Aaron Goettel: cast.
Er zijn 3 films gevonden.

Bad Faith

2000 | Misdaad

Canada 2000. Misdaad van Randy Bradshaw. Met o.a. Tony Nardi, John Kapelos, Kenneth Welsh, Brian Markinson en Michael Moriarty.

Anatomy of a Hate Crime

2000 | Drama, Misdaad

Verenigde Staten 2000. Drama van Tim Hunter en Lawrence Bender. Met o.a. Cy Carter, Ian Somerhalder, Brendan Fletcher, Busy Philipps en Amanda Fuller.

De film vertelt het verhaal van de 21-jarige homofiele student Matthew Shepard die in 1998 in Wyoming werd vermoord. Achttien keer werd hij op zijn hoofd geslagen met een pistool en hij werd met zijn veters vastgemaakt aan een hek. Toen hij achttien uur later werd gevonden was zijn gezicht bedekt met bloed, behalve daar waar tranen hun sporen hadden achtergelaten. Niet alleen wordt in de film het verhaal duidelijk van het jonge slachtoffer, maar ook van zijn aanvallers

Road to Saddle River

1993 | Western, Drama

Canada 1993. Western van Francis Damberger. Met o.a. Paul Jarette, Paul Coeur, Eric Allan Kramer, Sam Bob en Shaun Johnston.

De volwassen zoon van Oosteuropese immigranten laat zijn leven leiden door westernfilms. Hij noemt zichzelf Cowboy (Jarrett) en de avond dat hij een zadel vindt besluit hij op zoek te gaan naar Saddle River, het stadje uit zijn lievelingsfilm. Hij krijgt een lift van spraakwaterval Sam (Coeur), die al zijn bezittingen in zijn auto heeft liggen. Ze komen terecht bij veedrijvers, worden bestolen door een koppel Indianen, komen in conflict met Japanse projectontwikkelaars en maken kennis met een Duitser (Kramer), een geflipte versie van Arnold Schwarzenegger, die alles betaalt met stukjes van de Berlijnse muur. Uiteindelijk voegt ook nog Norman Manyheads (Bob), een indiaan die dweept met Elvis, zich bij hen. Een gek kwartet op zoek naar Saddle River. Langdradige, saaie satire op de wegdeemstering van de waarden die zo mooi gelegd worden in de na[KA3]ieve westerns. Het idee is formidabel, maar de uitwerking kraakt in al zijn voegen. De helft van de tijd staan de acteurs voor zich uit te staren zonder dat er iets gebeurt. De meeste dialogen zijn eenlettergrepig (op Sam na) en verschrikkelijk repetitief. Het acteerpeil brandt op een laag pitje en wie op het einde nog kan volgen is een genie. Het stroeve scenario is van de hand van Damberger. Het enige pluspunt is de fraaie breedbeeldfotografie van Peter Wunstorf. Ultra Stereo. Panavision.