Martial Solal

Les Acteurs

Verenigde Staten 1999. Drama van Bertrand Blier. Met o.a. Pierre Arditi, Josiane Balasko, Jean-Paul Belmondo, François Berléand en Dominique Blanc.

Jazz Collection: Martial Solal

Frankrijk 1998. Documentaire van Jean-Paul Fargier. Met o.a. Martial Solal, André Hodeir, Daniel Humair, Michel Portal en Claudia Solal.

Jean Seberg: American Actress

Duitsland​/​​Zwitserland 1995. Documentaire van Donatello Dubini en Fosco Dubini.

Op 8 september 1979 werd de actrice Jean Seberg dood aangetroffen in haar auto, niet ver van haar huis. Conclusie: zelfmoord. Regisseurs Fosco en Dubini gaan op zoek naar haar achtergrond. Ze beginnen met het huis waar ze tot kort voor haar dood woonde en waar in vijftien jaar niets is veranderd. Van de vierendertig films waarin ze acteerde zijn de meesten vergeten. Seberg werd geboren op 13 november 1938 in Marshalltown, een door god vergeten en verlaten gat in Ohio. Tijdens een auditie voor SAINT JOAN werd ze, zeventien lentes jong, door Otto Preminger gekozen uit vierduizend kandidaten (er zijn bronnen die beweren dat het er 18.000 waren). Veel geluk bracht het haar niet. De critici boorden haar vertolking de grond in en het was aan Jean- Luc Godard te danken dat ze niet onmiddellijk van het toneel verdween, want door haar rol in de grote klassieker [KA2]A BOUT DE SOUFFLE (1960) is ze vereeuwigd. Ze had een woelig liefdesleven: driemaal getrouwd, o.a. met de romancier Romain Gary, en diverse relaties, o.a. met Clint Eastwood. Door haar openlijke steun aan de Black Panther-beweging werd ze door J. Edgar Hoover hoogstpersoonlijk in het vizier genomen. Haar dood kwam niet helemaal onverwacht, maar de regisseurs brengen de nodige aanwijzingen die de theorie van zelfmoord teniet doen. Volgens hen werd Seberg wel degelijk vermoord. De documentaire wordt overvloedig geïllustreerd met filmfragmenten en getuigenissen met mensen die haar kenden. Dubini en Fosco schreven het scenario en monteerden het geheel. Donatelo Dubini fungeerde tevens als cameraman. Zie ook FROM THE JOURNALS OF JEAN SEBERG.

Une vie comme je veux

Frankrijk 1988. Drama van Jean-Jacques Goron. Met o.a. Miou-Miou, Pierre Arditi, Vincent Lindon, Jean-Marc Thibault en Hito Jaulmes.

Laurence (Miou-Miou), 38 jaar, leidt een burgerbestaantje met haar twee kinderen en haar echtgenoot die afgevaardigde is, en voor wie de politiek alles is. Zij voelt zich in de steek gelaten en ontevreden met haar baantje van `ghost-writer` op een uitegeverij tot op het moment dat zij Arthur (Lindon) ontmoet, een verleidelijke jongeman die tien jaar jonger is dan zij. Uiteraard het eeuwige verhaaltje van de klassieke liefdesrelatie en de driehoeksverhouding. Deze televisieregisseur brengt in een dergelijk thema niets nieuws aan en stelt zich tevreden met het zich ondergeschikt maken aan de acteurs die - gelukkig maar - overtuigend en geloofwaardig zijn in een vrij gewoon scenario.

En toute innocence

Frankrijk 1988. Drama van Alain Jessua. Met o.a. Michel Serrault, Nathalie Baye, François Dunoyer, Suzanne Flon en Philippe Caroit.

Deze bewerking van de roman [KL]Suicide [KA2]a l`aimable[KLE] van Andr[KA1]e Lay verschaft de satiricus en moralist Jessua de gelegenheid een milieuschildering te maken van een familie uit de bourgeoisie. Het gaat om echt addergebroed, dat doet denken aan Chabrol`s DOCTEUR POPAUL. Serrault past niet in zijn rol en het scenario (van Dominique Roulet, Luc Beraud en Jessua) stagneert langdurig voordat er weer eens wat schot in komt; onherstelbare zwakke plekken in een dergelijk Hitchcock-thema.

Ballade à blanc

Frankrijk 1981. Drama van Bertrand Gauthier. Met o.a. Jean-Yves Dubois, Pascale Geille, Véronique Silver, Roland Bertin en Richard Bohringer.

Zwervende jongeman zonder geld en zonder baan die ook geen zin heeft er een te vinden in een winters Toulon. Uiteindelijk wordt hij per ongeluk gedood door een kind. Een thema dat vrij afgezaagd is en het talent van een Antonioni nodig heeft om het publiek te boeien. Bovendien is de personnage oninteressant en blijkt er een parallel getrokken te zijn met een jonge kandidaat voor de kamer van afgevaardigden, twee thema's die elkaar niet aanvullen en elkaar nooit zullen kruisen.

Trois chambres à Manhattan

Frankrijk 1965. Drama van Marcel Carné. Met o.a. Annie Girardot, Maurice Ronet, Geneviève Page, Gabriele Ferzetti en Roland Lesaffre.

Fransen - beiden gedesillusioneerd in hun priv[KA1]e-leven - vestigen zich in New York en troosten elkaar in hun isolement. Oud zeer staat aanvankelijke verdere toenadering in de weg. Deze beroemde Simenon-roman kreeg een kunstmatige verfilming waarbij New York in een Franse studio werd nagebouwd en de pretentieus psychologiserende dialoog de film bij zijn premi[KA2]ere al dateerde. Goed spel; Giardot kreeg de Volpi als Beste Actrice in Veneti[KA3]e. Het scenario is van Jacques Sigurd en regisseur Can[KA1]e naar het boek van Georges Simenon. Het camerawerk is van Eugene Shuftan (die officieel Eugen Schüfftan heet). Mono.

Échappement libre

Spanje​/​​Italië​/​​Frankrijk​/​​Duitsland 1964. Komedie van Jean Becker. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Jean Seberg, Gert Fröbe, Renate Ewert en Wolfgang Preiss.

Een smokkelaar krijgt de opdracht om als journalist goud van Barcelona naar Beiroet te brengen, met een fotografe als reisgezelschap. Het goud is omgegoten tot de carrosserie van een sportwagen, een Triumph TR4. De contactpersoon in Beiroet is gearresteerd en een smokkelaar probeert voor zijn eigen rekening de auto te verkopen. De misdaadorganisatie zet Fröbe in om de wagen te recupereren. Het avontuur speelt in Italië, Griekenland en Duitsland, maar de locaties en internationale rolbezetting rond het duo uit A BOUT DE SOUFFLE weten de film niet van eentonigheid te redden. Vijf schrijvers konden van het misdaadromannetje geen onderhoudend scenario maken en de regisseur heeft geen gevoel voor ritme of dynamiek.

Léon Morin, prêtre

Frankrijk​/​​Italië 1961. Oorlogsfilm van Jean-Pierre Melville. Met o.a. Jean-Paul Belmondo, Emmanuelle Riva, Nicole Mirel, Irène Tunc en Gisèle Grimm.

WO II, een Frans Alpendorp. Barny, de atheïstische weduwe van een gesneuvelde joodse communist en moeder van een dochtertje, gaat uit machteloze rebellie een existentieel twistgesprek aan met de onorthodoxe priester Léon. Gaandeweg krijgt hun gedachtespel een andere lading. Ten diepste roerende adaptatie van Béatrix Becks roman is, naast de noirklassiekers Le samouraï en Le cercle rouge, Melvilles meesterstuk. Op een prachtpartituur van filosofisch-literaire dialogen intens gespeeld, door de maître op de millimeter en de seconde exact geënsceneerd. Riva is een betovering en de slotscène van een verscheurende onafwendbaarheid.

À bout de souffle

Frankrijk 1960. Misdaad van Jean-Luc Godard. Met o.a. Jean Seberg, Jean-Paul Belmondo, Henri-Jacques Huet, Jean-Pierre Melville en Liliane Robin.

De destijds 26-jarige Belmondo is een nonchalant koelbloedige autodief die Parijs onveilig maakt en intussen een relatie aangaat met de amorele Patricia (Seberg). Beelden van een vluchtende Belmondo - waggelend, struikelend, gewond en met z'n arm op de rug - levert een onvergetelijke scène op. En er zijn er meer. Godards debuutfilm, zo ongeveer de opmaat van de nouvelle vague, liet decennia later nog volop zijn invloed gelden. Jim McBride maakte in 1983 een (zwakke) Amerikaanse variant, nu met Richard Gere en Valérie Kaprisky in de hoofdrollen.

Le testament d' Orphée, ou ne me demandez pas pourquoi!

Frankrijk 1960. Drama van Jean Cocteau. Met o.a. Jean Cocteau, María Casares, François Périer, Edouard Dermithe en Yul Brynner.

De bejaarde Cocteau maakt voor zichzelf de balans op van symboliek en mythes die in zijn literaire en filmische oeuvre en beeldende kunst steeds terugkeerden. Personages uit zijn film ORPHEE leggen hem de `straf te leven` op en ook als de godin Minerva hem doorspiest heeft, herrijst hij weer: de kunstenaar is onsterfelijk. Verrassende visuele vondsten en zelfironie (niet zonder ijdelheid) maken dit letterlijk en artistiek familiealbum zeer onderhoudend, al is de onderliggende filosofie weinig origineel of diepgravend. Bekendheid met de eerdere Cocteaufilm is geen voorwaarde, maar helpt wel.

L'affaire d'une nuit

Frankrijk 1960. Komedie van Henri Verneuil. Met o.a. Pascale Petit, Pierre Mondy, Roger Hanin en Robert Dalban.

Routineuze zedenschets over de onvoorzien zware gevolgen van een slippertje. Michel (Hanin) loopt oude jeugdvriend Antoine (Mondy) tegen het lijf. Antoine's parmantige vrouw Catherine (Petit) heeft een lift nodig en Michel biedt zich aan. Tijdens de autorit springen de vonken over en het stel besluit samen de nacht door te brengen. Maar al is niet wat het lijkt. Aanrader vanwege de spitsvondige dialogen en de muziek. De jazzy arrangementen met piano, saxofoon en xylofoon zijn van componist Martial Solal, 'de tovenaar van de improvisatie', aldus Duke Ellington. Solal werkte in hetzelfde jaar voor Godards À bout de souffle.

L' Affaire d'une nuit

Frankrijk 1960. Komedie van Henri Verneuil. Met o.a. Pascale Petit, Roger Hanin, Pierre Mondy, Claude Piéplu en Micheline Luccioni.

Een echtpaar - waarvan de kokette vrouw de echtgenoot maar een sul vindt - ontmoet tijdens een bezoek aan Parijs een oude schoolvriend van de man, met wie de vrouw tot elke prijs een slippertje wil maken, al is het resultaat, dat ze haar wederhelft eindelijk gaat waarderen. Dit simpele gegeven kreeg een gedetailleerde uitwerking met spitse cynische dialogen, maar behalve de goedmoedige Mondy doen de acteurs daar geen recht aan. Gastrollen van Brigitte Bardot en Jacques Charrier in de restaurantscène.

Si le Vent te Fait Peur

België 1959. Drama van Emile Degelin. Met o.a. Elisabeth Dulac, Guy Lesire, Henri Billen, Anne-Marie La Fère en Paul Roland.

Een stemmige en ingehouden verfilming van de liefde van een broer en een zus, die dramatisch is, doch te weinig spanning biedt.

Deux hommes dans Manhattan

Frankrijk 1958. Drama van Jean-Pierre Melville. Met o.a. Jean-Pierre Melville, Pierre Grasset, Jean Darcante, Ginger Hall en Glenda Leigh.

Reporters van een Frans persbureau in New York worden belast met het onderzoek naar de verdwijning van een gedelegeerde in de V.N. Na een tocht langs zijn talrijke vriendinnen ontdekken ze zijn lijk, maar laten uit medelijden met de nabestaanden hun scandaleuze primeur schieten. De intrige is de aanleiding voor de tocht door het nachtelijke New York, opmerkelijk gefilmd in een nerveuze reportagestijl op verrassende locaties. Een op de nouvelle vague vooruitlopende aanpak compenseert het middelmatige acteren en houdt de aandacht geboeid. Het camerawerk is van Nicolas Hayer en de regisseur.