Lucinda Childs: cast.
Er zijn 2 films gevonden.

21:12 Piano Bar

1982 | Experimenteel, Drama

België 1982. Experimenteel van Mary Jimenez. Met o.a. Lucinda Childs, Carole Courtoy, Anne Guerrin en Jean-Marc Turine.

Een vrouw, Florence, werd dood en verminkt teruggevonden. Een andere vrouw, Nathalie, wordt door die gebeurtenis, waarvan zij voor het eerst hoort in de bar waar zij 's avonds piano speelt, geïntrigeerd. Nathalie zal het verhaal met haar eigen fantasieën reconstrueren en op die manier op speurtocht gaan naar haar eigen wezen. Met bijzonder zorgvuldig bestudeerde esthetische effecten slaagt de cineaste erin de zoektocht van een vrouw naar zichzelf door een andere vrouw heen te suggereren. De eveneens zeer bewerkte klanken maken elke verstandelijke benadering onmogelijk. Een stijlvolle film met een eigen zeggingskracht.

Video 50

1978 | Experimenteel

Duitsland​/​​Frankrijk 1978. Experimenteel van Robert Wilson. Met o.a. Lucinda Childs, Philippe Chemin, Laura Condominas, Robert Wilson en Liba Rossi.

Sinds hij in 1976 de langste opera aller tijden ensceneerde met [KL]Einstein On The Beach[KLE] behoort de Texaanse avant- garde kunstenaar Robert Wilson (geboren in 1941) tot de belangrijkste experimentele theatermakers van zijn generatie. Met deze VIDEO 50 debuteerde hij als filmmaker. Het is een collage van vijftig mini-filmpjes van elk dertig sekonden. De wind die door een openstaande venster waait, een rinkelende telefoon, een vrouw die door een deur stapt, een rokende jongen die een lamp aansteekt, een man die evenwichtsoefeningen doet op een rotsblok aan de rand van een afgrond, enz. Soms zijn het stillevens, dan weer zit er heel wat dramatiek in het beeld. Realisme wisselt af met abstractie. De eenheid wordt verkregen tussen beeld en klank. Scènes worden herhaald, soms identiek, dan weer met een kleine of grote wijziging. Het is een spel van licht en geluid, dat je meer zintuigelijk moet ondergaan dan rationeel. Dit werk groeide uit tot een cultfilm in avant-garde kringen. Opnamen gebeurden in de studio's van het Institut National de l'Audiovisuel en het Centre Georges Pompidou in Parijs. Elizabeth Tavernier ontwierp de decors en Renato Berta stond in voor de belichting. Wilsons scenario heeft geen dialogen, maar wordt schitterend begeleidt door de surrealistische muziek van Allan Lloyd. Achter de camera stond Michel Grillet.