Aurélien Wiik

Max et les bouffons

België​/​​Frankrijk 1999. Romantiek van Edouard Molinaro. Met o.a. Virginie Lemoine, Bruno Solo, Aurélien Wiik, Julie Legein en Marie Legein.

Mélanie

Frankrijk​/​​België 1996. Drama van Emmanuel Finkiel. Met o.a. Michel Duchaussoy, Pascale Roberts, Marie Matheron, Marion Ducamp en Alexis Tomassian.

L'amerloque

Frankrijk 1996. Komedie van Jean-Claude Sussfeld. Met o.a. Juliet Dunn, Pauline Pinsolle, Laure Killing, Myriam Boyer en Jacques Rosny.

Les faux frères

Frankrijk 1995. Drama van Miguel Courtois. Met o.a. Anaïs Jeanneret, Jean-François Garreaud, Aurélien Wiik, Ervan Kawczinski en Louise Laure Mariani.

Serge (Garreaud) is weduwnaar en Claire (Jeanneret) heeft een pijnlijke scheiding achter de rug als ze elkaar ontmoeten. Na het verdriet dat ze doorgemaakt hebben, vinden ze nu dat ze recht hebben op een beetje geluk. Voor hen is het vanzelfsprekend dat Jeff (Wiik), Claire`s zoon, en Micha[KA3]el (Kawczinski), Serge's zoon, ook goed met elkaar zullen kunnen opschieten, maar de twee jongens kunnen elkaar niet luchten of zien. Ze vormen op den duur een bedreiging voor de hechte, liefdevolle relatie van hun respectievelijke ouders. Gewoonlijk wordt er aandacht besteed aan wat een scheiding teweeg brengt in het leven van de betrokkenen, maar in het scenario van Yves Lopez en Georges Desmouceaux wordt de reactie van de kinderen getoond op hun onderlinge verhouding. Er gebeurt niets sensationeels, maar alles ligt heel dicht bij de werkelijkheid. Goed spel van zowel de jongens als de ouders. Het camerawerk is van Dominique Bouilleret. Stereo.

La rivière Espérance

Frankrijk 1995. Josée Dayan. Met o.a. Manuel Blanc, Carole Richert, Claire Nebout, Pascal Greggory en Jean-Claude Drouot.

Tv-fresco in negen delen, naar de gelijknamige trilogie van Christrian Signol, met centraal het leven en de vele dramatische gebeurtenissen van een familie van binnenvaartschippers op de Dordogne, in de tweede helft van de 19e eeuw. Liefde, passies, haat, ambities, hoop, mislukkingen, menselijk lijden en min of meer avontuurlijke ondernemingen vormen de ingredi[KA3]enten van een familiekroniek [KA2]a la Fran[KA10]caise. De handeling begint in het jaar 1832 wanneer de dertien-jarige Benjamin Donnadieu (Wiik), net als zijn vader en grootvader, met een sleepboot hout gaat vervoeren van de bovenloop van de Dordogne naar de laagvlakte - precies te zijn van Souillac naar Libourne. De jongen hoopt later onder de knoet van Ars[KA2]ene Lombard (Verley), de grote baas, en voor eigen rekening te kunnen varen. Zeven jaar later slaagt de inmiddels volwassen Benjamin (nu gespeeld door Blanc) erin een nieuwe afzetmarkt voor het hout te vinden. De toekomst ziet er stralend uit en Benjamin stapt fier in de voetsporen van zijn vader. Hij heeft ook een `verboden` relatie met Marie Paradou (Richert) en hij wordt weggestuurd voor een harde opleiding bij de marine. De zwangere Marie is wanhopig en twijfelt tussen haar liefde voor Benjamin en een verstandshuwelijk (met materi[KA3]ele zekerheid) die de notarisklerk Alexandre Duthil (Gr[KA1]eggory) haar en haar kind kan bieden. Benjamin gaat zich later met het vervoer van ondermijnende republikeinse geschriften bezighouden. Een gepland trac[KA1]e van de spoorlijn tot Souillac betekent een nekslag voor de schippers. Opvallend mooie landschappen van de P[KA1]erigord, Corr[KA2]eze en vooral van de Dordogne maken dit lange epos van de Isra[KA3]elische generaalsdochter Dayan (zij speelt zelf een rolletje) het volgen waard. Zij liet zich duidelijk inspireren door het oeuvre van John Ford. Bij het geheel kwamen negentig acteurs, honderd figuranten en een technische ploeg van 45 personen te pas. Scenaristen zijn Jean- Pierre Sinapi en Daniel Tonachella, die eerder al voor de tv de hit JALNA maakten. Drouot - van oorsprong een Belg en waar is de tijd van THIERRY LA FRONDE, Frankrijks populairste serie! - is een robuuste vijftiger, de familiepatriarch Victorien en vader van Benjamin, met madame Depardieu als zijn tv-echtgenote Elina.

Le garçon qui ne dormait pas

Frankrijk 1994. Drama van Michaël Perrotta. Met o.a. Elizabeth Bourgine, Serge Moati, Aurélien Wiik, Emmanuelle Devos en Farah Bernard.

De elf-jarige Wiik groeit op in een instelling voor verlaten kinderen. Elk weekend brengt hij door bij een opvangfamilie. Vader Moati en moeder Bourgine beschouwen dit als een daad van menselijkheid, terwijl hun zoontje graag een grotere broer wil hebben. Op een dag duikt een tante van Wiik op. De jongen raakt in verwarring. Hij heeft het erg naar zijn zin bij het pleeggezin, maar vraagt zich af of het bij zijn tante niet beter zou zijn. Hij besluit haar te gaan opzoeken. Op een tedere, niet overdreven sentimentele manier, wordt hier het probleem aangesneden van verlaten kinderen. Het dilemma van de jongen wordt realistisch en aangrijpend uitgebeeld. Prachtige vertolking van de jonge Wiik. Pascale Breton schreef het scenario, dat in filmbeelden vertaald werd door Jean-Claude Saillier.

Cache-cash

Frankrijk 1993. Familiefilm van Claude Pinoteau. Met o.a. Aurélien Wiik, Joséphine Serre, Jean Carmet, Rose Thiery en Sophie Broustal.

Antoine (Wiik) is een jongen van twaalf. Hij heeft diep in het woud een hut in een boom, waar hij zich vaak terugtrekt. Liza (Serre) is een Canadees meisje dat met haar vader en diens vriendin op vakantie komt in de buurt van Antoine's huis. Samen ontdekken zij een zak met waanzinnig veel geld, verstopt op een eilandje vlakbij de boomhut. Ze nemen de zak mee en verbergen hem elders in de hoop de dieven te betrappen. Het blijkt de buit te zijn van gemene bankovervallers. De twee kinderen slaan op de vlucht. Moraal van het verhaal: geld is verwerpelijk en het echte geluk vind je in kleine, dagdagelijkse dingen. Kindvriendelijke film van jeugdfilmer Pinoteau die het gewelddadige zorgvuldig vermeed.