Catherine Hiegel

Jamais contente

Frankrijk 2016. Emilie Deleuze. Met o.a. Léna Magnien, Patricia Mazuy, Philippe Duquesne, Catherine Hiegel en Alex Lutz.

Hygiene de L'Assassin

Frankrijk 1999. Thriller van François Ruggieri. Met o.a. Jean Yanne, Barbara Schulz, Sophie Broustal, Catherine Hiegel en Eric Prat.

L'homme est une femme comme les autres

Frankrijk 1998. Komedie van Jean-Jacques Zilbermann. Met o.a. Antoine de Caunes, Elsa Zylberstein, Gad Elmaleh, Michel Aumont en Maurice Bénichou.

Opgewekt kunststukje van de bevlogen Joodse film- en theatermaker Zilbermann. Een geslaagde komedie, ook dankzij het prachtige spel van klezmermuzikant Giora Feidman (die ook te horen was in Schindler’s List). De man die doet alsof hij degene is die klarinet speelt is ­Simon, een levenslustige musicus. Z’n oom biedt hem een fortuin om de familienaam voor te zetten. Maar dan moet hij dus trouwen en zich voortplanten, met een vrouw. En hij is gay. Goedmoedig vertier alom, met allerlei serieuze ondertonen over seksualiteit en familie. En over orthodoxie, want z’n poten­tiële partner lijkt streng in de leer.

L'autre côté de la mer

Frankrijk​/​​Argentinië 1997. Komedie van Dominique Cabrera. Met o.a. Claude Brasseur, Roschdy Zem, Marthe Villalonga, Agoumi en Catherine Hiegel.

Een oude Franse fabrieksbaas (nestor Claude Brasseur) verlaat noodgedwongen zijn geliefde Algerijnse kuststad Oran voor een oogoperatie in Parijs. De man die hem daar de ogen moet openen blijkt een Algerijnse chirurg met een diepgewortelde afkeer tegen het Noord-Afrikaanse land. Ziedaar de spanningsboog van parabel over onbestemde heimwee en gezwollen thuis-symboliek. Gelukkig is het duo Claude Brasseur en Roschdy Zem uitermate innemend, zodat ontstemming over de dunne inhoud gemakkelijk verdwijnt. Gemaakt door Dominique Cabrera, de bejubelde cineaste die op haar vijfde van geboorteland Algerije naar Frankrijk verhuisde.

Julie Lescaut : Le secret des origines

Zwitserland​/​​Frankrijk 1995. Misdaad van Josée Dayan. Met o.a. Véronique Genest, Mouss Diouf, Renaud Marx, Alexis Desseaux en Jeanne Marine.

Een bediende van de plaatsings- en adoptiedienst wordt vermoord. Een getuige heeft de moordenaar zien wegvluchten. De verdachte komt zich vrijwillig melden bij Julie Lescaut (Genest) en bekent. Dat maakt allemaal weinig indruk, als de verdachte niet een vriend zou zijn van Sarah, de dochter van Julie. De jongen werd geadopteerd en hij heeft zijn dossier gestolen om zijn te achterhalen waar hij vandaan komt. Redelijke story met een sociale achtergrond die goed uitgewerkt werd en die soms zelfs aangrijpend is. Van een beter niveau dan de meeste JULIE LESCAUT-plots, geschreven door Françoise Peroche en Alexis Lecaye. Fotografie van Denis Jutzeler. Aflevering van het seizoen, nummer van 72. Stereo.

Jeunesse sans dieu

Frankrijk​/​​België​/​​Zwitserland 1995. Komedie van Catherine Corsini. Met o.a. Marc Barbé, Roland Amstutz, Samuel Dupuy, Martin Amic en Josse De Pauw.

1938, een dorpje in het Ruhrgebied. De liberaal gezinde Pabst (Barbé) is een jonge, idealistische leraar aan het lyceum, die hoopt zijn gedachten van vrijheid op de jongeren over te brengen. Tijdens een gesprek in de klas over kleurlingen merkt hij dat de leerlingen zeer racistisch reageren. Met mooie woorden kan hij niets bereiken want heel zijn omgeving is reeds in de ban van het nationaal socialisme. Pabst vervreemd van de studenten. Een reis naar een vakantiekamp kan de gemoederen niet ontspannen. Sterke sfeerfilm over de opkomst van het nazisme en de wijze waarop de verantwoordelijken hun gif spuien bij jonge mensen. De acteurs kwijten zich goed van hun taak. Alain Le Henry baseerde zijn scenario op de roman Jugend ohne Gott van Ödön von Horvath. Gedeeltelijk gefilmd te Antwerpen door Agnes Godard. Formaat 16/9.

Gazon maudit

Frankrijk 1995. Komedie van Josiane Balasko. Met o.a. Victoria Abril, Josiane Balasko, Alain Chabat, Ticky Holgado en Miguel Bosé.

Loli is niet tevreden met haar leven omdat haar man Laurent erg druk is met werken en weinig tijd voor zijn gezin vrijmaakt. De vrolijke Marijo zorgt echter voor afwisseling en voor plezier in bed. Als Laurent de twee vrouwen toevallig samen betrapt, is er meteen sprake van een huwelijkscrisis. Loli weet echter dat haar man ook vriendinnen gehad heeft en ze eist dat Marijo bij hen komt wonen. Dit staat garant voor emotionele toestanden en chaotische situaties.

Le mangeur de lune

Frankrijk 1994. Komedie van Dai Sijie. Met o.a. Chick Ortega, Rufus, Mohamed Camara, Catherine Hiegel en Geneviève Fontanel.

Satire over Popov, de zwarte, Russische clown van een circus, die een nummer heeft met een arend. Als ze in Parijs optreden, ontsnapt het beest en Popov moet hem vangen. Hij mist daardoor het vertrek van de troep en moet ze per trein (naar Venetië) achterna reizen. Tegelijkertijd verlaat een boerenkinkel de hoeve, die het leven van vogelverschrikker beu is als zijn moeder een plaatselijke lijkdrager huwt waardoor zijn kansen op eventueel bezit uitzichtloos worden. In diezelfde trein onmoet hij de zwarte cirusartiest en raakt gefascineerd van hem en diens roofvogel. Vervolgens wijkt hij nimmer meer van diens zijde. Een wonderlijke film met een komische noot. Het scenario is van Nadine Perront en regisseur Sijie. Het camerawerk is van Ricardo Aronovich.

La corruptrice

Frankrijk 1994. Drama van Bernard Stora. Met o.a. Catherine Heigel, Samuel Labarthe, Laura Morante, Blanchette Brunoy en Brigitte Chamarande.

Dr. Denys Fortier (Labarthe) heeft, in 1950, de praktijk van zijn vader overgenomen in een klein provinciestadje. Hij huurt de diensten in van verpleegster Marcelle Davois (Hiegel), een geestelijke die uit Parijs overkomt. In haar uniform ziet Marcelle eruit als een streng wezen zonder leeftijd of sekse en ze stoot dan ook op de vijandigheid van veel patiënten die Fortiers zachtmoedigheid gewoon zijn. Maar Marcelle maakt zich al spoedig onmisbaar. Ze reorganiseert het dokterskabinet, schept orde in de administratie en zet Fortier aan tot het aankopen van een röntgenapparaat. Dan stelt hij op een dag kanker vast bij Marcelle. Een visueel erg stijlvol doktersdrama met een driestuiversverhaaltje dat erg oubollig overkomt. De acteurs doen hun best om alles geloofwaardig te maken, maar het zwaar op de hand liggende scenario van Stora, naar de roman van Guy des Cars, kan onmogelijk overtuigen. Fraaie fotografie van Romain Winding.

Tout le monde n'a pas eu la chance d'avoir des parents communistes

Frankrijk 1993. Drama van Jean-Jacques Zilbermann. Met o.a. Josiane Balasko, Maurice Bénichou, Victor Neznanov, Jean-François Dérec en Catherine Hiegel.

Ex-postbode en -filmoperateur Zilbermann heeft gevoel voor nostalgie en kwaliteit: in 1987 kocht hij het Parijse Max Linder Panorama en maakte er het elegantste filmtheater van de stad van. Zijn warme debuutregie beleefde er uiteraard zijn première. In het arbeiders-Parijs van 1958 bepaalt de herinnering aan haar bevrijding uit Auschwitz door de Russen het leven van Irène (Balasko): alles wat communistisch is, idealiseert ze. Dat wringt. Wanneer ze drie zangers van het Rode-Legerkoor over de vloer krijgt, komen de zaken in Irènes gezin op scherp te staan. Grappig en aandoenlijk, met Balasko in een glansrol.

Méchant Garçon

Frankrijk 1991. Thriller van Charles Gassot. Met o.a. Joachim Lombard, Catherine Hiegel, Donald Sumpter, Patty Hannock en Géraldine Alexander.

Goede herverfilming van BAD RONALD van Buzz Kulik uit 1974 naar het gelijknamige boek van Jack Vance, gevierd auteur van SF- verhalen die ook een klein aantal verdienstelijke thrillers schreef. De invalshoek is hier veranderd: Ronald, gespeeld door Lombard, is eerder het slachtoffer (van chantage) en een opgejaagde in een benarde positie dan een psychopatische bruut en een jager. In deze film moet hij zwaar boeten voor de dood door een ongeluk van zijn vriendinnetje als zijn schuilplaats na het overlijden van zijn moeder ontdekt wordt door de nieuwe bewoners en hun dochters. Scenario van de regisseur en de fotografie was in handen van Jean-Jacques Bouhon en Catherine Foussordier.

La vie est un long fleuve tranquille

Frankrijk 1988. Komedie van Étienne Chatiliez. Met o.a. Benoît Magimel, Valérie Lalande, Daniel Gélin, Patrick Bouchitey en Denis Barbier.

In de (weinig talrijke) gelederen van satirische cineasten is het wegvallen van een Jacques Tati extra goed te merken terwijl Pierre Etaix erg weinig filmt sinds 1971. Deze debuutfilm verraadt een bijzonder temperament. De beschrijving van het dagelijks bestaan van twee families: een 'fatsoenlijk' burgergezin en een ander gezin waar de domheid en slechte smaak van afstraalt. Chatiliez en zijn co-scenariste Florence Quentin hebben naar hartelust zoveel mogelijk wrange, sarcastische en pikante sketches bij elkaar gezocht. Deze schets van de Fransen is niet erg vrolijk en niet bepaald vriendelijk, maar in elk geval kan er gelachen worden.

Noyade interdite

Italië​/​​Frankrijk 1987. Film noir van Pierre Granier-Deferre en Denys Granier-Deferre. Met o.a. Philippe Noiret, Guy Marchand, Elizabeth Bourgine, Anne Roussel en Gabrielle Lazure.

Bewerking van een roman in de stijl van de série noire geschreven door Andrew Coburn, Widow's Walk. Op een kwade morgen vindt de mooi-ogende Roussel het lijk van de echtgenoot van de licht hysterische Ferréol op het strand aan de Atlantische kust. Inspecteur Noiret komt uit Bordeaux afgereisd om het geval te onderzoeken. Later komt inspecteur Marchand op de proppen, die Noiret gaat tegenwerken. Een duel tussen de politiemannen is het gevolg. Soms is de mysterieuze intrige verwarrend. De sfeer komt echter in de buurt van Chabrol en Simenon. Het verontrustende klimaat bekoort, hoewel de regisseur het te serieus heeft aangepakt. Het geheel blijft een beetje koud. Goede spelprestaties van de acteurs. Pierre Granier- Deferre en Dominique Roulet schreven het scenario. Camerawerk van Charles van Damme.

Les Keufs

Frankrijk 1987. Komedie van Josiane Balasko. Met o.a. Josiane Balasko, Isaach de Bankolé, Farida Khelfa, Jean-Maria Marion en Jean-Pierre Léaud.

De nieuwe politieagenten zijn jong en lijken meer op boeven dan op handhavers van orde en gezag. Meer een opeenvolging van sketches - die soms grappig zijn - dan voorzien van een sterk plot. Een vrouwelijke agent heeft tijdens de uitoefening van haar beroep in Parijs een liefdesaffaire met een inspecteur (van het zwarte ras) van een andere politietak. De regisseuse heeft naast het thema racisme verontrustende politiepraktijken aan willen roeren, maar heeft teveel hooi op de vork genomen. Alles blijft nogal onnatuurlijk en uiteindelijk weinig overtuigend, maar soms amusant.