Frédéric Mitterrand

Fairouz

Frankrijk 1998. Documentaire van Frédéric Mitterrand.

Que la lumière soit !

Frankrijk 1997. Komedie van Arthur Joffé. Met o.a. Hélène de Fougerolles, Tchéky Karyo, Ticky Holgado, Pierre Arditi en Sergio Castellitto.

Madame Butterfly

Frankrijk 1995. Muziek van Frédéric Mitterrand. Met o.a. Ying Huang, Richard Troxell, Ning Liang, Richard Cowan en Jing Ma Fan.

Butterfly (Huang) is een vijftien-jarige geisha, die trouwt met Benjamin Franklin Pinkerton (Troxell), een officier van de Amerikaanse marine die in Nagasaki met verlof is. Voor Pinkerton is het eigenlijk een grapje, want een dergelijk huwelijk is in Amerika ongeldig, maar de jonge bruid neemt het bloedserieus en bekeert zich zelfs tot het christendom. Havenmeester Sharpless (Cowan) waarschuwt Pinkerton voor lichtzinnigheid. Daarna licht Pinkertons oorlogsbodem het anker en Butterfly blijft achter met haar trouwe dienstmaagd Suzuki (Liang) en wacht op zijn terugkeer. Inderdaad komt Pinkerton drie jaar later terug, maar dan met zijn Amerikaanse vrouw. Het eindigt voor Butterfly in een diepe tragedie. Regisseur Mitterand`s tweede film is een geslaagde bewerking van de gelijknamige opera van Giacomo Puccini, waarvoor hij ook het scenario schreef. Er werd gedraaid in Tunesi[KA3]e dat moest doorgaan voor Japan in 1905 en dat is beslist gelukt. Hoofdrol Huang is een Chinese sopraan, die haar rol prachtig doet en een streling voor oog en oor is. Cowan zingt een indrukwekkende baritonpartij. De muzikale bewerking was in de vaardige handen van James Conlon. De fraaie kostuums zijn van Christian Gasc, de libretto`s zijn van Giusseppe Giacosa en Luigi Illica. Het camerawerk is van Philip Welt. Voor operaliefhebbers (zelfs op het kleine scherm) een regelrechte aanrader. Panavision widescreen en Dolby-geluid.

Visconti

Frankrijk 1990. Biografie van Frédéric Mitterrand. Met o.a. Luchino Visconti, Silvana Mangano, Helmut Berger, Anna Magnani en Alain Delon.

Het portret van de Italiaanse cineast vol tegenstellingen: aristocraat en communist, vader van het neo-realisme en filmer van de decadentie, intieme vriend van Maria Callas en homoseksueel enz. Zo op het oog een wispelturig type maar in feite de meester achter een reeks films, die zonder enige twijfel uniek zijn en dan is er over zijn esthetiek nog niets gezegd. Dat is die van een artiest die voor alles onophoudelijk de tegenstrijdigheden van de maatschappij waarin hij leefde observeerde. Met goed gekozen fragmenten uit zijn films.

Luis Mariano

Frankrijk 1990. Biografie van Frédéric Mitterrand. Met o.a. Louis Mariano, Francis Lopez en Jacqueline Cartier.

Gemaakt ter gelegenheid van de uitgave van het werk Luis Mariano, le coeur qui chante van Jacques Rouhaud en Patchi. De, ook al is zijn stijl vanzelfsprekend sterk verouderd, boeiende biografie van een zanger die zichzelf speelt. Met talrijke beelden van destijds en filmfragmenten waarin hij de ster was. Hij werd in 1945 tijdens Kerstmis tot prins van de operette gedoopt met 'La belle de Cadix', werd over de hele wereld beroemd en stierf op 14 juli 1970. Kortom, een heel tijdperk.

Paris vu par...20 ans après

Frankrijk 1984. Drama van Bernard Dubois, Philippe Garrel, Frédéric Mitterrand, Vincent Nordon en Philippe Venault. Met o.a. Agathe Vannier, Julien Dubois, Daniel Mesguich, Christine Boisson en Jean-Pierre Léaud.

Een herhaling van wat al gedaan werd in 1964 met PARIS, VU PAR... Het resultaat is wisselvallig. Het onderwerp dat Akerman koos voor J'ai faim, j'ai froid is onbetekenend. Nordons Paris-Plage is behoorlijk banaal. Venault geeft een bijzondere visie op euthanasie in Canal Saint-Martin. Wat betreft Dubois, hij slaagt erin de interesse te wekken, maar weet niet helemaal te overtuigen met Place Clichy. Mitterand maakte het pessimistische en provocerende Rue du Bac, maar al deze regisseurs vallen in het niet naast het talent van Garrel die ons in zijn Rue Fontaine een blik gunt in zijn gekwelde, obsessieve en zeer persoonlijke wereld.

La mémoire courte

Frankrijk​/​​België 1979. Thriller van Eduardo de Gregorio. Met o.a. Nathalie Baye, Bulle Ogier, Philippe Léotard, Adrian Brine en Claire Wauthion.

Judith Mesnil (Baye) werkt als tolk voor Unesco. Op een dag wordt haar gevraagd onderzoek te doen naar de schrijver Marcel Jaucourt, om het leven gekomen bij een auto-ongeluk in Argentinië. Ze ontdekt dat hij met een boek bezig was over verborgen nazi's en komt op het spoor van een man die op oorlogsmisdadigers jaagt. Regisseur De Gregorio en scenarist Edgardo Cozarinsky maken het de kijker niet makkelijk door een acteur verschillende personages te laten spelen. Leuk zijn de cameo's van collega-regisseurs Jacques Rivette, Benoît Jacquot, Barbet Schroeder en Frédéric Mitterrand.

Roberte

Frankrijk 1978. Drama van Pierre Zucca. Met o.a. Denise Morin-Sinclaire, Pierre Klossowski, Martinb Loeb, Barbet Schroeder en Juliet Berto.

Experimentele ongein over een gefrusteerde huisvrouw met le tout Paris in bijrolletjes. Schroeder, Berto en Schmid zijn zelf regisseurs van dit soort draken en Frédéric Mitterand is het zenuwachtige zoontje van président de la République François, en presentator van een filmprogramma op de Franse staatszender TFI. Alain Cuny is alleen te hóren als de stem van de Heilige Geest.

Les Conquistadores

Frankrijk 1976. Drama van Marco Pauly. Met o.a. Gérard Desarthe, Dominique Labourier, Yves Alfonso, Féodor Atkine en Richard Boringer.

Een mislukte musicus en componist stelt zijn vrouw verantwoordelijk voor het stuklopen van hun huwelijk. Hij vlucht in zijn fantasie om een opera over de conquistadoren te kunnen schrijven. Zijn vrouw verlaat hem. Een ambitieuze beschrijving van hoe een eenzame man met claustrofobische angsten langzamerhand gek wordt. Daarnaast heeft de maker ook nog een fantasie-droomwereld geschapen. Helaas doet de film onbeholpen aan, vervalt hij in herhalingen en zijn er voortdurend stijlwisselingen. Tot op heden was dit de eerste en laatste film van Marco Pauly. Verder is het vermelden waard dat talrijke medespelers die toen nog jong en praktisch onbekend waren later carrière hebben gemaakt.

Le triangle écorché

Frankrijk 1975. Drama van Pierre Kalfon. Met o.a. Sabine Glaser, Jacques Portet, Henri Deus, Frédéric Mitterrand en Sarah Sterling.

Het klassieke verhaal van een driehoeksrelatie binnen een bourgeois-gezin. Ditmaal is het de vrouw die een minnaar neemt. De gehele film is opgebouwd rond de vraag of zij bij haar man weggaat of niet. Een mager thema, bewerkt met behulp van eindeloos geklets, zogenaamd om de in dit milieu gangbare zeden weer te geven. Een tamelijk saaie film, de laatste van deze cineast die zich sedertdien heeft gericht op de productie en de distributie. De muziek is niet gek.

L' Assassin musicien

Frankrijk 1974. Drama van Benoît Jacquot. Met o.a. Anna Karina, Joël Bion, Philippe March, Howard Vernon en Hélène Collomb.

Een paranoïde jongeman waant zich de beste violist ter wereld, maar veracht arrivisten die carrière weten te maken. Hij laat zich onderhouden door een jonge werkster, wie hij onbegrip voor zijn talent verwijt. Deze sobere, statische en opzettelijk trage debuutfilm van een leerling van Bresson en Duras, waarin wordt afgezien van dramatisering en psychologisering van de stof, laat met minutieuze exactheid en onder voortdurende herhaling gedragscodes zien op de manier van de moderne romanliteratuur. Hoewel interessant, komt de film onvoldoende los van de formalistische theorie om een eigen bestaansrecht te krijgen.

Dites-le avec les fleurs

Frankrijk 1974. Komedie van Pierre Grimblat. Met o.a. Delphine Seyrig, Fernando Blanche, Rocio Durcal, John Moulder-Brown en Julien Guiomar.

Verfilming van de roman van Christian Charière. Het lijkt een heel somber verhaal: sommigen verdwijnen, anderen hangen zich op en weer anderen worden gek in de Duitse villa waar alles zich afspeelt. In werkelijkheid een miskend meesterwerk vol zwarte humor. Het is bijna surrealistisch en zonder enige twijfel de beste film van Grimblat.