Buddy Squires: camera.
Er zijn 3 films gevonden.

Oliver Sacks: His Own Life

2019 | Documentaire

Verenigde Staten 2019. Documentaire van Ric Burns.

Biografisch portret van de vermaarde Britse neuroloog en schrijver Oliver Sacks (Awakenings, The Man Who Mistook His Wife for a Hat), die een half jaar voor zijn dood in 2015 werd geïnterviewd. Ook vrienden en collega’s komen aan het woord en vertellen over Sacks, zijn schizofrene broer en homofobe moeder, zijn drugsverslaving en natuurlijk over zijn baanbrekende werk. Onconventioneel levensverhaal van een getalenteerde, destructieve man die pas na lang zoeken zijn draai in het leven vond. En een ontroerende, rijke uiteenzetting over innerlijk leven, echt waarnemen, en de mens achter de diagnose zien.

Woody Allen: A Documentary

2012 | Documentaire

Verenigde Staten 2012. Documentaire van Robert B. Weide.

In de loop der jaren zijn zoveel portretten, biografieën en documentaires over Woody Allen verschenen, dat dit nieuwe filmportret onmogelijk veel kan toevoegen. Gelukkig draait de conventionele maar onderhoudende docu minder om wát er verteld wordt dan door wie en hoe. Behalve de filmmaker zelf komen veel directe medewerkers van het eerste uur aan het woord, alsook bewonderaars en vele sterren die met hem samenwerkte. Verkorte bioscoopversie van een drie uur durende tv-special, die voor de echte liefhebber natuurlijk nog interessanter is.

High Lonesome: The Story of Bluegrass Music

1994 | Documentaire, Muziek, Drama

Verenigde Staten 1994. Documentaire van Rachel Liebling. Met o.a. Bill Monroe, Mac Wiseman, Ralph Stanley, Lester Flatt en Earl Scruggs.

Via interviews en zeldzame oude opnamen wordt de geschiedenis van de Amerikaanse bluegrass-muziek in kaart gebracht. De belangrijkste grondlegger en uitvoerder van deze melodieuze, in de 20ste eeuw ontstane synthese van jazz, folk en gospel, is Bill Monroe, een onberispelijke musicus die nog steeds optreedt. Hij wordt geïnterviewd en de camera volgt hem naar de vervallen hut waar hij als kind opgroeide. De film bevat tevens opmerkelijke concertopnames, waaronder een onbedoeld hilarisch 'psychedelisch' portret van Lester Flatt en Earl Scruggs die rond 1965 voor een hippiepubliek optreden. De film is duidelijk met liefde gemaakt en benadrukt het goede gevoel en de kameraadschap onder de bluegrass-artiesten. Regisseuse Liebling wist voor ze aan deze film begon niets van bluegrass en zelfs kijkers die normaal niet naar deze muziek luisteren, zullen haar nieuwsgierigheid en plezier meevoelen. Het scenario is van regisseuse Liebling. Het camerawerk is van Buddy Squires en Alan Moore.