal. Daar wordt zij opgevangen door Jeanne Mance (Mercure), die haar Marie noemt en haar tegen haar wil laat dopen als rooms-katholieke gelovige. Shehaweh wordt ondanks haar afkeer van het katholicisme en de Europese cultuur naar het hof van de zonnekoning Lodewijk XIV in Frankrijk gestuurd om haar beschaving bij te brengen. Als zij een aantal jaren later terugkeert naar haar geboortedorp in de Franse kolonie (later Canada), blijkt dat met de grond gelijk gemaakt te zijn. Ontroerend, meeslepend eerbetoon aan de oorspronkelijke bewoners van het Noordamerikaanse continent, dat met het nodige respect is gemaakt. Een schitterende Orsini als heldin met een tragisch lot. Zou een tv-serie worden, maar het is bij een mini gebleven, die in twee of vier delen wordt uitgezonden. Het camerawerk is van Pierre Mignot.

Les grandes familles

Frankrijk 1989. Denys de La Patellière. Met o.a. Pierre Arditi, Michel Piccoli, Roger Hanin, Anna Galiena en Renée Faure.

In feite een `remake` van de film uit 1958 van de regisseur zelf, toendertijd een immens commercieel succes. Het is een bewerking van de complexe trilogie ([KL]Les grandes familles, La chute des corps[KLE] en [KLE]Le rendez-vous aux enfers[KLE])over een puissant rijke familie, die fortuinen aan elkaar verspelen en op cynische wijze wraak op elkaar nemen worden die Maurice Druon de Prix Concourt opleverde. Deze tv-bewerking is beter dan de (wat trage, boodschapuitdragerige en nogal op Gabin afgestemde) bioscoopfilm. Hij blijft dichter bij het boek, is minder demagogisch en bevat omdat hij langer is een meer uitgewerkte karaktertypering. Een onpersoonlijke maar goede regie, want technisch is het allemaal heel goed uitgewerkt.

Les grandes familles

Frankrijk 1989. Edouard Molinaro. Met o.a. Pierre Arditi, Michel Piccoli, Roger Hanin, Evelyne Bouix en Catherine Arditi.

Een tot in de puntjes uitgewerkte bewerking (door Maurice Druon zelf, Pierre Moustiers en de regisseur) van het succesvolle epos van de romancier Maurice Druon, die op realistische en meedogenloze wijze de heersende klasse in Frankrijk ten tijde van het interbellum (de periode tussen WO I en WO II) beschrijft. Denys de la Patelli[KA2]ere maakte in 1958 van deze roman al eens een (slechte) bewerking voor film. Deze plichtmatige versie lijdt aan wisselvallig spel en een gebrek aan persoonlijke stijl. Daarentegen zijn wel de sfeer en de mentaliteit van destijds goed weergegeven.

Trois places pour le 26

Frankrijk 1988. Musical van Jacques Demy. Met o.a. Yves Montand, Mathilda May, Françoise Fabian, Patrick Fierry en Catriona Macoll.

'Ivo, monta!' riep mevrouw Livi als het tijd was dat haar zoontje Ivo van de straat kwam. Dat werd al snel Yves Montand toen de boerenfamilie het fascistische Italië de rug toekeerde en neerstreek in Marseilles. De goudomrande quasi biografie Trois places pour le 26 laat zien hoe de geboren Italiaan uitgroeide tot Frankrijks meest geliefde acteur/chansonnier. In 1988, het productiejaar van de film, was Yves Montand al 67 maar desondanks wist de viriele man (zijn toen 28-jarige vriendin schonk hem in hetzelfde jaar een kind) de hoofdrol uitstekend te vervullen. We beginnen in Marseilles waar Montand na jaren afwezigheid de planken opgaat. Terwijl hij een persoonlijke show voorbereidt overdenkt hij zijn rijke leven waarin de hunkering naar jeugdliefde Mylène (Françoise Fabian) een belangrijke rol speelt. Echtgenote Simone Signoret en minnaressen Edith Piaf en Marilyn Monroe passeren ook de revue. Regisseur Demy maakte er een opgewekte film van met af en toe een liedje en een dansje.

La Piovra 2

Duitsland​/​​Italië​/​​Verenigd Koninkrijk 1985. Misdaad van Florestano Vancini. Met o.a. Michele Placido, Florinda Bolkan, Martin Balsam, Nicole Jamet en Cariddi Nardulli.

Deze voortreffelijk geproduceerde en geacteerde, 6 uur durende mini-serie over een inspecteur van politie die vastbesloten is de Mafia te breken, is een drama van hoog niveau. Placido, als de inspecteur en bendebestrijder die hoge bendeleden, kleine dealers en keurige witte-boordencriminelen in de val lokt, levert één van de beste acteerprestaties van zijn carrière. Ook bekend als THE OCTOPUS 2.

Libertés sexuelles

Frankrijk 1977. Erotiek van Jean-Marie Pontiac. Met o.a. Paul Guers, Geneviève Grad, Gérard Klein en Catherine Robbe-Grillet.

Een hermontage van UN SOIR UNE NUIT met enkele harde pornoscènes. Vluggertjes in de wereld van de journalistiek met als enige verrassing het bittere slot: 'hij' laat 'haar' in de steek om een reportage in Colombia te maken. Beter gemaakt dan de meeste pornofilms, maar met oppervlakkige personages, zwak scenario en vol met de gebruikelijke cliché's.

Blondy

Duitsland​/​​Frankrijk 1975. Thriller van Sergio Gobbi. Met o.a. Bibi Andersson, Catherine Jourdan, Mathieu Carrière, Rod Taylor en Paul Guers.

De vriendin van een Amerikaanse NATO-deskundige die in Wenen een pleidooi tegen de bacteriologische oorlogvoering komt houden, wordt door een bevriende tolk voorgesteld aan een jongeman die haar in een sado-masochistische relatie horig maakt. Zelfmoord uit liefdesverdriet van de Amerikaan blijkt moord en een complot van extremisten, waar zowel de tolk als de minnaar bijhoren. Politieke thriller-elementen zijn alleen de versiering van uitgesponnen erotische scènes die door inzet van Carrière als homme fatal meer plechtstatig dan prikkelend zijn. Andersson en Taylor lijken voornamelijk beduusd over de film waarin ze zijn verzeild. Ook bekend als GERMICIDE.

Pourvu qu'on ait l'ivresse

Frankrijk​/​​Italië 1974. Drama van Rinaldo Bassi en Reynald Bassi. Met o.a. Denise Roland, Paul Guers, Alain Noury, Stefania Careddu en Valérie de Tilbourg.

Bewerking van de roman [KL]Gamiani[KLE], een weinig bekend werk van Alfred de Musset. De kwaliteit van het spel maakt deze film de moeite waard, want ondanks de buitenopnamen op lokatie in Itali[KA3]e (erg mooie fotografie van Etienne Szabo) gaat het om gefilmd toneel en is de cinematografische waarde uiterst laag. Bovendien past de muziek van Carl Orff slecht bij de romantische entourage. Ook bekend als QU'IMPORTE LE FLACON POURVU QU'ON AIT L'IVRESSE.

Les Noces de porcelaine

Frankrijk 1974. Drama van Roger Coggio. Met o.a. Mylène Demongeot, Paul Guers, Françoise Giret, Michel de Ré en Christine Lelouch.

Een feestje ter gelegenheid van een huwelijksjubileum mondt uit in een 'waarheidsspel' waar lang verzwegen verhoudingen, verlangens en frustraties in de openbaarheid komen. Uit de hierin resulterende groepsseks vlucht een van de gastes weg en verongelukt. De serieus bedoelde psychologische ontleding wordt een oeverloze banaliteit, waarmee de acteurs niet anders overweg kunnen dan met potsierlijke schmiere. Het zou allemaal dolkomisch zijn als er niet óók nog een vette saus van pretenties en pseudo-intellectualisme overheen was gegoten, zodat de film niet alleen belachelijk is, maar vooral uiterst vervelend.

La Ville dont le Prince est un enfant

Frankrijk 1974. Drama van Jean Meyer. Met o.a. Paul Guers, Didier Haudepin, Jean Deschamps, Philippe Paulino en Gil Raab.

Een bewerking van het stuk van Montherlant; gefilmd toneel, cinematografisch van geen belang. Goed gespeeld, vooral door de twee jonge hoofdrolspelers.

Le Feu aux Lèvres

Frankrijk 1972. Drama van Pierre Kalfon. Met o.a. Olga Georges-Picot, Bernard Verley, Paul Guers, Jacques Portret en Karin Petersen.

Verbitterd over de dubbele moraal van haar echtgenoot en zijn notabele kennissenkring, versiert de vrouw van een seksuoloog een sensatiejournalist, die ze overhaalt om de perversiteiten van haar milieu in de openbaarheid te brengen, zonder te beseffen dat ze zelf óók het slachtoffer zal worden van zijn onthullingen. De veronderstelde aanklacht tegen de vercommercialisering van de erotiek doet hypocriet aan, omdat de film zelf niet anders doet. Dat levert overigens werkzaam suggestieve scènes op - contact tussen heldin en journalist in een seks-bioscoop waar voyeurisme op het doek en in de zaal verdubbeld wordt - hoewel het te pas en te onpas in beeld brengen van Parijse monumenten de commerciële export-overwegingen zeer nadrukkelijk duidelijk maakt.

Au bon beurre

Italië​/​​Frankrijk 1971. Komedie van Edouard Molinaro. Met o.a. Roger Hanin, Andréa Ferréol, Jean-Claude Dauphin, Christine Pascal en Paul Guers.

Parijse melkboer en zijn vrouw komen tijdens WO II tot welstand en aanzien door zonder politiek benul of stellingname op het juiste moment de passende stap te ondernemen: een gevluchte krijgsgevangene aangeven, met verse eieren maarschalk Pétain paaien, een Duitse soldaat tot huisvriend maken en afstoten wanneer de geallieerden oprukken, nog net vóór bevrijding een joodse onderduiker opnemen en zich bij het verzet aansluiten. Quasi gemoedelijke toon van film en acteren maken gedachteloos opportunisme des te schrijnender, hoewel verhaalopbouw en buurtbewoners ook andere kanten laten zien. In homogene rolbezetting springt Dauphin eruit als de jonge soldaat. TV-werk van Molinaro is aanzienlijk interessanter dan zijn bioscoopfilms.

Delphine

Frankrijk 1968. Drama van Eric Le Hung. Met o.a. Dany Carrel, Maurice Ronet, Paul Guers, Frédéric de Pasquale en Nino Ferrer.

Een geëmancipeerde journaliste vindt haar primeurs in het mondaine nachtleven door er uiteenlopende minnaars op na te houden. Ze wordt oprecht verliefd op een door haar geïnterviewde kunstschilder, maar vlucht in de armen van weer een ander, voordat ze het risico loopt haar vrijheid op te moeten geven. Een weinig overtuigende film die zelfstandigheid gelijk schakelt met het rondhangen in nachtclubs. Bovendien zijn alle minnaars - ook De Pasquale als de Ware Jacob - onderling zó inwisselbaar dat het gewetensconflict van de heldin niet overtuigend overkomt.

Un épais manteau de sang

Frankrijk 1967. Erotiek van José Bénazéraf. Met o.a. Valérie Lagrange, Paul Guers, Hans Meyer, Eric Arnal en Kacia Bartel.

Vier huurlingen hebben in Afrika een hoeveelheid diamanten gestolen. Een van hen komt om het leven, een tweede moet vluchten en de twee anderen bouwen met de buit een moderne kliniek. Nadien zorgen vrouwen voor extra complicaties.

La bien-aimée

Frankrijk 1967. Drama van Jacques Doniol-Valcroze. Met o.a. Michèle Morgan, Paul Guers, Jean-Marc Bory, Eléonore Hirt en Marc Eyraud.

Meer een herziening dan een bewerking van de roman [KL]Fanny[KLE] van Lucie Faure. Parijs aan het einde van de negentiende eeuw. Een bankier, de graaf van Frezac (Guers) wordt na een hartaanval op de vloer van zijn kantoor aangetroffen. Een vriend vertelt het trieste verhaal aan Fanny (Morgan), die al tien jaar lang een relatie met de graaf had, hoewel hij getrouwd was en kinderen had. Tenminste, dat dacht iedereen toch. De waarheid blijkt echter heel anders te zijn. Behalve met de subtiele dialogen en het hoogstaande spel van de acteurs hebben we hier te maken met een regisseur die het tv-gebeuren heeft weten te verrijken met zijn scheppende geest (1920-1989). Elk beeldt verwijst naar een schilderij van de impressionistische meesters van die tijd. 'Overdreven esthetiek' volgens sommigen, maar dat doet niks af aan het verhaal en aan de bijzonder betoverende helderheid van het geheel.

La bien aimée

Frankrijk 1966. Drama van Jacques Doniol-Valcroze en Jacques Donio-Valcroze. Met o.a. Jean-Marc Bory, Paul Guers en Michèle Morgan.

Meer een herziening dan een bewerking van de roman [KL]Fanny[KLE] van Lucie Faure. Parijs aan het einde van de negentiende eeuw. Een bankier, de graaf van Frezac (Guers) wordt na een hartaanval op de vloer van zijn kantoor aangetroffen. Een vriend vertelt het trieste verhaal aan Fanny (Morgan), die al tien jaar lang een relatie met de graaf had, hoewel hij getrouwd was en kinderen had. Tenminste, dat dacht iedereen toch. De waarheid blijkt echter heel anders te zijn. Behalve met de subtiele dialogen en het hoogstaande spel van de acteurs hebben we hier te maken met een regisseur die het tv-gebeuren heeft weten te verrijken met zijn scheppende geest (1920-1989). Elk beeldt verwijst naar een schilderij van de impressionistische meesters van die tijd. 'Overdreven esthetiek' volgens sommigen, maar dat doet niks af aan het verhaal en aan de bijzonder betoverende helderheid van het geheel.

Il Magnifico cornuto

Italië​/​​Frankrijk 1964. Komedie van Antonio Pietrangeli en Antonioni Pietrangeli. Met o.a. Ugo Tognazzi, Claudia Cardinale, Paul Guers, Bernard Blier en Michèle Girardon.

Een getrouwde man ontdekt tijdens een slippertje met hoeveel raffinement zijn vriendin haar echtgenoot weet te sussen en gaat twijfelen aan de trouw van zijn eigen wederhelft. De Italiaanse bewerking van LE COCU MAGNIFIQUE heeft een bravoure-rol van Tognazzi, maar zijn jaloerse fantasieën zijn op den duur pikant noch leuk.

Amore mio

Italië 1964. Romantiek van Raffaello Matarazzo. Met o.a. Eleonora Brown, Didi Perego, Antonella Lualdi en Paul Guers.

Een getrouwde jonge zakenman op zakenreis voorkomt dat een jonge vrouw zelfmoord pleegt en neemt haar in dienst als zijn secretaresse. Zij wordt echter langzamerhand verliefd op hem, hetgeen alles erg ingewikkeld maakt. Goed sentimenteel drama waarin uitstekend gespeeld wordt.

Le Bluffeur

Frankrijk 1963. Misdaad van Sergio Gobbi. Met o.a. Paul Guers, Dany Carrel, Félix Marten, Pascale Roberts en Roland Lesaffre.

Na een celstraf wil een gangster een nieuwe slag slaan, maar hij wordt tegengewerkt door zijn vroegere medeplichtigen die hij in de steek had gelaten. De politie verdenkt hem van door hèn gepleegde inbraak, maar kan niets bewijzen en gebruikt de rivaliteit om de nog overlevenden van de gangsteroorlog te arresteren. Deze low-budget gangster-film heeft een vlot begin, maar dan slaat het scenario onbegrijpelijk op hol. De opnamen in de straten van Parijs geven de scènes de suggestie van realiteit, die door soms bar slechte spelprestaties weer teniet wordt gedaan.

La Baie des Anges

Frankrijk 1963. Romantisch drama van Jacques Demy. Met o.a. Jeanne Moreau, Claude Mann, Paul Guers, Henri Nassiet en André Certes.

De jonge bankemployé Jean (Mann) hoort hoe collega Caron (Guers) diens magere salaris aanvult in het casino. Dat lijkt Jean ook wel wat. En inderdaad: na een uurtje roulette heeft hij al een half jaarsalaris bij elkaar verdiend. Hij reist af naar Nice, begint daar de dure casino's te bezoeken en ontmoet daar de mooie, intrigerende Jackie (Moreau), die ook wel van een gokje houdt. De hoogblonde Moreau laat het prachtig uit de klauwen lopen, in stemmig zwart-wit, met mooie muziek van Michel Legrand op de achtergrond.

Kali-Yug

Duitsland​/​​Frankrijk​/​​Italië 1963. Avonturenfilm van Mario Camerini. Met o.a. Paul Guers, Senta Berger en Lex Barker.

Palmer en zijn Indiase vriend Gopal zijn gevangen genomen door de maharadja van Kasnabad die denkt dat zij bij de sekte horen die zijn kleinzoon heeft ontvoerd. De danseres Amrita bevrijdt hen, met het doel hen uit te leveren aan de sekte. Ze wordt echter verliefd op Palmer en dit weerhoudt haar ervan haar opdracht uit te voeren. Maar dan ontdekt ze dat de dokter van een andere vrouw houdt...

Kali Yug: La dea della vendetta

Frankrijk​/​​Italië​/​​Duitsland 1963. Avonturenfilm van Mario Camerini. Met o.a. Paul Guers, Senta Berger en Lex Barker.

Palmer en zijn Indiase vriend Gopal zijn gevangen genomen door de maharadja van Kasnabad die denkt dat zij bij de sekte horen die zijn kleinzoon heeft ontvoerd. De danseres Amrita bevrijdt hen, met het doel hen uit te leveren aan de sekte. Ze wordt echter verliefd op Palmer en dit weerhoudt haar ervan haar opdracht uit te voeren. Maar dan ontdekt ze dat de dokter van een andere vrouw houdt...

Kali Yug, la dea della vendettà

Duitsland​/​​Frankrijk​/​​Italië 1963. Avonturenfilm van Mario Camerini. Met o.a. Paul Guers, Senta Berger, Lex Barker, Sergio Fantoni en Ian Hunter.

Een Britse arts in India rond de eeuwwisseling weet de autoriteiten niet te overtuigen van verdwijningen en moordaanslagen die hij heeft gezien en wordt zelf gearresteerd. Na zijn ontsnapping weet hij de indruk te wekken dat hij door een tijger is gedood en duikt hij onder bij een tempeldanseres. Dan wordt een kleinzoon van de maharadja ontvoerd. Deze kleurrijke exotische avonturenfilm houdt de aandacht meer geamuseerd dan geboeid vast door een overmaat van intriges en complicaties. Internationale rolbezetting. Scenario van Guy Elmes, Leo Benvenuti en Piero de Bernardi. Camerawerk van Aldo Tonti. Vervolgfilm: IL MISTERO DEL TEMPIO INDIANO.

Il mistero del tempio indiano

Duitsland​/​​Italië​/​​Frankrijk 1963. Avonturenfilm van Mario Camerini. Met o.a. Paul Guers, Senta Berger, Lex Barker, Sergio Fantoni en Ian Hunter.

In het vervolg op KALI YUG, LA DEA DELLA VENDETTA ontdekt de held dat de kleinzoon van de Maharadja is ontvoerd door de sekte van de Thugs, die ook zijn getrouwde geliefde gevangen hebben genomen. In de daarop volgende strijd sneuvelt zowel de op de held verliefde tempeldanseres als de militaire echtgenoot van de vrouw, zodat een meervoudige happy ending mogelijk is. Nogal spectaculair uitgevallen actiescènes in het exotisch decor van India. Scenario van Guy Elmes, Leo Benvenuti, Piero de Bernardi, naar Robert Westerby. Camerawerk van Aldo Tonti.

Le crime ne paie pas

Italië​/​​Frankrijk 1962. Komedie van Gérard Oury. Met o.a. Edwige Feuillère, Gabriele Ferzetti, Gino Cervi, Rosanna Schiaffino en Michèle Morgan.

Deze episodenfilm in all star-bezetting naar romantische stripverhalen laat in vier verschillende perioden de heldin uit naam van de liefde een misdaad plegen en hiervoor straf ondergaan. De verhalen gaan van de Renaissance tot de tegenwoordige tijd, waarin een bezoek aan de vertoning van een film LE CRIME NE PAIE PAS het startpunt van de intrige is. De decoratieve aanpak van Oury maakt de film tot kitsch, zonder de komedie-elementen die later zijn sterkste kant zouden blijken. Door de spitse dialoog is de sketch van Morgan en Noiret over chantage en politiek gekonkel anno 1878 een uitschieter. Scenario van regisseur Oury, Jean-Charles Tachella en Paul Gordeaux.

Les Parisiennes

Frankrijk 1961. Komedie van Jacques Poitrenaud, Michel Boisrond, Claude Barma en Marc Allégret. Met o.a. Dany Saval, Darry Cowl, Henri Tisot, Dany Robin en Christian Marquand.

Een episode-film. Een nachtclubdanseres ziet een filmproducent aan voor een toerist uit de provincie. Een sjieke dame probeert de weinig enthousiaste verhalen van haar ex-minnaar te logenstraffen. Een modeontwerpster heeft een te groot vertrouwen in de loyaliteit van haar vriendin en haar verloofde. Een jong meisje stelt tegenover haar opschepperige vriendin een minnaar van haar moeder als haar eigen aanbidder voor, maar verzwijgt de nachtelijke bezoeker als ze alleen thuis is. Het vierluik varieert van flauw tot wel aardig, maar de charme en het esprit van Robin, Arnoul en Brion redden deel 2 en 3. De vierde sketch is een bijna historisch document door de piepjonge Deneuve en Halliday.

La Mort a les yeux bleus

Frankrijk 1961. Thriller van Dany Fog. Met o.a. Nadia Gray, Paul Guers, Elga Andersen, Bruno Cremer en Mireille Darc.

De ontrouwe en rijke echtgenote van een thrillerschrijver wordt vermoord. Haar man heeft een waterdicht alibi. Zijn verliefde secretaresse blijkt - door hem aangezet - de schuldige. Een middelmatige thriller, die de spanning en interesse al snel doet verslappen en de aandacht verschuift naar uitvoerige liefdesscènes die weinig suggestief zijn. Ondanks de betrekkelijk korte tijdsduur tergend traag.

Une Gueule comme la mienne

Frankrijk 1960. Drama van Frédéric Dard. Met o.a. Paul Guers, Claire Maurier, Jacques Duby, Olivier Hussenot en Howard Vernon.

Een schrijver die actief is in het verzet, wordt uit baatzucht van de Gestapo gered door een collaborerende uitgever, met wiens vrouw hij een verhouding krijgt. Ze misbruikt hem om haar echtgenoot op te ruimen voor een andere minnaar. Uit wraak dirigeert hij de geallieerden in een bombardement waarbij zij sneuvelt. De regiepoging van de thriller-schrijver Dard heeft suggestieve en spannende verzetsscènes, maar het overspelverhaal verzandt in lamlendige clichés.

Sergent X

Frankrijk 1960. Drama van Bernard Borderie. Met o.a. Christian Marquand, Noëlle Adam, Paul Guers, Daniel Cauchy en Yves Barsacq.

Een doodgewaande avonturier ontdekt dat zijn zwangere vriendin met een ander is getrouwd en gaat in het vreemdelingenlegioen. Bij olieboringen in de Sahara ontmoet hij het echtpaar weer, maar verdwijnt na een heldhaftig blussen van een oliebrand uit hun leven. Een onevenwichtige combinatie van romantisch melodrama met actiefilm- en zelfs documentaire-elementen. Broeierig, maar vlak geacteerd. Fraaie woestijnfotografie van Renoir.

Le Bourreau attendra

Frankrijk​/​​Spanje 1960. Misdaad van Robert Vernay. Met o.a. Paul Guers, Claire Maurier, Arturo Fernandez en Robert Berri.

Een ontsnapte dwangarbeider krijgt een lift van een smokkelaarspaar en steekt met hen de Spaanse grens over. Als klap op de vuurpijl wordt hij dan nog verliefd op de vrouw. Niks nieuws onder de zon, maar verzorgd camerawerk en dito vertolking.

La Fille aux yeux d'or

Frankrijk 1960. Drama van Jean-Gabriel Albicocco. Met o.a. Marie Laforêt, Paul Guers, Françoise Prévost, Françoise Dorléac en Jacques Verlier.

Fotograaf wordt voor het eerst echt verliefd op mysterieuze jonge vrouw die geheim verbergt. Ze blijkt verhouding te hebben met dominante lesbienne, die als pogingen om haar aan held te ontrekken geen succes hebben, de vrouw vermoordt. Verhaal van De Balzac werd door modieuze situering en nadrukkelijke esthetiek van elke opname, zonder meer kitsch die in geen enkel opzicht overtuigt en emotionele of erotische spanning wekt. Filmtitel zou handelsmerk van Lafor[KA4]et blijven (het meisje met de gouden ogen).

Marie-Octobre

Frankrijk 1959. Drama van Julien Duvivier. Met o.a. Danielle Darrieux, Serge Reggiani, Bernard Blier, Paul Guers en Paul Meurisse.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog vormden ze een hechte verzetsgroep. Toch bleek een van hen een verrader. Nu, vijftien jaar later, komen ze weer bij elkaar. Wie heeft destijds het vertrouwen geschaad? Fraai psychologisch drama in zwart-wit speelt zich af in een landhuis waar de voormalige partners - negen mannen en één vrouw - elkaar het vuur aan de schenen leggen. Regisseur Duvivier (Pépé le Moko) zit er met een beweeglijke camera bovenop. Naar het boek van Jacques Robert, dat in 2008 met dezelfde titel opnieuw werd verfilmd voor televisie.

L' Eau à la bouche

Frankrijk 1959. Komedie van Jacques Doniol-Valcroze. Met o.a. Françoise Brion, Alexandra Stewart, Paul Guers, Bernadette Lafont en Jacques Riberolles.

Een erfeniskwestie brengt achterneven en nichten die elkaar door een vete van de ouders niet kennen op een familiekasteel bijeen. De verloofde van een van de vrouwen geeft zich uit voor een neef die pas later zal komen. Ondanks de persoonsverwisselingen ontstaan tijdens een onweersnacht liefdesparen, waarna 's ochtends de ware identiteiten aan het licht komen. Deze liefdeskomedie inspireerde zich op DE GLIMLACH VAN EEN ZOMERNACHT, LA REGLE DU JEU en de Franse theatertraditie en combineert hun elegantie met eigentijds cynisme die de film bij de première hoogst gewaagd deed lijken. Nu is het een intelligente marivaudage die acteurs en actrices aan het begin van hun carrière dankbare kansen bood.

J'irai cracher sur vos tombes

Italië​/​​Frankrijk 1959. Drama van Michel Gast. Met o.a. Christian Marquand, Antonella Lualdi, Paul Guers, Renate Ewert en Fernand Ledoux.

Een man, die er zwart uitziet, maar een halfbloed is, wreekt het lynchen van zijn broer door vrouwen in de hogere blanke kringen te verleiden en te compromitteren. Hij wordt verliefd en wil met zijn vriendin vluchten, maar bij de grens worden zij beiden neergeschoten. De roemruchte, onder pseudoniem geschreven imitatie 'Amerikaanse hardboiled roman' van Boris Vian kreeg in het geweld een sensationeel aangezette verfilming van de debutant. Met nep-Amerikaanse locaties mist de film iedere overtuigingskracht, maar weet op een averechtse manier toch te boeien.

Die Schöne Lügnerin

Duitsland​/​​Frankrijk 1959. Komedie van Axel von Ambesser. Met o.a. Jean-Claude Pascal, Helmut Lohner, Paul Guers, Hans Moser en Jacqueline Marbeaux.

De adellijke secretaris van prins Von Metternich doet zich tegenover een naaister voor als een simpele lakei. Het meisje dringt zich om hem binnen op een hofbal ter gelegenheid van een conferentie van staatshoofden. Zij maakt indruk op tsaar Alexander, maar wordt vervolgens verdacht van spionage. De Oostenrijkse romantiek heeft in scenario en rolbezetting meer potentiële kwaliteit dan de verwante film waaraan Schneider haar eerste roem te danken heeft. De spontane charme die deze films toch hadden, ontbreekt hier: er wordt een geur van mottenballen verspreid.

A Tale of Two Cities

Verenigd Koninkrijk 1958. Historische film van Ralph Thomas. Met o.a. Christopher Lee, Dirk Bogarde, Dorothy Tutin, Cecil Parker en Stephen Murray.

Een van vele verfilmingen van de gelijknamige roman van Charles Dickens. Ster Dirk Bogarde (eerder in vruchtbare samenwerking met regisseur Thomas voor de Doctor Sparrow-serie) neemt de hoofdrol van aan lager wal geraakte advocaat Sydney Carton op zich. Tijdens Franse Revolutie verricht hij (toch) ultieme liefdesdaad voor ware liefde Lucie (Tutin). In een interview uit 1990 zei Bogarde: 'Betty (producente Betty E. Box) en Ralph maakten een kapitale vergissing door de film niet in kleur te draaien. Hadden ze dat wel gedaan, dan zou de film nu nog het bekijken waard zijn.' Waarmee hij onbedoeld de eigenzinnige gedetailleerdheid van regisseur Thomas' versie tekort deed.

Les Collégiennes

Frankrijk 1957. Drama van André Hunebelle. Met o.a. Gaby Morlay, Paul Guers, Henri Guisol, Marie-Hélène Arnaud en Estella Blain.

Een welgesteld meisje wordt wees en moet naar een kostschool. Om haar welstand en aantrekkelijkheid wordt ze het slachtoffer van de jaloezie van haar medeleerlingen; bovendien moet ze de hitsige stiefvader van haar vriendin op een afstand houden. Dit clich[KA1]ematige internaatsdrama moest een reeks jonge actrices lanceren (wat alleen lukte met de kleinste rol, die van de nog onherkenbare debutante Catherine Deneuve). Gaby Morlay als de strenge maar rechtvaardige rectrix is de enige die kwaliteit toont.

La tour de Nesle

Frankrijk​/​​Italië 1955. Avonturenfilm van Abel Gance. Met o.a. Pierre Brasseur, Michel Bouquet, Sylvana Pampanini, Paul Guers en Henry Toja.

Pampanini, die tijdens de afwezigheid van Lodewijk X Frankrijk regeert, draagt geen kuisheidsgordel en verslindt heel wat adellijke minnaars, waarvan de ze de lijken in de Seine laat smijten, want wie de liefde met de koningin van Frankrijk bedreven heeft, mag het niet meer navertellen. Kapitien Brasseur stelt een onderzoek in. Bordkartonnen historische spektakelfilm. Het scenario werd geschreven door Fuzellier en de regisseur. Reeds eerder gefilmd in 1937.

La torre del piacere

Italië​/​​Frankrijk 1955. Drama van Abel Gance. Met o.a. Silvana Pampanini, Pierre Brasseur en Paul Guers.

Een perfide koningin, onverzadigbaar waar het 't verleiden van mannen betreft, versiert de ene na de andere heer, maakt dankbaar gebruik van hun diensten en laat hen dan vallen. Al haar minnaars veroordeelt zij ter dood, ook de twee jongemannen die haar zoons blijken te zijn. Pampanini is prachtig onder de kundige regie van Gance.

Les Chiffonniers d'Emmaüs

Frankrijk 1954. Drama van Robert Darène. Met o.a. André Reybaz, Gaby Morlay, Madeleine Robinson, Pierre Trabaud en Pierre Mondy.

Oprichting door Abb[KA1]e Pierre van de gemeenschap van de Emma[KA3]usgangers voor sociaal misdeelden. Film weet al te grote en daarmee onovertuigende nobelheid in de voorstelling te vermijden, maar kan niet voorkomen dat alle (uit het leven gegrepen?) grotere en kleinere drama's die Abbé Pierre probeert te helpen of op te lossen, op evenzovele bekende clichés uit reeksen zelfkantfilms lijken. Reybaz is waarschijnlijk op uiterlijke gelijkenis gekozen, maar blijkt in hoofdrol geen sterk acteur.