Voyages
1999 | Oorlogsfilm
Polen/Frankrijk 1999. Oorlogsfilm van Emmanuel Finkiel. Met o.a. Shulamit Adar, Liliane Rovère, Esther Gorintin, Nathan Cogan en Moscu Alcalay.
Debuterend regisseur Finkiel die ook het scenario schreef, leerde het vak o.a. als assistent-regisseur van Krzysztof Kie[KA1]slowski. Hij heeft een drieluik gemaakt die over overlevenden van de holocaust gaat. Verwacht geen drama in de trant van SCHINDLER`S LIST van Steven Spielberg of LA VITA [KA2]E BELLA van Roberto Benigni of een documentair werk in de trant van SHOAH van Claude Lanzmann of LE CHAGRIN ET LA PITI[KA1]E van Marcel Oph[KA3]uls. Het zijn drie gebeurtenissen, die aan het einde min of meer in elkaar overvloeien. De film begint met een bus die bejaarde joodse toeristen vervoert in Polen op een soort bedevaart met als einddoel een bezoek aan het concentratiekamp Auschwitz. Voordat de bus zijn bestemming bereikt krijgt hij pech en hebben we kennis gemaakt met Rivka (Adar), een vrouw die kibbelt met haar man. Het gaat niet om huwelijksproblemen, maar het is de confrontatie met het verleden die ze moeilijk aankan. Het tweede deel speelt in Parijs, waar Regine (Rovere) opgebeld wordt door een man die uit Litauen afkomstig is en zegt dat hij haar vader is. Regine heeft altijd gedacht dat hij in een kamp om het leven gekomen was, maar na de bevrijding in 1945 is hij vast komen te zitten achter het IJzeren Gordijn, hertrouwd en na de verdwijning van het communisme eindelijk terugegaan naar Parijs. Regine beseft dat vijftig jaar een bijna onoverbrugbare verwijdering heeft veroorzaakt en twijfelt of de voor haar onbekende wel haar vader is. Ze haalt hem evenwel naar binnen. In het laatste deel, dat het sterkste is, zien we Vera (Gorintin), een bejaarde, alleenstaande joodse vrouw, die met haar buren uit Rusland naar Isra[KA3]el is ge[KA3]emigreerd, en in Tel Aviv een nicht zoekt. Die vindt zij tenslotte in een bejaardentehuis. Ze kan natuurlijk niet blijven en verdwaalt in de stad, waar vrijwel niemand jiddisch spreekt. Rivka (uit de eerste episode) ziet haar en haalt haar naar binnen om tot rust te komen. Het kenmerkende van deze film, die bezet is met een lovenswaardige rolverdeling amateurspelers, is het gevoelige drama, dat inzicht geeft in wat er moet omgaan in de hoofden van de mensen die op een of andere manier proberen vrede te sluiten met de holocaust. Het getuigt van groot psychologisch inzicht en is absoluut vrij van vals sentiment of aangezet spel. Het camerawerk is van Hans Meier die in Polen en Frankrijk draaide en Jean-Claude Larrieu die in Israël draaide. Een van de belangrijkere films over het onderwerp. Bekroond met veel prijzen, o.a. de Prix de la Jeunesse op het festival van Cannes.
