Chantal Nobel: cast.
Er zijn 9 films gevonden.

Les parents ne sont pas simples cette année

1984 | Komedie

Frankrijk 1984. Komedie van Marcel Jullian. Met o.a. Alexandra Gonin, Florence Giorgetti, Alexandre Sterling, Yolande Folliot en Henri Garcin.

Flauwe klucht over prikkelende verwikkelingen binnen het Parijse gezin van een dokter (Garcin): de zestien-jarige dochter des huizes (Gonin) wordt tijdens de vakantieperiode verliefd op een jongen (Freiss) die bij de buren logeert, vader krijgt een nymfomane pati[KA3]ente in de spreekkamer, die door moeder (Folliot) de deur wordt uitgebonjoured. De afgewezen vrouw blijkt de echtgenote van de kersverse minister van gezondheid, een charmeur van de bovenste plank, die tijdens een diner moeder het hoofd op hol wil brengen. Thierry Le Luron speelt zichzelf en laat zijn imitatiekunstjes zien. Burgerlijke fatsoensmoraal en middelmaat zijn troef. Scenario van Marcel Dassault en regisseur Julian. Camerawerk van Henri Decae.

Flics de choc

1983 | Misdaad, Actiefilm, Thriller

Frankrijk 1983. Misdaad van Jean-Pierre Desagnat. Met o.a. Pierre Massimi, Chantal Nobel, Jean-Luc Moreau, Marc Chapiteau en Pierre Banderet.

Een vijftal politieagenten (onder wie een vrouwelijke scherpschutter) rolt een prostitutiecomplot op dat erop gericht is van huis weggelopen bourgeois-meisjes in chique bordelen te stoppen. Deze middelmatige actiefilm houdt het midden tussen een tv-serie als STARSKY AND HUTCH en de trottoirfilms uit de jaren 1950-60, zonder enige kraak of smaak, en met hoofdrolspelers die te uitdrukkelijk hun best doen om vlot en dynamisch te lijken. Jean Ardy en Guy Pérol bewerkten de roman van Serge Jacquemard tot scenario.

Te marre pas... c'est pour rire!

1982 | Komedie

Frankrijk 1982. Komedie van Jacques Besnard. Met o.a. Aldo Maccione, Michel Galabru, Michel Frémont, Marthe Mercadier en Jacques Marin.

Een komedie tegen de achtergrond van een fabriek met een onbekwame directeur, stakingen, toevlucht tot de astrologie als redmiddel, etc. De rest is van hetzelfde laken een pak. Naar een stuk van de zogeheten Bricaire en Lasaygues, Les deux vierges. Het geheel doet onwaarschijnlijk, zo niet belachelijk aan. Het zwaar aangezette spel van Maccione in de rol van de directeur getuigt hiervan.

La lumière des Justes

1978 | Oorlogsfilm, Historische film

Frankrijk 1978. Oorlogsfilm van Yannick Andréï. Met o.a. Chantal Nobel en Michel Robbe.

Bewerking van de roman van Henri Troyat die verhaalt over de avonturen van een jonge officier in het Russisch keizerlijke leger dat in 1814 samen met de geallieerde troepen Parijs bezette. Na zijn vrij onopgemerkte en weinig opmerkelijke debuut op het witte doek, is deze maker een grote leverancier aan de tv geworden. Hij borduurt voort op een stramien dat hij overdreven uitrekt, wat leidt tot een tamelijk statische feuilleton, hoewel de reconstructie van die tijd redelijk goed is.

Mariages

1977 |

België 1977. Teff Erhat. Met o.a. Chantal Nobel, Jean-Pierre Dauzun, Jean-Marie Deblin, Roger Dutoit en Nadia Gary.

Een verfilming van een roman uit 1936 van Charles Plisnier die in 1896 in Ghlin geboren werd, ofwel een meedogenloze en afschrikwekkende beschrijving van de schijnvrome zeden en sociale gebruiken binnen het bourgeois-milieu van toen met dialogen van Jos[KA1]e-Andr[KA1]e Lacour, die opvallend trouw blijft aan de strekking van het boek. De tekst is dus koning, de film iets te demonstratief. Daarentegen uitstekend spel en originele decors. Het verhaal betreft de dynastie van een schoenenfabriek in de provincie. De dochter van fabrikant Fraigneur (Deblin), Fabienne (Nodel) en zijn zoon Maxime (Dauzun) zijn het middelpunt van de verwikkelingen. De titel verwijst naar hun favoriete tijdsverdrijf. Wordt ook in twee delen uitgezonden, deel een: FABIENNE, deel twee: MAXIME.

Le jour de gloire

1976 | Komedie, Oorlogsfilm

Duitsland​/​​Frankrijk 1976. Komedie van Jacques Besnard. Met o.a. Jean Lefebvre, Pierre Tornade, Darry Cowl, Jacques Marin en Robert Rollis.

Een bedenkelijke, komisch bedoelde soldatenklucht waarin aan het einde van WO II een peloton Duitse soldaten zijn intrek neemt in een Frans plattelandsdorpje, met alle gevolgen vandien. Onfris, plat en dom. Scenario van Jacques-Henri Marin. De muziek is van Darry Cowl die de rol van meneer pastoor speelt.

Les Murs ont des oreilles

1974 | Komedie

Frankrijk 1974. Komedie van Jean Girault. Met o.a. Louis Velle, Martine Sarcey, Chantal Nobel, Juliette Mills en Jacques Marin.

Een succesvol schrijver betrekt, bij wijze van proefscheiding van zijn vrouw, met zijn kinderen en personeel een luxueus buitenhuis. De geheime dienst heeft vergeten de afluisterapparatuur uit het huis te verwijderen, wat op de diverse amoureuze relaties een onthullend en ontnuchterend effect heeft. Als de kokkin en de tuinman als spionnen ontmaskerd zijn, wordt ook de huwelijkse staat weer hersteld. Het scenario, dat als een toneelklucht werd uitgewerkt, kreeg een slordige regie in een tempo dat alle grappen voorspelbaar maakt. De bekwame acteurs kunnen en verdienen beter, maar spelen bij gebrek aan beter zó op hun charme dat ze onuitstaanbaar worden.

La grande mafia

1971 | Komedie

Frankrijk 1971. Komedie van Philippe Clair. Met o.a. Francis Blanche, Les Tontos, Micha Bayard, Sim en Michel Galabru.

Een gênante Franse komedie met de onuitstaanbare Blanche als een simpele bankbediende, die na een hartoperatie verandert in een gemene gangster, en vervolgens bijna de hold-up doet mislukken door hard te gillen bij het zien van een muis. Dat niveau, dus. Scenario van de regisseur. Camerawerk van Edmond Sechan.

L' Odeur des fauves

1971 | Drama

Frankrijk​/​​Italië 1971. Drama van Richard Balducci. Met o.a. Maurice Ronet, Josephine Chaplin, Vittorio De Sica, Raymond Pellegrin en Francis Blanche.

Een alcoholistische journalist werkt voor een schandaalblad en heeft succes met een compromitterende foto van de dochter van een senator die een voorstander is van de rassenscheiding tussen blank en zwart, in de armen van een neger. Terwijl de politicus hem probeert te intimideren, begint hij zijn vroegere integriteit te heroveren. De film roert echter net zo wellustig in de modder als de media die de rolprent aan de kaak tracht te stellen. Veel pittoreske zelfkantfiguren. Ronet heeft alles mee voor een cynische held, maar heeft dat soort rollen veel te vaak gespeeld.