Maria Verdi: cast.
Er zijn 8 films gevonden.

Trois Huit

2001 | Thriller, Drama

Frankrijk 2001. Thriller van Philippe Le Guay. Met o.a. Gérald Laroche, Marc Barbé, Bernard Ballet, Alexandre Carrière en Jean-François Lapalus.

Pierre (Laroche) werkt in een glasfabriek. Hij gaat van de dagploeg naar de nachtploeg omdat het beter betaalt. Hij hoopt het bestaan van zijn vrouw Carole (Mouchel), die boekhoudster is, en hun twaalf-jarige zoontje Victor (Le Roy) te verbeteren. Onder zijn nieuwe collega`s bij de nachtdienst zit een zekere Fred (Barbé), een imposante kerel met een grote waffel, die amateurbokser is. Door zijn onbehouwen optreden heeft Fred, die een goede arbeider is, een promotie gemist en is teleurgesteld. Hij doet joviaal tegen Pierre, maar maakt hem algauw het leven zuur door zijn frustraties op Pierre te botvieren. Hij beschadigt de auto van Pierre, vernedert hem in het bijzijn van hun collega's, en intimideert hem voortdurend. De situatie wordt onhoudbaar als hij zich aan Victor dreigt te vergrijpen, hoewel Pierre zijn best doet om niet uit zijn slof te schieten. Gelukkig kan hij met de overige collega's goed overweg en als een betonnen vloer gestort moet worden in het huis dat Pierre bouwt, is ook Fred van de partij. Niemand van de collega's durft het echter op te nemen tegen de gemakkelijk ontvlambare Fred, maar door het geduld van Pierre lukt het de agressieve man te matigen, hoewel zijn huwelijk eronder begint te lijden. Pierre lijkt een slappe vent, maar is in wezen een flinke kerel en een doorzetter. Het spel van de twee hoofdrollen is realistisch en zeer geloofwaardig. Barbé is zo echt dat je af en toe blij bent als kijker, dat hij in sommige scènes eventjes afwezig is. Het uitstekende scenario is van Régis Franc, Olivier Dazat, en regisseur Le Guay, die het tempo erin houdt. Het is gebaseerd op een waargebeurd voorval in 1990. Het camerawerk van Jean-Marc Favre geeft de troosteloze sfeer van industrieel Noord-Frankrijk haarfijn weer. Een film die vergelijkbaar is met RESSOURCES HUMAINES van Laurent Cantet uit 1999, maar zonder de politiek van die film.

Julie Lescaut : L'ex de Julie

1999 | Misdaad

België​/​​Frankrijk​/​​Zwitserland 1999. Misdaad van Pascale Dallet. Met o.a. Véronique Genest, Renaud Marx, Mouss Diouf, Alexis Desseaux en Joséphine Serré.

Pierre (Laroche) werkt in een glasfabriek. Hij gaat van de dagploeg naar de nachtploeg omdat het beter betaalt. Hij hoopt het bestaan van zijn vrouw Carole (Mouchel), die boekhoudster is, en hun twaalf-jarige zoontje Victor (Le Roy) te verbeteren. Onder zijn nieuwe collega`s bij de nachtdienst zit een zekere Fred (Barbé), een imposante kerel met een grote waffel, die amateurbokser is. Door zijn onbehouwen optreden heeft Fred, die een goede arbeider is, een promotie gemist en is teleurgesteld. Hij doet joviaal tegen Pierre, maar maakt hem algauw het leven zuur door zijn frustraties op Pierre te botvieren. Hij beschadigt de auto van Pierre, vernedert hem in het bijzijn van hun collega's, en intimideert hem voortdurend. De situatie wordt onhoudbaar als hij zich aan Victor dreigt te vergrijpen, hoewel Pierre zijn best doet om niet uit zijn slof te schieten. Gelukkig kan hij met de overige collega's goed overweg en als een betonnen vloer gestort moet worden in het huis dat Pierre bouwt, is ook Fred van de partij. Niemand van de collega's durft het echter op te nemen tegen de gemakkelijk ontvlambare Fred, maar door het geduld van Pierre lukt het de agressieve man te matigen, hoewel zijn huwelijk eronder begint te lijden. Pierre lijkt een slappe vent, maar is in wezen een flinke kerel en een doorzetter. Het spel van de twee hoofdrollen is realistisch en zeer geloofwaardig. Barbé is zo echt dat je af en toe blij bent als kijker, dat hij in sommige scènes eventjes afwezig is. Het uitstekende scenario is van Régis Franc, Olivier Dazat, en regisseur Le Guay, die het tempo erin houdt. Het is gebaseerd op een waargebeurd voorval in 1990. Het camerawerk van Jean-Marc Favre geeft de troosteloze sfeer van industrieel Noord-Frankrijk haarfijn weer. Een film die vergelijkbaar is met RESSOURCES HUMAINES van Laurent Cantet uit 1999, maar zonder de politiek van die film.

J'ai horreur de l'amour

1997 | Komedie

Frankrijk 1997. Komedie van Laurence Ferreira Barbosa. Met o.a. Jeanne Balibar, Jean-Quentin Châtelain, Laurent Lucas, Bruno Lochet en Alexandra London.

Pierre (Laroche) werkt in een glasfabriek. Hij gaat van de dagploeg naar de nachtploeg omdat het beter betaalt. Hij hoopt het bestaan van zijn vrouw Carole (Mouchel), die boekhoudster is, en hun twaalf-jarige zoontje Victor (Le Roy) te verbeteren. Onder zijn nieuwe collega`s bij de nachtdienst zit een zekere Fred (Barbé), een imposante kerel met een grote waffel, die amateurbokser is. Door zijn onbehouwen optreden heeft Fred, die een goede arbeider is, een promotie gemist en is teleurgesteld. Hij doet joviaal tegen Pierre, maar maakt hem algauw het leven zuur door zijn frustraties op Pierre te botvieren. Hij beschadigt de auto van Pierre, vernedert hem in het bijzijn van hun collega's, en intimideert hem voortdurend. De situatie wordt onhoudbaar als hij zich aan Victor dreigt te vergrijpen, hoewel Pierre zijn best doet om niet uit zijn slof te schieten. Gelukkig kan hij met de overige collega's goed overweg en als een betonnen vloer gestort moet worden in het huis dat Pierre bouwt, is ook Fred van de partij. Niemand van de collega's durft het echter op te nemen tegen de gemakkelijk ontvlambare Fred, maar door het geduld van Pierre lukt het de agressieve man te matigen, hoewel zijn huwelijk eronder begint te lijden. Pierre lijkt een slappe vent, maar is in wezen een flinke kerel en een doorzetter. Het spel van de twee hoofdrollen is realistisch en zeer geloofwaardig. Barbé is zo echt dat je af en toe blij bent als kijker, dat hij in sommige scènes eventjes afwezig is. Het uitstekende scenario is van Régis Franc, Olivier Dazat, en regisseur Le Guay, die het tempo erin houdt. Het is gebaseerd op een waargebeurd voorval in 1990. Het camerawerk van Jean-Marc Favre geeft de troosteloze sfeer van industrieel Noord-Frankrijk haarfijn weer. Een film die vergelijkbaar is met RESSOURCES HUMAINES van Laurent Cantet uit 1999, maar zonder de politiek van die film.

Vice vertu et vice versa

1996 | Komedie

Frankrijk 1996. Komedie van Françoise Romand. Met o.a. Florence Thomassin, Anne Jacquemin, Marc Lavoine, Serge Dupire en Curtis Efoua Ela.

Pierre (Laroche) werkt in een glasfabriek. Hij gaat van de dagploeg naar de nachtploeg omdat het beter betaalt. Hij hoopt het bestaan van zijn vrouw Carole (Mouchel), die boekhoudster is, en hun twaalf-jarige zoontje Victor (Le Roy) te verbeteren. Onder zijn nieuwe collega`s bij de nachtdienst zit een zekere Fred (Barbé), een imposante kerel met een grote waffel, die amateurbokser is. Door zijn onbehouwen optreden heeft Fred, die een goede arbeider is, een promotie gemist en is teleurgesteld. Hij doet joviaal tegen Pierre, maar maakt hem algauw het leven zuur door zijn frustraties op Pierre te botvieren. Hij beschadigt de auto van Pierre, vernedert hem in het bijzijn van hun collega's, en intimideert hem voortdurend. De situatie wordt onhoudbaar als hij zich aan Victor dreigt te vergrijpen, hoewel Pierre zijn best doet om niet uit zijn slof te schieten. Gelukkig kan hij met de overige collega's goed overweg en als een betonnen vloer gestort moet worden in het huis dat Pierre bouwt, is ook Fred van de partij. Niemand van de collega's durft het echter op te nemen tegen de gemakkelijk ontvlambare Fred, maar door het geduld van Pierre lukt het de agressieve man te matigen, hoewel zijn huwelijk eronder begint te lijden. Pierre lijkt een slappe vent, maar is in wezen een flinke kerel en een doorzetter. Het spel van de twee hoofdrollen is realistisch en zeer geloofwaardig. Barbé is zo echt dat je af en toe blij bent als kijker, dat hij in sommige scènes eventjes afwezig is. Het uitstekende scenario is van Régis Franc, Olivier Dazat, en regisseur Le Guay, die het tempo erin houdt. Het is gebaseerd op een waargebeurd voorval in 1990. Het camerawerk van Jean-Marc Favre geeft de troosteloze sfeer van industrieel Noord-Frankrijk haarfijn weer. Een film die vergelijkbaar is met RESSOURCES HUMAINES van Laurent Cantet uit 1999, maar zonder de politiek van die film.

Maigret et l'affaire Saint-Fiacre

1995 | Misdaad, Thriller

Frankrijk​/​​België​/​​Zwitserland 1995. Misdaad van Denys de La Patellière. Met o.a. Bruno Cremer, Anne Bellec, Jacques Spiesser, Pierre Gérard en Claude Winter.

Maigret (Cremer) wordt bij de gravin van Saint-Fiacre (Winter) geroepen omdat zij in een anonieme brief met de dood werd bedreigd. Zo gaat Maigret met zijn vrouw (Bellec) naar het kasteel bij het dorp, waar hij zijn jeugd doorbracht. Het wordt geen zaak als een andere. Alle betrokkenen zijn immers oude bekenden van Maigret, die door jeugdherinneringen wordt overmand. Hij heeft moeite er het hoofd bij te houden en de aangekondigde moord vindt dan ook 'gewoon' plaats. Madame Maigret bemoeit zich deze keer met het onderzoek. Naar de gelijknamige, in 1932 verschenen roman van Georges Simenon, en al eerder verfilmd met Jean Gabin als Maigret (1959) en ook onder de titel Maigret on Home Ground (1992) met Michael Gambon als Maigret. Deze (derde) verfilming houdt het midden tussen de vorige twee: Cremer is geen Gabin, maar authentieker dan de Brit Gambon. Het scenario is van de regisseur en Alexandre De La Patellière.

Le dernier voyage

1995 | Drama

Frankrijk 1995. Drama van Bruno Gentillon. Met o.a. Annie Girardot, Tara Römer, Jean-Pierre Moulin, Lysiane Meis en André Thorent.

De 25-jarige Martial (R[KA3]omer), zoon van een binnenschipper, wacht een succesvolle bokscarri[KA2]ere. Wanneer zijn vader Jacques (Moulin) onverwacht sterft, besluit Martial om zijn moeder Yvonne (Girardot) te vergezellen op haar laatste tocht met hun binnenschip naar Antwerpen. Girardot is schitterend en bijzonder geloofwaardig als de schippersvrouw. Mooi portret van het harde leven van de binnenvaart. De dialogen zijn van Francis Rick. Het scenario is van regisseur Gentillon en Francis Ryck naar een verhaal van Michèle Culnart en Hipollyte Boissel. Het camerawerk is van Houshang Baharlou en is heel sfeervol. 16/9. Nicam Stereo.

Interdit aux moins de 13 ans

1982 | Misdaad, Thriller, Film noir

Frankrijk 1982. Misdaad van Jean-Louis Bertucelli. Met o.a. Patrick Depeyrat, Sandra Montaigu, Akim Oumaouche, Maryline Even en André Chaumeau.

Teneinde aan zijn troosteloze bestaan als wasserij-bezorger te ontkomen, pleegt Louis een overval die slecht afloopt: hij doodt twee personen. Verraden door zijn vrouw wordt hij gearresteerd, net als hij een nieuwe relatie is begonnen. Na met L'IMPRÉCATEUR, waarvoor een groot budget was uitgetrokken, een strop te hebben gehad, kwam de regisseur terug met een goedkopere misdaadfilm en weinig bekende acteurs. Het onheilspellende, grijze en kille decor van de buitenwijken is het belangrijkste element in deze pakkende film: het bepaalt het gedrag van de bewoners. Het doet ook het intrieste, banale karakter van deze heel eigentijdse geschiedenis vergeten.

Les Charlots contre Dracula

1980 | Komedie, Horror

Frankrijk 1980. Komedie van Jean-Pierre Desagnat. Met o.a. Les Charlots, Amélie Prévost, Andréas Voutsinas, Gérard Jugnot en Dora Doll.

Parodie op het Dracula-genre. Enkele goede vondsten, maar in het algemeen zeer flauw. De jonge zoon van Dracula, Dracounet is 35 jaar. Hem ontbreken de bovennatuurlijke krachten van zijn vader. Overbeschermd door zijn dominante moeder, is hij op zoek naar een vrouw. Hij schakelt de politie in. Aan het scenario werkten velen mee: Les Charlots, regisseur Desagnat, Olivier Mergault en Fernand Pluot; het idee hiervoor was van Véra Belmont en Jacques Dorfmann. Ramon Suarez was cameraman.